Այս ամենը կանխազգալով՝ իշխանությունները գնացին հանրաքվեի։

Նրանք ցուցաբերեցին բարձր հարգանքի արժանի կամք և պայքարում են հանուն անկախ դատական իշխանության կայացման։

Զավթված իշխանության ճգնաժամը գնալով խորանում է:

Մարտի 2-ին էդ նույն աթեիստն արդեն կհայտարարի, որ կորոնավիրուսը վտանգավոր է։

Ինչո՞ւ պիտի Զարուհի Բաթոյանը 8 ամսում 30 հազար դոլար պարգևավճար ստանար, իսկ 30 աստիճան սկոլիոզով տառապող նախարարը` Բադասյանը, 6 ամսում` «ընդամենը» 16 հազար։

Իրենց համար կենսակերպ դարձած խայտառակ գողությունը կոծկելու նպատակով 3 միլիոնը լումայի նման բաժանեցին Նորայր Ենգիբարյանի, Ստյոպա Նարոյանի և Ցոլակ Կանթեղի (Ղանդիլյան) միջև։

ԱԳՆ, ձեր պատգամավորների համար հատուկ կուրսեր կազմակերպեք, թե չէ այդքանի հետևից անգամ քաղաքապետարանի ԿԱՄԱԶ-ներով չեք հասցնի հավաքել:

Տեղեկատվական պատերազմում տանուլ տալը մեծ վտանգ է Հայաստանի և Արցախի համար, որն այս իշխանությունները բացարձակ չեն հասկանում։

Ովքե՞ր են այդ դավաճանները և ինչո՞ւմ է կայանում նրանց դավաճանությունը։

Գերմանացի սոցիոլոգ Ռոբերտ Միխելսն առաջ է քաշում «օլիգարխիայի երկաթյա օրենքը», ըստ որի՝ զանգվածների, այսինքն «ժողովրդի իշխանություն» ունենալը, տեխնիկական պատճառներով, հնարավոր չէ և արդյունքում ցանկացած ռեժիմ վերածվում է քչերի իշխանության՝ օլիգարխիայի։ Խոսքը կուսակցական օլիգարխիային է վերաբերում։

Ախր խորհրդային տարիներին գիտեինք, որ դիզայնի հարցում, մեղմ ասած, ահագին հետ ենք քաղաքակիրթ աշխարհից։

Քանի որ պարզվեց, որ «Այո»-ի լոգոն գողացած է 1991 թվականի անկախության հանրաքվեի մի պաստառից, Նիկոլ Փաշինյանը չի՞ ուզում ոչ մեկի ձեռքերը կտրել։

Կամ ծանոթ բարեկամների հետ առանց մրցույթների պայմանագրեր կնքելուց կամ դասատուներին տված խոստումը չկատարելուց։

Աննա Հակոբյանն օգտագործում է իր պաշտոնական էջերը պատմելու համար, որ Արփին ճաշիկը առանց կանաչի է ուտում։

Ընտրություններն ընտրատեղամասում չեն կեղծվում։

Ամենախայտառակ կոռուպցիոն սխեմաները և երևույթները գործում են իր իսկ շրջապատում։

Գործարարները «մուծվում» են մի բանի համար, որ բումերանգի պես իրենց դեմ է շուռ գալու։

Երբ Նիկոլն ասում էր, որ քաղաքականությունն ու բիզնեսը պետք է տարանջատել, դարձյալ խաբել է։