Մեր պասիվանալը ստեղծել է վակում ու իրանց համար բարենպաստ աշխատանքային դաշտ։

Ողբերգության հիշատակը քաղաքական շահախնդրությանը ծառայեցնելը անբարոյականություններից մեծագույնն է։

Մոտավորապես Մյունխենի շոուի նման մի բան, որը Ադրբեջանում գովազդվում է որպես 10-0 հօգուտ Ալիևի, իսկ Հայաստանում ՝ 10-0 հօգուտ Փաշինյանի:

Սա էլ է սահման, որին տիրություն պետք է արվի, բայց ոնց որ ըստեղ էլ է կատարյալ բարդակ։ Լրջացե՛ք։

Նստելու որոշումը Հայաստանի ներկայիս ղեկավարը և վաղվա «նախկին իշխանությունը» հենց այսօր կայացրեց։

Լսե՞լ եք Նիկոլի անտաղանդության հերթական նմուշի` «Այո»-ի պրոպագանդային նվիրված ոտանավորի խոսքերով գրված «քարոզչական հիթը»։

Տխրելը կամ ցավ ապրելը քիչ է, մեղմ է, գրեթե՝ ոչինչ չասող:

Վստահ եմ, որ Եկեղեցու նկատմամբ հարձակումները շարունակվելու են:

Իրեն պահում է ոչ թե այնպես, ինչպես կա, այլ այնպես, ինչպես իրեն թվում է՝ պիտի պահի մեկը, ով էդ ժամադրությունից ակնկալիք ունի:

Մյուս հանգամանքները ևս նույն կերպ հերքվելու են:

Շատ կուզեի հավատալ, որ այս ամենի հետևում երկրի պաշտպանունակությունը խարխլելու միտում չկա։

Ասում են՝ մենք ոչ թե պետական բյուջեն ենք մսխում, այլ օրենքով պարգևավճարներ ենք տալիս։

Հայաստանի քաղաքական գործընթացներն արդեն պետք է քննարկել ոչ միայն քաղաքական դիտանկյունից, այլ՝ բարոյահոգեբանական: Երբ «հեղափոխական» դիսկուրսը մուտք է գործում հայհոյանքների, սպառնալիքների տիրույթ, ապա կշռադատված և հիմնավորված խոսքի նշանակությունը կորցնում է ուժը։

Նիկոլի թվի «նոր» Հայաստանում ամե՛ն ինչ կարող է պատահել։

Այսօր հրավիրված էի ՀՔԾ, որտեղ փոփոխության ենթարկվեց ինձ առաջադրված մեղադրանքը։

Այս 2 փոքր զրույցները տեղի են ունեցել Երևանում՝ 1922թ։ Համարյա հարյուր տարի առաջ։

Ինձ ո՞ւմ տեղն ես դրել, ես խո ապո՞ւշ չեմ, թվերով չեն սնվում, թվերով ապուշներին խաբում են։

Հեղափոխությունները լինում են այն երկրներում, որտեղ առկա է հասարակության ծայրահեղ բևեռացում։