Այն, ինչ օգոստոսի 4-ին կատարվեց բարեկամական Լիբանանի մայրաքաղաք ու նաև հայերիս համար հարազատ Բեյրութում, ասես ինչ-որ աղետ-ֆիլմի արտապատկերում լիներ:

Փաշինյանը չի կարողանում որոշում կայացնել, քանզի պոպուլիստ է ու վախկոտ («դուխով» գրությամբ գլխարկն այդ վախի ապացույցներից է)։

Մենք այս «ճակատում» լրջագույն խնդիրներ ունենք:

Ամուլսարի շուրջ ստեղծված պատմության թիվ մեկ ու միակ մեղավորը «ժողովրդի» վարչապետն է։

Նրանք դրսից ֆինանսավորվում են շատ կոնկրետ նպատակներով։

Ամուլսարի մատույցներում «իրավիճակ է փոխվել»:

Բ26–ի քվոտայով պատգամավոր դարձած Նիկոլն իր հաճախորդական գինը բարձրացնելու նպատակով դուրս եկավ քայլարշավի ու վերջում ստացվեց «թավշյա» հեղափոխություն։

Երեսպաշտությունը սրանց կրեդոն է:

Թուրքական արտադրության մկրատն առած՝ ընկել են ազգայինի, հայկականի, Հայ գրականության հետևից։

Մեզ ոչ թե «նատաշայի» կարգավիճակ ունեցող պետության ղեկավար է պետք ՌԴ–ի հետ հարաբերություններում, այլ արժանապատիվ ու բանիմաց քաղաքականություն վարող լիդեր։

Վայ էն «արևմտամետությանը», որի կարկառուն ներկայացուցիչը Արամ Զ. Սարգսյանն է:

«Ժողովրդավարության ֆորպոստ» Միացյալ Նահանգները թքած ունի, թե ինչ է կատարվում Նիկոլի թվի «նոր» Հայաստանում։

Պողոսից ավելի նիկոլապաշտ է, կածես ուզում է ապացուցել, որ ավելի Ստյոպա Սաֆարյան է, քան Արման Բաբաջանյանը։

Սփյուռքի հետ Հայաստանի իշխանության, կառավարության աշխատանքները ցանկալի մակարդակի վրա չեն եղել։

Նիկոլ Փաշինյանն ուզում է բացել Ամուլսարի հանքը, բայց վախենում է սորոսաթուրքական իր գործընկերներից։

Ինչպես միշտ` անմիջական էր, չափած-ձևած, զուսպ, հավասարակշիռ, ինչպես վայել է պետական գործչին. «աբիժնիկության», քինախնդրության, մանրախնդրության ոչ մի նշույլ։

Եթե թեստավորման ընդգրկումն ու ծավալները նվազեցնես, ինքնաբերաբար՝ ավելի քիչ վարակի հաստատման դեպքեր կստանաս:

Քաղաքական կեցվածքի սարուձորային տարբերությունը, կտրուկ կոնտրաստը միանգամից աչքի զարնեց: