Միակ ոլորտը, ուր ձեռքը դեռ չի հասել`Բանակն է, և արդյունքը բոլորիս աչքի առաջ է։

Նույն այդ «թավշիկներին», որ այդպես նախանձախնդիր են, օրինակ, Հենրիխ Մխիթարյանի դեպքում, ինչ-որ չի նկատվել, որ նման պահանջներով Սերժ Թանկյանի կամ, ասենք, Արսինե Խանջյանի ֆեյսբուքյան էջի «երեսին թռնեն»:

Թշնամին «վառված» լինելով մեր զինուժի թիրախային ու դիպուկ հարվածներից՝ իր չարությունը դրսևորում է նաև նման ապուշ հոխորտանքով։

Ալիևով, թե առանց Ալիևի, Ադրբեջանում քաղաքական թրենդը պատերազմական է։

Դրսի և ներսի «շահագրգիռ» շրջանակներն «առիթավորվել» են սահմանային վերջին սրացումներից և համատեղ ուժերով փորձում են «վերջին մահացու հարվածը» հասցնել ՀԱՊԿ-ին։

Այս «անկախ» մանդատակիրը իրեն լիովին «կորցրել» է: Ոչ թե ակտիվ է, այլ գերակտիվ:

Տասնամյակներ շարունակ վարած հայատյաց, ռասիստական քաղաքականությամբ ու քարոզչությամբ ալիևյան ռեժիմն ինքն է իրեն փակուղի մղել:

Երբ ոմանք հորթային հրճվանքով նշում են, թե Նիկոլ Փաշինյանն իր քաղաքականությամբ պաշտոնից հեռացնել տվեց Ադրբեջանի արտգործնախարարին, դրա մեջ ճշմարտություն կա, բայց հրճվելու պատճառ չկա։

Հասկացողը հրաշալի կհասկանա, թե կոնկրետ ովքե՛ր, ում ջրաղացին ջուր լցնողնե՛րն են հարվածում Հայ Առաքելական եկեղեցուն և ինչո՛ւ են հարվածում:

Սրանք, նույնիսկ ադրբեջանական սպառնալիքը հաշվի չառնելով, շարունակում են ժողովրդին սևերի և սպիտակների, յուրայինների և օտարների բաժանել։

Նիկոլ Փաշինյանը Հայաստանի ժողովրդին պատրաստում է խաղաղության, իսկ Իլհամ Ալիևը՝ պատերազմի։ Մենք ասիմետրիկ իրականություններում ենք ապրում։ 

Ալիևի գլխին պատերազմ են «սարքում»։ Ներիշխանական պայքարն Ադրբեջանում տեղի է ունենում հակահայկական կոդով։

Պատերազմն ունի իր կանոնները, տեղեկատվական պատերազմը՝ ևս: Ու կարողանում է հաղթել նա, ով հետևում է այդ կանոններին:

Ամբոխը երեկ Բաքվում ու մյուս քաղաքներում արձագանքում էր Նիկոլի մեսիջին ու հստակ ձևակերպում, թե ինչը կբավարարի իրեն։

Ի հեճուկս հայկական ազգանունով որոշ քայլականների, այդ թվում` վարչահրամայապետ Փաշինյանի և իր տիկնոջ կեղծ պացիֆիստական նկրտումների, մեր զինուժի՝ հակառակորդին ցույց տված համարժեք հակահարվածին հաջորդած միջազգային արձագանքներն արտաքուստ «հավասարակշիռ» էին։

Հիմնական առաջադրանքներից մեկը Հայաստանում հնարավորինս հակառուսական տրամադրություններ տարածելը, Հայաստանի շահերին հարվածող մտայնություններ քարոզելը, հանրային ընկալման մեջ արմատավորելն է:

Սրանք Ալիևի «5-րդ շարասյան» ենթադրյալ ներկայացուցիչներն են:

«Թավշյա» հեղափոխության փայատեր դարձած սորոսաթուրքական շրջանակները հայ–ռուսական հարաբերությունների խզման խնդիրն են ուզում լուծել։