Սերժ Սարգսյանը վախենում է հաջորդ նախագահից՝ ով էլ որ նա լինի։

Թերևս ժամանակն է, որ ՀՀԿ ղեկավարությունը մարտի նետի իր «Մատյան» գնդի առաջամարտիկներին՝ ՀՀԿ տատիին ու ճամբարափոխ եղած ՀՀԿ Գևորիկին։

Սկզբունքային ու արևմտամետ ներկայացող կարենբեքարյանները ոչնչով չեն տարբերվում մանդատի համար ուշքները գնացող շմայսներից ու մանվելներից։ Ավելի ճիշտ՝ տարբերվում են. վերջիններս գոնե ձևեր չեն թափում։

ՀՀԿ–ականները նախապատրաստվում են «հորդոր-խնդրանք-աղաչանք-պաղատանքի» բեմադրությանը:

Փետրվարյան հայտնի իրադարձությունները ցույց տվեցին, որ դմբոյությամբ հեռու չես գնա։ Այդ ամենը դաս չեղավ մյուսների համար։ Այնպես որ, դմբոյությունը դառնում է քաղաքական կատեգորիա։

Սերժ Սարգսյանին մոտիկից տեսած, ձեռքով բարևած և այդ ամենի արդյունքում խիստ ոգևորված «արևմտամետ» Արարատ Զուրաբյանը կողմ է արտահայտվում սահմանադրական փոփոխություններին։

Սահմանադրական փոփոխությունների գործընթացը թևակոխել է խորհրդարանական քննարկումների, ավելի ճիշտ՝ էժնագին թամաշայի փուլ։ Ամեն մեկին մի հանձնարարություն են տվել ու բաց թողել եթեր։

ԱՄՆ–ը, փաստորեն, սպասում է, որ ԻՊ–ն հաղթի Ասադին, ԻՊ ձեռքով Սիրիայում ալավինների ցեղասպանություն լինի, ու դրանից հետո նոր իրենք մտնեն խաղի մեջ՝ պայքարելով ԻՊ դեմ։

Ախր, չեք պատկերացնում, էլի՛, չեք ուզում պատկերացնել, թե նոր Սահմանադրության պայմաններում ո՜նց ենք զարգանալու:

Նոր Սահմանադրության քարոզն իշխանությունները որոշել են իրականացնել հաճախորդների միջոցով։ Բաղրամյան 26–ում ֆոտոսեսիայի մասնակիցներից շատերի վրա դրված է «ոչ»–ի դեմ պայքարելու «սուրբ» պարտականությունը։

Հովիկ Աբրահամյանի հետ կապվող բիզնեսներից մեկը` Պարսկաստանից դիզելային վառելիքի ներմուծումը, ստացել է մենաշնորհային կարգավիճակ։

Զարմանալի է Դավիթ Հարությունյանի մտահոգությունը: Իսկ ի՞նչ է՝ Հարությունյանը համոզվա՞ծ է, որ, ասենք, Յուվեցի Կարոն կարդացել է նոր Սահմանադրությունը, ու շտապել է հիացական գնահատականներ տալ:

Չկա նախկին էնտուզիազմը։ Չկա «Ես Վովա Գասպրյանն եմ» գոռացող Վովա Գասպարյանը։ Չկա «կենդանաբանական» պատը, որի մասը կազմած շատերին ուղարկել են Բաղրամյան 26՝ ֆոտոսեսիայի։

Նոր Սահմանադրությամբ «քաղաքական զսպվածություն» է պահանջվում ողջ ժողովրդից: Սահմանադրորեն:

Եթե «Ապահով Հայաստանը» «կառուցած» մեքենավարն ու նրա թիմն են քշելու այդ գնացքը, ապա միանգամայն պարզ է գնացքի ուղղությունը:

Տպավորությունն այնպիսին է, որ թուրքական հատուկ ծառայություններն են կազմակերպել Իգդիրի պայթյունը, որպեսզի Թուրքիայում ազգայնական հիստերիա բորբոքեն ու մարդկանց ուղղորդեն քրդերի դեմ (ձեռքի հետ էլ՝ հայերի)։

Չկա որևէ բռնապետական ռեժիմ կամ ավտորիտար կառավարման համակարգ, որի պայմաններում հայտարարվի, որ պետությունը ղեկավարվելու է հակաժողովրդավարական մեթոդներով։

Հանրային հեռուստաընկերությունը տարիներով փնտրում է «հայկական Սոլովյովին», բայց այդպես էլ չի գտնում։