Սերժ Սարգսյանը հետևողականորեն փչացնում է ղարաբաղյան վերնախավին (այդպես իր համար հեշտ է կառավարելը): Սրանք էլ հնազանդորեն ինքնափչացման են ենթարկվում, քանզի օգտվում են «օբշագից»:

Այլակարծությունը չհանդուրժող Բաղրամյան 26-ի՝ մարդկանց հետ հաշվեհարդար տեսնելու մեթոդներն այլեւս կիրառելի են դառնում Արցախում:

Պարզվում է՝ Ղարաբաղում «ձիմակրածիան» արագ տեմպերով զարգացել է։

Շուրջ 10 տարի Ղարաբաղում չեղած Բաբայանին դիմավորելու ակցիան ղարաբաղցիների յուրօրինակ բողոքի խոսքն էր՝ ուղղված ՀՀ և ԼՂՀ իշխանություններին: Նաև՝ գնահատականը: Գեներալն, ինչպես միշտ, կրակը վերցնում է իր վրա ու դառնում բաց «ներվ»:

Սուրբ Աթոռի քահանայապետը գալիս է այստեղ խաղաղության աղոթք հնչեցնելու, իսկ մեր Սուրբ Աթոռ Էջմիածնի շրջակայքում մարտաֆիլմի կանոններով «սամասուդի» տեսարաններ ենք դիտում:

Շատ է խոսվում այն մասին, որ Ղարաբաղը պետք է դառնա բանակցային կողմ և որպես լիարժեք սուբյեկտ ներկայանա միջազգային հարաբերություններում։ Ղարաբաղի ժողովուրդն ու իշխանություններն այս առումով անելիք ունեն։

Հիմա ամեն ինչ այնքան է մանրացել, որ կարող ենք տեսնել պատահական մարդկանց, որոնց ամենայն լրջությամբ ընդունում են, Հայաստանի ու Արցախի բարձրաստիճան պաշտոնյաները:

Գեներալ-լեյտենանտ Սամվել Բաբայանի շոկային հարցազրույցից հետո իշխանությունների ոչ ադեկվատությունն ու ոչ կոմպետենտությունն ավելի ակնհայտ դարձան:

Հայոց դիվանագիտությունն ինքն է «շշկռվել», թե էս ոնց եղավ, որ Գերմանիայի խորհրդարանը՝ Բունդեսթագը, Հայոց ցեղասանությունը դատապարտող բանաձեւ ընդունեց:

Հարցազրույցում թեև անուններ չհնչեցին, բայց դե, ժողովրդական լեզվով ասած, դուզ խոսքն ավանակին են ասում. «պատկան մարմինները» կարող են իրենց գտնել այդ «ոչ դուզ» խոսքում, իսկ հանրությունը՝ հետևություն անել։

Հայաստանը սեփական բախչա չէ, որ ինչպես ուզենան, այնպես վարվեն երկրի ու նրա պաշտպանության, անվտանգության հետ:

Ժողովուրդն ինքը պետք է որոշի, թե որն է կարեւորը՝ 10 դրա՞մը, թե՞ սրանց կրկին տարիներով հանդուրժելը:

«Մեկ օլիգարխի տնտեսության» կառուցման դեպքում բնական է, որ շաքարավազի և մյուս բիզնեսները պետք է մենաշնորհայնացվեն, քանզի նոր Սահմանադրությամբ «օրինականացվել» է քաղաքական մենաշնորհը։

Հայկական կողմի բանակցային (և ոչ միայն բանակցային) դիրքերն ուժեղացնելու համար պետք է անել երկու բան ...

Ղարաբաղը պետք է ձգտի դառնալ ինքնուրույն գործոն: Դրանից հետո մեր բանակցային դիրքերը կամրապնդվեն: Նաև ներքաղաքական մթնոլորտի դրական փոփոխություն տեղի կունենա:

2008-ին, երբ Սերժ Սարգսյանը խորհրդարանի ամբիոնից ելույթ էր ունենում եւ բոլորիս խոստանում «գերծրագրերի» իրականացում, պարզվեց, այս ամենը բլեֆ էր: Նա ուներ մի «գերծրագիր»՝ հրահրել բոլորի պատերազմը բոլորի դեմ:

Ադրբեջանը չի ցանկանում փոխզիջում, այլ ձգտում է ամբողջին, իսկ դա նշանակում է, որ բանակցային սեղանի շուրջ հիմա ոչ մի հարց չի կարող լուծվել, եթե իհարկե չենք որոշել կապիտուլյացիայի գնալ:

Տարածք հանձնածին երկրի ղեկից 8000 հեկտար հեռու պահելը: Որպեսզի հերթական 800 հեկտարը չկորցնենք: