Երևանում մի կողմից թամաշաներ են սարքում «Ազգ-բանակ» ծրագրի շրջանակներում, իսկ մյուս կողմից՝ շինծու մեղադրանքով կալանավորում ու դատում հաղթանակած պատերազմի հրամանատարին:

Հիմա տարկետման ու բանակից խուսափելու հարցը նորից հիշել են: Հարցն այդ շատ արդիական է, որովհետև վերջին տարիներին արձանագրված լուրջ արտագաղթի ֆոնին բանակում մարդկային ռեսուրսի խիստ պակաս է զգացվում:

Մենք կրկնակի պարտություն կրած հասարակություն ունենք: Ու պետք չէ այս պայմաններում զարմանալ, որ Ալիևը չի պահում պայմանավորվածությունն ու կրակում է:

Քսյուշան կկատարի այն դերը, ինչը մեզ մոտ կատարում են Բ26-ի հաճախորդները (2017-ի ԱԺ ընտրությունների ժամանակ մեր «Քսյուշան» «Ելք» դաշինքն էր):

Սարգսյանն ու Ալիևը ֆիքսեցին, որ այս պահին լուծման չեն կարող հասնել: Այլ բան չէր էլ սպասվում: Պայմանավորվածությունները զրոյական են, հայկական կողմի նախապայմանները՝ «մոռացված»:

Արտագաղթը հետևանք էր, որն այժմ վերածվել է պատճառի: Արտագաղթի պատճառով տուժում է տնտեսությունը, վատանում՝ սոցիալական պատկերը: Արտագաղթն ազդել է նաև բանակի վրա:

Այ կդառնա ամենալավ, ամենաճաճանչափայլ, ամենաիմաստուն, ամենա, ամենա մարդը վարչապետ, և կովերն այլևս չեն թռնի, կարագը կգտնի իր փայ մեղրին ու ...

Մեր ֆուտբոլային խնդիրները դաշտից և անգամ ֆեդերացիայից դուրս պետք է փնտրել:

Փաշինյանի ու Գեղամյանի «բռնցքամարտը» շատ խորհրդանշական է. դա ցույց է տալիս հաճախորդաց սերնդափոխությունը:

Սրանք շուտասելուկի պես պարբերաբար կրկնում են, որ իշխանությունը պատկանելու է ԱԺ-ում մեծամասնություն ունեցող ՀՀԿ-ին՝ դրա նախագահի գլխավորությամբ:

Հարցի պատասխանը պետք է փնտրել ոչ միայն ու ոչ այնքան մշտական քաոսի աղբյուր հանդիսացող նոր Սահմանադրության ու դրան կից կարվող օրենքների մեջ, այլ լրիվ ուրիշ տեղ:

Երևանում «ֆուտբոլային» դիվանագիտությունը ծառայեցնում էին (են) մասնավոր շահին, որը 100 տոկոսով հակադիր է ՀՀ շահին:

Թալանում են բոլորը, բայց «նստում» են շատ քչերը: Վազգեն Խաչիկյանն այդ քչերից էր:

Իր հավակնությունների մասին ուղիղ խոսելու համար ՀՀԿ ղեկավարին խանգարում է ոչ թե նախկինում տված խոստումը, այլ լրիվ ուրիշ բան:

Պաշտոնական Ստեփանակերտի տեսակետը հակամարտության կարգավորման հարցում հրապարակավ հակադրվեց Երևանում հնչած պաշտոնական տեսակետին: 1997-ից հետո նման բան առաջին անգամ է տեղի ունենում:

Ե՛վ՛ Նալբանդյանը, և՛ «անկախ» մամուլը, և՛ բոլոր տեսակի հաճախորդները ոչ թե «ռուսական շպիոն» են, այլ Բ26-ի կամակատարները: Պարզապես նույն թիմի տարբեր անդամներ իրար են «փչացնում»:

ՀՀԿ ղեկավարը ցույց է տվել, որ Նալբանդյանը ոչ թե սփյուռքի շրջանակների «զոնդաժով» է զբաղվել, այլ ներկայացրել է բանակցային գործընթացի առարկան:

Նալբանդյանի հայտարարությունը եղավ, ռեակցիան ստուգվեց (ի դեպ, պաշտոնական Ստեփանակերտն ընդդիմացավ Նալբանդյանի հայտարարությանը, ինչը ողջունելի է) և արդեն կարելի է «ռազմահայրենասիրություն» խաղալ: