«4-րդ հանրապետության 1-ին նախագահ» նշանակված Արմեն Սարգսյանը նորանկախ Հայաստանի, թերևս, ամենա ոչ լեգիտիմ նախագահն է:

Որքան մոտենում է ապրիլը, այնքան ՀՀԿ-ն վերածվում է ուրախների ու հնարամիտների ակումբի: Կամ էլ՝ «ինչ», «որտեղ», «երբ» հարցերի պատասխանը փնտրող կառույցի:

Գագիկ Հարությունյանի պաշտոնավարման երկարակեցության գաղտնիքն անդեմության և հարմարվողականության մեջ է: «Ով էշ, ես փալան». ահա՛ նրա կարգախոսն ու ապրելու սկզբունքը:

Սամվել Բաբայանին դատում էր վերաքննիչ «տրոյկան»՝ բոլշևիկյան տխրահռչակ «տրոյկաների» հոգեզավակը:

Ապրիլի 9-ից հետո Հայաստանի քաղաքական գործընթացները թևակոխելու են անկայունության ու անորոշության փուլ: Խորհրդարանը դառնալու է ինտրիգների թատերաբեմ:

Բաբայանին 2017-ի մարտի 22-ին ձերբակալել են, քանի որ քաղաքական մթնոլորտն, ընտրական զարգացումներով պայմանավորված, թեժանում էր:

«Ասա՝ ում ես մեղադրում «Մարտի 1»-ի համար, կասեմ, թե ում թիմից ես դու կամ ում հաճախորդն ես դու»:

Նա սեփական կարծիք չի հայտնել դեսպանի կարգավիճակում, բիզնեսմենի կարգավիճակում, հայաստանցու կարգավիճակում, սփյուռքահայի կարգավիճակում և նախագահի թեկնածուի կարգավիճակում:

Մինչ Հայաստանի քյաբաբային վերնախավը զբաղված է ներքին «մուտիլովկաներով» ու «Վերարտադրություն» օպերացիայով, ադրբեջանցները լուրջ աշխատանք են տանում:

Նա չի խոսելու, չի տեսնելու և չի լսելու: Եթե խոսելու է, ապա լղոզված, եթե տեսնելու է, ապա միայն լավը կամ ոչինչ, եթե լսելու է, ապա միայն իրեն նշանակողին:

Գրուդինինի ֆենոմենը լրիվ տեղավորվում է ժամանակակից «թրենդի» մեջ: Քաղաքական դաշտի գործիչներին շատ երկրներում, այդ թվում՝ ԱՄՆ-ում, ձեռնոց են նետում բիզնեսից եկած մարդիկ:

Նա ցանկացած թեմայի վերաբերյալ խրոխտ հայտարարելու է, որ սեփական կարծիք ունի, բայց պետության գլխի իր խոսքը կասի, երբ վերադառնա «Նատալյա Սեմյոնովնան»:

Երևանի ավագանիում մենք ականատես եղանք մի կողմից վախի, մյուս կողմից՝ քծնանքի ճղճիմ դրսևորման:

Դժվար չէ պատկերացնել, թե ինչեր են սպասվում ապրիլից հետո, երբ կմեկնարկի «ՀՀ վարչապետ 2018-2040» ծրագիրը:

Կար մի ժամանակ, երբ քաղաքական դաշտի հաճախորդները բարձր մակարդակ էին ապահովում: Նրանք սրտից թույլ ու դյուրահավատ հանդիսատեսից արցունք էին քամում, էմոցիա խլում և կրքեր բորբոքում:

Ցավալին այն է, որ Հայաստանի ու Ղարաբաղի շահերի պաշտպանությունը վստահված է ներկայիս քյաբաբային վերնախավին: Այ սա՛ է վտանգավոր ու վախենալու, ոչ թե Ալիևի նկրտումները:

Բայց չէ՞ որ խոստացվել էր հայրենիքը կրկեսի չվերածել:

Իշխանությունները հաղթել են հանրությանը և շահել ընտրությունները, բայց տանուլ են տալիս պետությունը: Ալիևը Երևանը գրավելու մասին իր հայտարարությամբ ցույց է տալիս, թե ինչ վիճակ է մեզ մոտ: