Քաղաքական դաշտի հիմնական ուժային կենտրոնները երեքն են՝ «Օհանյան-Րաֆֆի-Օսկանյան» դաշինքը, «Ծառուկյան» դաշինքը և ՀՀԿ-ն:

Լրահոսը հագեցած է բացառապես «Օհանյան-Րաֆֆի-Օսկանյան» դաշինքի մասին տեղեկություններով, «վերլուծություններով» ու մեկնաբանություններով:

Փոփոխություն հնարավոր է միայն այն ժամանակ, երբ բոլորը նայեն ժողովրդի դեմքին, «դաբրո» տվողը լինի ժողովուրդը, պատժողն ու խրախուսողը լինի ժողովուրդը։

Ի՞նչն է ստիպում մինչև երեկ ունեցած սկզբունքային և արդարամիտ տեսակետները «խուրդել» կուսակցական չեղած գաղափարախոսական ձևակերպումներով։

Իշխանության անհանգստությունը արտահայտվում է բացառապես այս դաշինքի նկատմամբ:

Խորհրդարանական խեղճ դակիչներն ինչպե՞ս չշփոթվեն ու չկատաղեն ընդդիմության չնախատեսված քայլերից։

Խե՜ղճ Կոմկուս, ամենամղձավանջային երազում չէիր կարող տեսնել, թե քո մետաստազներն իրենց ինչպես կդրսևորեին 21-րդ դարում:

ՀՀԿ–ական գործիչները «բացում են փակագծերը» ու հերթով նշում, թե իրականում որոնք են եղել «մրցունակ» ցուցակից իրեն դուրս դնելու Սերժ Սարգսյանի որոշման պատճառները:

Գաղափարական և բարոյական սկզբունքներից զուրկ այս տոնավաճառի բոլոր թևերի ու գույների մասնակիցներին հասարակությունն անգիր ճանաչում է։

Հանրային ու քաղաքական գիտակցության մեջ հարկավոր է կատարել այդ հեղափոխությունը, որպեսզի ընտրացուցակային թամաշայից անցնենք մեր ու մեր երեխաների վաղվա օրվա մասին ավելի ուշագրավ ծրագրեր պահանջելուն։

Բնական է, նա այլևս ոչ ոքի չի վստահում և որոշել է անձամբ համակարգել տոկոս խփելու համար տարվող աշխատանքները:

Քաղաքական զարգացումները հանգեցրեցին այն բանին, որ Սերժ Սարգսյանն իր նախկին օգնականի միջոցով որոշեց միավորել հիմնական հաճախորդներին, որպեսզի սրանց օգտագործի իր իրական ընդդիմախոսների դեմ։

Ալիևը պատրաստվել է պատերազմի, իսկ Սարգսյանը՝ «տոկոսխփոցիի։ Այդ ամենի արդյունքում լրջագույն հարվածներ ստացանք։

Իշխանությունը հանգիստ է թողել մյուսներին, նրանց նկատմամբ «ախպերական» վերաբերմունք է դրսևորում: Եվ լուսարձակները միայն ուղղել է «Օհանյան-Րաֆֆի-Օսկանյան» դաշինքի վրա:

«Օհանյան–Րաֆֆի–Օսկանյան» դաշինքի շուրջ բարձրացրած իշխանական ողջ գործիքակազմի («անկախ» մամուլ, «անաչառ» փորձագետներ, «թունդ ընդդիմադիրներ» և այլն) վայնասունը կանխատեսելի էր։

Օրենսդիր իշխանության ղեկը ստանձնելուն պատրաստ քաղաքական խումբը պարտավոր է հանրությանը ներկայացնել оրենքների անխափան ու արդյունավետ կատարման պատասխանատվությունը կրող թեկնածուին։

Ստացվում է, որ մի կողմից նրա բախտը բերել է, մյուս կողմից էլ «թախտին» նստած սպասել է, որ ինքնիրեն երկրում տիրող իրավիճակը կլավանա:

Անել ամեն ինչ, որպեսզի բացառվի այդ բացառիկ գործիքի նույն ապաշնորհ ու հոռի օգտագործողներից որևէ մեկի վերարարտադրությունը։