Կան բոլոր հիմքերը` ասելու, որ Փաշինյանն է  Արցախի վրա «տղա բերել»` կազմակերպելով այդ արտահոսքը։ 

«BBC»–ն արել է այն, ինչ վարչապետ դառնալուց առաջ ու հետո անում էր և անում է Նիկոլ Փաշինյանը։

ՄԻԵԴ–ը ՀՀ ՍԴ–ի դիմումն ընդունելով՝ բացարձակ լեգիտիմ է ճանաչել ՍԴ կազմի ու այդ կառույցի նախագահի ստորագրությամբ ուղարկված դիմումը։

Ներքին օգտագործման համար կարելի է մի՛ բան ասել, բանակցությունների ժամանակ` բոլորովին այլ բան ասել ու անե՞լ։

Էդ ո՞նց է, որ իր «մղձավանջային երազ» Ռոբերտ Քոչարյանի օրոք հայկական կապիտալը «միլիոնավոր դոլարների ներդրումներ» էր անում Հայաստանում։

Կա սուտ։ Կա լկտի սուտ։ Եվ կա Նիկոլ Փաշինյանի ելույթը Ստեփանակերտում։

Թավշյա կառավարությունը թիթեռնիկի կյանքով է ապրում. ո՛չ ծրագիր ունի, ո՛չ ռազմավարություն, ո՛չ մարտավարություն։

Ստախոսության լիմիտը սպառվել է, իսկ նախկինների վրա հղում անելով՝ սեփական խոստումները չկատարելու «կռուտիտը», մեծ հաշվով, չի աշխատում:

«Գաղտնի» զեկույցը հրապարակայնացնելով՝ Փաշինյանը փորձում է լեգիտիմացնել իրենց ապաշնորհ կառավարումը, բայց դա չի հաջողվելու:

Իշխանություններին 10 զոհերի հարցը չի էլ հետաքրքրում։ Իսկ եթե հետաքրքրում է, ապա միայն շահարկման առումով։

«Բիչոկ» հավաքելը շոու է, իսկ աղբահանությունը՝ կառավարչական հմտություններ պահանջող գործընթաց։

Նիկոլ Փաշինյանը փողոցի մարդ է։ Նա կաբինետում իրեն անհարմար է զգում, քանզի անելիք չունի։ Կաբինետում պրոֆեսիոնալիզմ է պետք, այլ ոչ թե դատարկաբանություն։

Կարո՞ղ է «ժողովրդի վարչապետը» դեռ չի կողմնորոշվել` մե՞նք ենք մեղավոր մեր զինծառայողի սպանության համար, թե՞ ադրբեջանական կողմը։

Արցախի դեմ սանձազերծած «պատերազմից» հետո, որի մասին անթաքույց ուրախությամբ ծանուցեց ադրբեջանական մամուլը, այնքան «երես» ունի, որ ելույթ էլ է ունենալու։

Փաշինյանը սկսեց «կռուտիտ» լինել ու սեփական ձախողումները թաքցնելու համար Ադրբեջանին հերթական նվերը մատուցել:

Փաշինյանը դեռ չի գրել ի՛ր «Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն»-ը, բայց, դատելով ամենից, հարցը օրակարգից դուրս չի եկել։

Ինքն ընդամենը ղժժում է իր ընտրազանգվածի վրա ու հասկանում, որ «Քաջ Նազարը» հեքիաթը ժողովրդի ծոցից է դուրս եկել:

Պոպուլիստն ապրում է տվյալ պահով: Նրա ուշքն ու միտքը աթոռի պահպանությունն է և «Նիսան Քաշքայի» «բարի» ժամանակներին չվերադառնալը: