Լա՛վ, դուք եք ապուշ, ձեզ ծափահարողն է ապուշ, հո ամբողջ աշխարհն ապուշ չէ՞։

Կեցցե՛ ազատ, անկախ և միացյալ Հայաստանը, որ անպայման գալու է։

Դե հիմա իջե՛ք քարոզչության էկրաններից և էջերից, գնացեք ու արագ հասկացեք, թե ինչ պետք է անեք։

Այս ամենը կատարվում է մեր հարևան երկրում` Թուրքիայում: Փաստացի մենք ձեռք ենք բերում «նոր հարևան»՝ սա այլևս այլ երկիր է, Աթաթուրքի Թուրքիան չէ, որը մենք պետք է գիտակցենք և հետևություններ անենք։

Միայն թե պարզ չէ, թե Ձեր նման արտոնյալն ինչո՞ւ Հայաստանում չի երևում։

Տա Աստված, որ այս ամենը չվերաճի նրան, ինչով մենք անցել ենք 90-ականներին։

Չի կարելի արտաքին քաղաքականությունը և անվտանգության ապահովման հարցերը շփոթել միտինգի հետ։ Լավ է, որ միտինգը դեռ բանակ չէր հասել ու մերոնք կարողացան հակառակորդին տեղը դնել՝ շտկելով պետության քաղաքական ղեկավարության սխալները։

Ցուցադրական հայրենասիրության ու ցուցադրական հայրենապղծության հիմքում մի բան է՝ ամեն գնով ցուցադրել սեփական անձը։

Երբեք այսքան բարեկամ չենք կորցրել, քանզի թշնամիները չեն էլ պակասել։

Նիկոլապաշտ անգրագետ պլեբսի «շնորհակալությունը» կարճաժամկետ է։

Հաղթանակի համար պետք է պետության և հանրության բոլոր օղակների անխափան փոխգործակցությունը։

Չի կարելի այդքան տգետ և անհեռատես լինել։

Արժե՞ր սեփական ամբիցիաների դիմաց կորցնել երկու տարի և երկու դիվանագիտական հաղթանակ։

Դա ուղիղ ճանապարհ է դեպի կործանում։

Այն ամենից հետո, ինչ դուք արել, Ռուսաստանը լիակատար բարոյական իրավունք թքել ձեզ վրա։

Կես պտղունց հարգանքի զգացում չունի սեփական պետության, այդ պետության անցած ճանապարհի նկատմամբ։

Վերջերս հոգեբուժարաններից մեկն էի այցելել, պարզվեց, որ տեղում էլ ոչ Հուլիոս Կեսարներ կան, ոչ էլ Նապոլեոններ։

Իզուր սենտիմենտալիզմ մի դրսևորեք, ունենք այն, ինչ ունենք։