Դե արդեն սովորական է դարձել, որ այս իշխանության անդամներն ինչ ասում, հակառակն են անում կամ չեն անում այն, ինչ խոստացել են։

Եթե քաղաքապետարանն այս կափարիչների հույսով է փորձելու հեռացնել հորդառատ անձրևներից գոյացած լճերը, ուրեմն երևանցիները լճերի մեջ են մնալու։

Փաշինյանը կհայտարարի՝ իմ մեղքն է, որ դեռ 2018 թվականին չեմ ասել, որ պետք է ադրբեջանիցիները գան Հայաստանում ապրեն։

Մինչ քաղաքային իշխանությունը որոշում է համայնքային գումարները մսխել տնկարանների ստեղծման նպատակով, ։

Այն վարկածը, թե իբր Փաշինյանը չէր ուզում հանդիպել Ալիևի հետ Մեծ Բրիտանիայի վարչապետի միջնորդությամբ, մեղմ ասած՝ քննադատությանը չի դիմանում

տասնյակ միլիարդավոր դոլարների հոսք դեպի Ադրբեջան, որը վերածվելու է զենքի և վարձկանների։

Հայաստանն այս պարագայում հայտնվել է աշխարհաքաղաքական մի այնպիսի խաչմերուկում, որտեղ ցանկացած սխալ քայլ, կարող է մեզ հասցնել նոր աղետի:

Երևանն աղբի մեջ կորած է։

Դրանով կերակրեցին նաև ուկրաինացիներին, որպեսզի հետո օգտագործեն ու թնդանոթի միս դարձնեն։

Որքանով էր անխուսափելի ղարաբաղյան շարժումը:

Ավերակների վերածված Մանկական երկաթուղին։

Գյուղի հողերից մի քանի հարյուր հեկտարը 1994 թվականի հրադադարի հաստատումից հետո հայտնվել է գյուղի պաշտպանական դիրքերից այն կողմ:

Հայ ժողովուրդը պետք է ճանաչի իր բացահայտ ու թաքնված «հերոսներին»:

Երևան քաղաքում շարժակազմի բացակայության պայմաններում, հատկապես այս շոգ օրերին, չկարգավորված կանգառասրահներում քաղաքացիները չափազանց երկար են սպասում ավտոբուսի։

Ինչպես ժողովուրդն է ասում «Արտը խախուտ մահանեն` կարկուտ»։

Բազմաթիվ ուղղություններով՝ ներսից ու դրսից, ՔՊ-ն ընկել է ժողովրդի հետևից։

Իշխանական դատարկ աթոռներով Հայաստանն առավել դիմակայուն է մարտահրավերներին, քան աթոռներով, որոնց վրա նստած են Նիկոլ Փաշինյանը, Ալեն Սիմոնյանը, Արարատ Միրզոյանը, Արմեն Գրիգորյանը և մյուսները։

Հայտարարում են, թե երկրում դեմոքրըսի է, կոռուպցիա չկա, հող չեն հանձնում, այլ՝ փոխզիջում են: