Ցինիզմը այս չափի երբեք չէր հասել Արևմուտքում՝ Գեբելսի ժամանակներից:

Մետրոյի Հանրապետության Հրապարակ կայարանում ուղևորները հերթի մեջ սպասում են ժետոն գցելու իրենց հերթին։

Փաշինյանը դեռ քանի՞ անգամ է պատրաստվում հանձնել Արցախը։

Մենք կարող եք մի բանի համար ուղղակի հոշոտել դիմացինին ու ձայն չհանել, երբ նույնը անում է մեր ճամբարակիցը:

Ադրբեջանցիների վերադարձով Արևմուտքը երկաթբետոնյա երաշխիք է ստանում, որ Հայաստանը հավերժ կմնա իր վերահսկողության տակ, եթե անգամ իր գործակալները կորցնեն իրենց իշխանությունը։

Սա հայ ժողովուրդի համար հասարակ ողբերգություն չէ, սա մեծ ողբերգություն է, քանի որ երկրի ղեկը հայտնվել է գեղցի  փողոցայինների ձեռքերում, և սրանք երկիրը կառավարում են իրենց «արժեքների» և պատկերացումների համաձայն, որի արդյունքում մենք ունեցանք թե՛ տարածքային, թե՛ մարդկային, և թե՛ լուրջ արժեքային կորուստներ:

Իսրայելի ստեղծումն անհավանական երևույթ էր:

Քաղաքային իշխանության վատ աշխատանքը փաստ է։

Հայաստանն ի տարբերություն Վրաստանի կամովին է դարձել ԱՄՆ-ի խամաճիկը՝ իրեն զրկելով տարածաշրջանի հանգուցային դերակատարումից:

Փաշինյանի հակառուսական ու հակաիրանական քաղաքականությունը սպառնալիք է մեր պետականության համար:

(Ինչո՞ւ է Փաշինյանը համառորեն սադրում Ռուսաստանին։

Փաստացի, ստախոս են ու պոպուլիստ։

Համապատասխան նախադրյալները չէին ստեղծել։

Աղբամանը հին լինի թե նոր, չիպով լինի թե առանց չիպ, դրանից աղբը ինքնուրույն աղբավայր չի գնում, եթե իրեն զոռով չեն տանում։

Կառավարության 2֊րդ մասնաշենքի դիմացի հատված, Վերնիսաժ։

Բնականաբար, այսպիսի իրավիճակ կարող է լինել երկրում, որի ղեկավարությունից ոչինչ կախված չէ անգամ իր երկրի ներսում․ ովքեր պետք է կառավարեն, կառավարում են են, իհարկե՝ դրսից․ կլինի ԵՄ, Ռուսաստան, ԱՄՆ, Թուրքիա, Ադրբեջան, Սորոս-բան, բայց վստահաբար՝ ո՛չ ՔՊ-ն ու Նիկոլը:

Փաշինյանը շատ ներդաշնակորեն «տեղավորվում» է արևմտյան քաղաքական առաջնորդների շարքերում։

Մեծ Բրիտանիան Ղազախստանից զենք և տեխնիկա է գնել ոչ թե իր, այլ Ուկրաինա հետագա առաքման նպատակով, ինչը Ղազախստանի իշխանությունները չեն կարող չհասկանալ։