Ամեն բան առավել քան պարզ է:

Եթե Նուրի փաշայի բաշիբոզուկների սվինների վրա օսմանցիների խամաճիկ ադրբեջանական կառավարությունը չհաստատվեր Բաքվում։

Էրդողանը իր ցեղասպան պապերի թեզն է պաշտպանում, Նիկոլն էլ է Էրդողանի ցեղասպան պապերի թեզը պաշտպանում։

Արտառոցն այն է, որ փողոցը դեռ ոտքի չի կանգնել:

Ինքն այն ժամանակ դիտում էր ոչ թե լուրեր, այլ իր տարիքին ավելի համապատասխան հաղորդումներ:

Սա հնարավոր է միայն, երբ Հայաստանը մտնի հետպատերազմյան փուլ։

Ռուբեն Ռուբինյանը բրիտանական կամ թուրքական ազդեցության գործակա՞լ է։

Չինաստանի Օլիմպիադան կարող է պատմության մեջ մտնի ոչ սպորտային իմաստով։

Հակառակ նրա պնդումին Էրդողանին Նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի պատասխանը գաղտնի չի պահվել ու նույն ժամանակ հրապարակվել է մամուլում:

Արթուր Դավթյանը, ստանալով այդ մեդալը, համաձայնել է ընդունել Ռուսաստանի Դաշնային սուբյեկտի դատախազի կամ նրա հավասարեցված անձի կարգավիճակը։

Այս խնդիրը պետք է լուծվի և դա պետք է լինի ապագա իշխանության առաջնահերթ ու գերակա խնդիրներից մեկը:

Միջին վիճակագրական բողոքավոր ադրբեջանցիները բարձրացնում են հետևյալ հարցը՝ «ինչների՞ս էր պետք Ղարաբաղը, եթե մեր կենսամակարդակը չի բարելավվել, այլ ընդհակառակը՝ վատթարացել է»։

Նիկոլը պարում էր Շուշիում։ Հիմա Շուշին ադրբեջանցիների ձեռքում է։

Շատ կուզենայի սխալված լինել, բայց սրան պետք է պատրաստ լինել և նման զարգացումների դեպքում ոտքի կանգնել։

Թուրքիայի կողմից Հայաստանի դե ֆակտո իշխանություններին ներկայացված նախապայմանները ըստ էության արդեն մասամբ իրականացվել են, մնացածների իրականացումը ընթացքի մեջ է։

Հաջորդ իշխանության համար լուրջ խնդիր է կուսակցությունների բացակայությունը։

Այդ լուծումից խուսափելու միակ տարբերակը Հայաստանը ներսից քանդելն էր։

Ալիևը կտրականապես հրաժարվում է ընդունել իր «հաղթանակը» Նիկոլ Փաշինյանի նկատմամբ մի պարզ պատճառով։