Կարինե Հակոբյան. «Դեռ տարիներ առաջ, երբ «Ժառանգության» համագումարի ընթացքում կեղծիքներով վարչություն էր ընտրվել, և այդ մասին գրվեց թերթերում և նշվեցին անուններ, Րաֆֆի Հովհաննիսյանն իր վրդովմունքը հայտնեց կեղծիքների առնչությամբ, սակայն այսօր այդ դեմքերը նրա աջ և ձախ ձեռքերն են»:

Գայանե Առուստամյան. «Քաղաքական դիակը դեգերում էր այսօր... հա ձգտում էր դեպի գերեզմանները... մարդիկ հետեւից ընկած՝ հոգեդարձ էին անում ու ցույց տալիս դեպի իր հաղթանակի նստավայրը տանող ճանապարհը, բայց ավաղ...»

Ծովինար Նազարյան. «Սենց ձեռ առնել ժողովրդի՞ն, տանել միլիցեքի բերան ու միլիցեքի շեֆին առած գնալ Ծիծեռնակաբերդում «միանալու 1.5 մլն նահատակ քույր ու եղբայրներին», Վովայի հետ մոմ վառել եւ Վովայի հետ էլ վերադառնա՞լ, մինչ քո 1.5 հազար կամ 15 հազար ՈՂՋ քույրերն ու եղբայրները մահակի բերան են, ու շունը տիրոջ չի ճանաչում»։

Ռաֆայել Թեյմուրազյան. «Ո՛չ 2003-ին, ո՛չ 2008-ին ռեժիմի թեկնածուին չէր հաջողվել հանգիստ երդման արարողություն անցկացնել. երդման վայրը (նաև քաղաքի մուտքերը) պաշարված են եղել զորքով, փշալարերով... Այս անգամ Սերժ Սարգսյանը երդվեց առանց ավելորդ գլխացավանքի, որովհետև այդ պահին ժողովրդի լայն զանգվածներն Ազատության հրապարակում հոդաբաշխություն էին որոնում»։

«Կարծում եմ, որ Սերժ Սարգսյանը և հին փողոցային գյադեքից ու «հարվարդյան» երիտասարդ փողկապավոր համբալներից բաղկացած օլիգարխիան վաղաժամ են տոնում հաճախորդացված, խեղկատակ, ռևանշիստաբար անգաղափար կամ պարզապես անմեղսունակ ընդդիմության հերթական ձախողումը»։

Արեգնազ Մանուկյան. «2008թ. Սերժ Սարգսյանը Ազատության հրապարակում ցելոֆանե տոպրակի ուղեկցությամբ գնաց երդմնակալության արարողությանը»։

Սոնա Արշունեցի. «Հանուն մեր ազգային շահերի պետք է ազգովի մի բռունցք դառնանք ու հայոց գահը ազատագրենք ձեզանից. դուք հանուն աթոռի պատրաստ եք այսօրվա մի բուռ Հայաստանն էլ ծախել օտարին»։

Հրանտ Բագրատյան. «Եթե հաշվի ենք առնում գազի որակը և մեր ստանդարտները (կալորիականությունը եվրոպականից ցածր է), ապա հայկական սպառողն իրականում տալիս է 420 դոլար։ Սա է ճիշտ թիվը։ Անտեղի խառնվելով մերոնք իրականում ոչ թե իջեցնում են գինը, այլ արդարացնում են դրա անընդհատ բարձրացումը»։

Արմեն Ռուստամյան. «Մայիսի 5-ին շատ իրական է գալ իշխանության Երևանում: Դրա համար մեզ պետք է համախմբված պայքար լայն ճակատով»։

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «Գերարժեքության զգացողությամբ տառապող գործիչը, որքան էլ մեծ ներուժ ունենա, ուշ թե շուտ անխուսափելիերոն կործանվում է որպես անձ, եւ մյուս կողմից էլ նրա վերջնական քաղաքական հանգրվանը «հաճախորդիզմն» է»։

Գուրգեն Ասատրյան. «Յուրաքանչյուր բանական մարդ 3 րոպեից ավել լսեով Րաֆֆուն՝ հասկանում է նրա մտավոր սնանկությունն ու քաղաքական տկարությունը»։

Արեգ Գևորգյան. «Րաֆֆու անտրամաբանական, հակասական, անվճռական գործողությունները որևէ առնչություն չեն կարող ունենալ Հայաստանում ժաղովրդավարության կայացման պայքարի հետ»։

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «Շատերն ասում են, թե Րաֆֆին բան չի ասում, բայց նա լավ էլ ասում է, պարզապես, ինչպես ասում են, «ասողիկին լսողիկ է պետք»»։

«Կներեք, պարոն մարզպետ, բայց Դուք, ԱՅՍՊԵՍ ԱՍԱԾ, դեբիլ եք ! Սա փոխանցում եմ մեր բոլոր մարտական տղաների անունից»

Արեգ Գևորգյան. «Միշիկը ոչ միայն չի տեղափոխվում, այլ հակառակը` ապահաովության համար պարսպապատում է իր օբյեկտը` վերջնականապես անճոռնիացնելով քաղաքի այդ կենտրոնական հատվածը, ինչպես նաև հնթացս եղբորն է փորձում կարգել Երևանի ավագանի, հավանաբար ընտանեկան կալվածքները տիրություն անելու նպատակով»

Արշակ Զաքարյան. «Պարոն Սարգսյան, իմ անունը Սերժ չի, և ոչ էլ Շարլ կամ Րաֆֆի, որպեսզի Դուք իմ նամակին արագ արձագանքեք կամ ընդհանրապես արձագանքեք, բայց ես ունեմ մի մեծ առավելություն ակնկալելու, որ իմ նամակը չի մնա անարձագանք»

Հարութ Սասունյան. «Դատավոր Ջին վճռեց, որ հայերը եղել են Օսմանյան կայսրության քաղաքացիներ՝ 1869 թվականի հունվարի 19-ին ընդունված «Քաղաքացիության մասին» օրենքի հիման վրա, «որը Օսմանյան կայսրության ներսում գտնվող բոլոր անձանց համարում է որպես օսմանյան սուբյեկտներ»»։

Կիմա Եղիազարյան. «Ինձ թվում է մինչեւ օրվա վերջ առնվազն 850 հազար ընտրող կհասցնի շնորհավորել «ընտրյալ» կուսակցությանը եւ նրա առաջնորդին...»։