Հայ դիվանագիտությունն այսօր`մեկ օրում, միանգամից երկու հարված ստացավ։

Յուրաքանչյուր ճգնաժամ պարունակում է թռիչքի հնարավորություն, բայց ամեն ճգնաժամ չէ, որ ապահովում է թռիչք։

Ռազմարդյունաբերության մասով պետք է նախատեսել առանձին միջոցառումներ:

ՀՀ վարչապետն այնքան էր թվային «զոռոցիներ» կազմակերպում Վրաստանի ու Ադրբեջանի հետ, այնքան էր ուզում հասնել և անցնել մեր հարևաններին, այնքան էր վիճակագրական հեղափոխություններ անում, որ վերջը ստացվեց։

Էդ օրվանից հետախուզման մեջ եմ անհարգալից վերաբերմունքի հոդվածով։

Դա քիչ է, մի հատ էլ՝ պարոն Օհանյանի պատմուճանով (միայն այդ չափսը եղավ)։

Զարմանալիորեն, պահվածքս ԱՄՆ դատական իշխանության կողմից չդիտարկվեց որպես անհարգալից վերաբերմունք դատարանի նկատմամբ։

Բարեբախտաբար, մեր երկրում մահվան դեպք չի գրանցվել, սակայն վարակվածների թիվն էլ մտահոգիչ է։

ԵԱՀԿ-ն դադարեցնում է մշտադիտարկումները շփման գծում, ԱՄՆ-ն դադարեցնում է Արցախին տարիներ ի վեր տրվող ֆինանսական օգնությունը։

Հեռու մնալ նավթից ու գազից, և դրա փոխարեն կծմծել թուրքերին, որ թուրքերը իրենց «պապաներին» չառհամարհեն:

ԱՄՆ կառավարությունը որոշեց կրճատել Արցախին հատկացվող ուղիղ օգնությունը։

Թե ինչ կապ կա վարչապետի կոռեկտության և այս գումարների միջև, բարի լեզուները լռում են։ Խուճապ չտարածելու համար։

Պարետ Տիգրան Ավինյանն ու Յոզեֆ Գեբելսը ճանաչվել են քույր քաղաքներ։

Սա ասում է մի մարդ, որի ղեկավարությամբ մեր երկրում աստղաբաշխական թվերի է հասնում պետական միջոցների` բյուջեի թալանը:

Սա պետությունն ու նրա ինստիտուտները քաոսի տանելու ամենակարճ ճանապարհն է:

Առանց անհրաժեշտության հստակ հիմնավորման՝ ցանկացած սահմանափակում հակասահմանադրական է և չի կարող կիրառվել ոստիկանության կողմից։

Աննկատ վարակվել-բուժվել նշանակում է մահվան դատապարտել շրջապատի 60-ն անց կավալերոներին և դոնետաներին:

Ահա այսպես է պարզ գյուղացին փորձում մենակ լուծել իր հոգսերը: Գյուղացիության ոլորտի կառավարիչներից անկախ: Եթե, իհարկե, այս պնդումը խուճապ հարուցելու միտում չի պարունակում: