Անդրանիկ Թևանյան. «Ե՛վ Սերժ Սարգսյանը, և՛ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը «երկխոսության» կեսից հասկացան կամ «էն գլխից» էլ գիտեին, որ «քցվել» կամ «քցվելու» են հակառակ կողմից, բայց հիմա ստիպված իրենց դրել են չհասկացողի տեղ և հույս ունեն, թե ժամանակ ձգելով կկարողանան պահել իրենց դիրքերը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Պետք է արձանագրել, որ Կազանում մեզ հերթական անգամ փրկեց ոչ թե սարգսյանական դիվանագիտության հմտությունը, այլ Ալիևն իր հիմարությամբ և ագահությամբ, ինչի համար պետք է շնորհակալ լինել նրանից։ Այնպես ինչպես հայ–թուրքական գործընթացի բուռն շրջանում, այնպես էլ այժմ՝ Ադրբեջանի նախագահը միանգամից է ուզում ստանալ այն, ինչը Սարգսյանը, գիտակցաբար կամ անգիտակցաբար, հրապարակավ պատրաստակամություն է հայտնում տալ փուլային տարբերակով»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Փորձը ցույց է տվել, որ ներքաղաքական մրցապայքարում Սերժ Սարգսյանի սիրած հաշիվը «1-0»–ն է, երբ միայն ինքն է շահում, իսկ իր հետ «երկխոսողը» վերածվում է զրոյի (Արթուր Բաղդասարյանին ու մնացած «երկխոսվածներին» հարցրեք, կասեն)։ Այնպես որ Տեր–Պետրոսյանին հիմա մնում է միայն «ջրբաժանը», այն է՝ գնալ «երկխոսության» իրեն հոգեհարազատ «միաբանական» ճանապարհով ու շարքերին ուրախությամբ տեղեկացնել, թե իբր Սարգսյանն ընդունել է «ժողովրդի» առաջարկը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Եթե Լևոն Տեր–Պետրոսյանը հանրությանը մատուցում էր, թե երեք «պահանջների» կատարումից հետո է միայն բացվել «երկխոսության» դուռը և սպասվում է գործարք, ապա Սերժ Սարգսյանն իր ենթակաների միջոցով տերպետրոսյանականներին ու հանրությանը տեղեկացրեց, որ երկխոսություն կոչվածը շուտվանից է սկսվել ու գործարքն էլ վաղուց է կնքվել և, հետևաբար, ինքը չի պատրաստվում պատվիրակություն ձևավորել ու կլոր սեղանի շուրջ «երկխոսել» ՀԱԿ–ի հետ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Որքան ակտիվանա Ռոբերտ Քոչարյանը, այնքան Սարգսյան–Տեր–Պետրոսյան տանդեմը կխորացնի իր համագործակցությունը՝ «a la» 2008–ի նմուշի Սարգսյան–Գեղամյան համագործակցության։ Դատելով ամենից՝ ՀՀ 1–ին ու 3–րդ նախագահներին խորը մերձեցում է սպասվում»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանի շրջապատը ներկայացնող տնտեսվարող սուբյեկտների մեծ մասը (Բարսեղ Բեգլարյան, Սամվել Ալեքսանյան և այլն) հիմնականում ներմուծողներ են, իսկ դա նշանակում է, որ Կառավարության կողմից այդքան քննդատելի 2001-2008 թվականները կապիտալի գերկուտակման երանելի ժամանակներ են եղել ՀՀ այսօրվա նախագահի ու իր բիզնես թիմի համար, և հիմա պարզապես չարժե կոկորդիլոսի արցունքներ թափել ու ասել, թե վատ ժառանգություն ենք ստացել»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Կառավարության ասածից ստացվում է, որ Սերժ Սարգսյանն ու Տիգրան Սարգսյանը նախորդ իշխանությունների օրորք արմատական ընդդիմություն են եղել նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին, 2000-2007 թթ. Վարչապետ, ՀՀԿ այն ժամանակվա ղեկավար Անդրանիկ Մարգարյանին, քոչարյանական կառավարման շրջանի կարկառուն ներկայացուցիչ և այդ ընթացքում պաշտպանության նախարար ու վարչապետ աշխատած Սերժ Սարգսյանին ...»։

Անդրանիկ Թևանյան. ««Երկխոսության» ժանրի կանոններից ելնելով՝ տերպետրոսյանականները, բնականաբար, պահանջում են Սարգսյանի հրաժարականը, խոստանում են եգիպտանալ ու թունիսանալ, ինչպես նաև փիս–փիս բաներ են ասում իշխանության հասցեին, բայց ավելի շատ պահանջում են ... Ռոբերտ Քոչարյանի հրաժարականը, ճիշտ այնպես, ինչպես Գեղամյանը 2008–ին քննադատում էր վարվող քաղաքականությունն ու պահանջում ... Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հրաժարականը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Տեր–Պետրոսյանին ու Սարգսյանին այսօր միավորում է համատեղ կրած խոշոր պարտությունը հայ–թուրքական գործընթացի ժամանակ։ Երկուսն էլ ձախողվել են. մեկը որպես «ֆուտբոլի» գաղափարախոս, իսկ մյուսը՝ «նախաձեռնող»։ Սա նրանց միացնում է «մետաֆիզիակական», այն է՝ համատեղ պարտության առումով։ Նրանք այլևս սիամական երկվորյակներ են հիշեցնում։ Մեկն առանց մյուսի կորած է։ Պատկերավոր ասած՝ նրանց կապում է ֆուտբոլի գնդակը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Վերջին շրջանում շատ «մոդայիկ» է դարձել «Կլինի՞ արդյոք երկխոսություն Սերժ Սարգսյանի և Լևոն Տեր–Պետրոսյանի միջև» հարցին անդրադառնալը։ Անձամբ ինձ համար դա ժամանակավրեպ թեմա է, քանի որ ՀԱԿ ղեկավարության և իշխանության սերժսարգսյանական թևի միջև երկխոսություն կոչվածը վաղուց առկա է, և դա չտեսնելը կամ չտեսնելու տալը՝ քաղաքական անմեղսունակության կամ որոշակի շահագրգռվածության հետևանք է»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Պետք է հասկանալ, որ սերժա–լևոնական գործակցության նեղ տիրույթից դուրս գտնվող բոլոր ուժերն ու անհատները (փաստացի՝ հանրության ճնշող մեծամասնությունը) ունեն ընդհանուր շահ և ընդհանուր թիրախ, այնպես ինչպես ժամանակին ընդհանուր շահ ունեին Ռիբենտրոպ–Մոլոտով պակտից դուրս գտնվող երկրները։ Իսկ դա նշանակում է, որ ազգային–դեմոկրատական հեղափոխությունը հանրային կոնսոլիդացիայի մեծ պոտենցյալ և հսկայական ռեսուրսներ ունի»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանի հետ «երկխոսելու» առաջարկով Տեր–Պետրոսյանը ոչ թե հիմա է հանդես գալիս, ինչպես փորձում են ներկայացնել հանրությանը, այլ շուտվանից։ Ուրիշ հարց է, որ նախկինում Սարգսյանն ուշադրության չէր արժանացնում իր «մրցակցի» խնդրանքներն ու իշխանության կայունության երաշխիքը դառնալու պատրաստակամությունը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Մենք, փաստորեն, այժմ ականատեսն ենք դառնում հաճախորդացման մի քստմնելի գործընթացի, որը տեղի է ունենում ոչ թե խնամու տանը (ինչպես Արտաշես Գեղամյանի պարագայում էր), ոչ թե իշխանական կաբինետներում (ինչպես Արթուր Բաղդասարյանի դեպքում էր), այլ հասարակության աչքի առաջ։ Այսինքն՝ քաղաքական մարմնավաճառությունը կուլիսներից տեղափոխվել է դեպի հրապարակ. ամեն ինչ բաց է և թափանցիկ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «2008–ին միմյանց դեմ դուրս եկած Սարգսյանն ու Տեր–Պետրոսյանը հանդես էին գալիս նույն նեոբոլշևիկյան հեղափոխություն անելու ծրագրերով, բայց տարբերությունն այն էր, որ Սարգսյանն իր այդ ծրագրերի մասին չէր բարձրաձայնում, իսկ այն ինչ ասվում էր՝ տեղավորվում էր, պատկերավոր ասած, «հակասերգո» կոդի մեջ, որպեսզի իշխանության թեկնածուն Տեր–Պետրոսյանի հակապատկերն ընկալվեր»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Հիմա էլ հայ կղերապահպանողական միտքն առաջարկում է հնազանդություն ու պարտություն, իսկ լավագույն դեպքում՝ ոչ–ոքի։ Արդյունքում ծնվում են «Եթե սա գործարք է իշխանության հետ, ապա քաղաքական գործարք է» տերպետրոսյանական ձևակերպումները, որոնք այլ կերպ, քան նեոախքություն չես որակի»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Մինչ հասարակական ու քաղաքական ակտիվություն ցուցաբերող բազմաթիվ սուբյեկտները քննարկում են երկրում ստեղծված իրավիճակը հեղափոխության միջոցով հանգուցալուծելու հարցը և քննադատում են Լևոն Տեր–Պետրոսյանի «նորացված»՝ «Հեղափոխությու՞ն, թե՞ էվոլյուցիա. սերժանալու պահը» ծրագրային մոտեցումը, Հայաստանը շատ վաղուց հայտնվել է հեղափոխական գործընթացների մեջ...»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Վերլուծելով 2008–ի ընտրություններից հետո ընկած ժամանակահատվածում ՀԱԿ առաջնորդի գործողությունները՝ կարելի է արձանագրել, որ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը հիմա ավելի անկեղծ է իր հետևորդների հետ հարաբերվելիս, քան նախկինում, երբ «ջուրը մտնողը թրջվելուց չի վախենա» խոսքերն էր օգտագործում, որպեսզի զանգվածներն իրենց պաշտպանված զգային ու «դուխով» մտնեին պայքարի մեջ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Տեր–Պետրոսյանը, իհարկե, դեմ չի լինի բարիկադների ու մարդկային կյանքերի գնով իշխանության գալ ու այն պահել (1991–1998թթ. նա հենց այդպես էլ վարվում էր), բայց ուզում է, որ դա արվի ինքնաբուխ, որպեսզի ինքն ամեն դեպքում ապահովագրված լինի. հեղափոխությունը կստացվի՝ տնից կգա ու կասի, թե ժողովուրդը հաղթեց, ու կբազմի նախագահի աթոռին, չի ստացվի՝ կհայտարարի, թե կապ չունի այդ ամենի հետ ...»։