Անդրանիկ Թևանյան. «Հայաստանում գործում է իշխանափոխության պալատական հեղաշրջման կամ ընդունման-հանձնման տարբերակը։ Միայն 1988-ին հնարավոր եղավ իշխանության գալ դրսից, բայց դա ուղեկցվեց նաև այն ժամանակվա ռեժիմի փլուզմամբ, ինչն էլ հնարավոր դարձրեց դրսից իշխանությունը վերցնելը։ Մնացած դեպքերում ամեն ինչ «հանգիստ» է անցել»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Հայաստանի տնտեսությունն ազատ անկում է ապրում, և վարչապետ Տիգրան Սարգսյանին այլ բան չի մնում, քան կապել «ամրագոտին» և պատրաստվել վթարային վայրէջքի։ Նույնիսկ մեր «հրաշագործ» վիճակագրությունը չի կարողանում փրկել իրավիճակը...»

Անդրանիկ Թևանյան. «1988-ին «Ղարաբաղ ծախողի» պիտակը կրում էր կոմունիստական փտած վարչակարգը։ 10 տարի անց՝ 1998-ին, ճակատագրի հեգնանքով «ծախողի» կարգավիճակում հայտնվեց «Ղարաբաղ» կոմիտեի լիդերներից Լևոն Տեր-Պետրոսյանը։ Իսկ հիմա եկել է Սովետական Ադրբեջանի պարտկոմական «շկոլան» անցած Սերժ Սարգսյանի «աստեղային» ժամը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Մենք հիմա գտնվում ենք համակարգային անցման նախաշեմին։ Գործողն ունի արտաօրենսդրական խաղի կանոններով կարգավորվող պսևդոժողովրդավարական-ֆեոդալական-հետադիմական բնույթ։ Նման համակարգը երկար կյանք չի կարող ունենալ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Մեր հասարակության հիմնական հոգեվիճակը սպասողական է։ Շատերն են հասկանում, որ այս ամենը ժամանակավոր է և սպասում են փոփոխության, բայց հասարակության ամեն մի շերտ՝ կապված այդ «ժամանակավորի» հետ, ի՛ր հաշվարկներն ունի»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանը, հավանաբար, փոշմանած կլինի, որ առաջարկել էր Թուրքիայի իր պաշտոնակցին՝ օժանդակել Արցախի խնդրի կարգավորման գործում։ «Հեղափոխական» այն օրերին մեր դիվանագիտությունն այնքան «նախաձեռնողական» էր դարձել և այնպես էր «ֆուտբոլ» խաղում, որ զարմացրել էր ոչ միայն ինքն իրեն...»

Անդրանիկ Թևանյան. «1948թ. Ջորջ Օրուելը գրեց իր հայտնի «1984»-ը։ Այժմ Հայաստանում տիրող իրավիճակը շատ առումներով հիշեցնում է այդ գործը։ «1984»-ում նկարագրվածին հայաստանյան իրողության նմանությունները հատկապես ցայտուն են քարոզչության բնագավառում...»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Քաղաքակրթությունների զարգացման ընթացքում պետություններն ունեցել են կառավարման բաց կամ փակ համակարգեր։ Բաց համակարգերը բնորոշ են արևմտյան տիպի ժողովրդավարություններին, իսկ փակերը՝ մնացածներին»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Մոսկվայում տեղի ունեցած Սարգսյան-Ալիև հանդիպումն արդեն պատմության գիրկն անցավ։ «Զոհեր» և «վիրավորներ» չեղան։ Հանդիպման մասնակից նախագահները գլուխները պրծացրին «թեթև վախով»»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Նորություն ասած չեմ լինի, եթե պնդեմ, որ Արցախի հիմնահարցը դա Հայաստանի Հանրապետության անվտանգությանն է վերաբերում։ Սա, թերևս, բոլորն են գիտակցում»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Հայաստանի վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը չափազանց «լավատես» է դարձել։ Պաշտոնական վիճակագրությունն, առաջին հինգ ամսվա տվյալներով, արձանագրել է ՀՆԱ 15,7 տոկոս անկում, բայց «Հայկական աշխարհի» տեսաբանի կանխատեսմամբ՝ դա դեռ վերջը չէ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «ՀՀ իշխանությունների «նախաձեռնողական» արտաքին քաղաքականությունը բավական տարօրինակ դրսևորումներ ունի։ Պարզվում է, որ «նախաձեռնողականությունը»' բոլորին «Այո» ասելու մեջ է...»

Անդրանիկ Թևանյան. «Սկսած 1995թ.-ից՝ Հայաստանի քաղաքական դաշտի (հատկապես՝ ընդդիմադիր հատվածի) ներկայացուցիչների համար հիմնական գլուխկոտրուկներից է եղել հետընտրական գործընթացի կառավարման հարցը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Անորոշությունն ու վախն ամենավատ զգացողությունն են, որոնցով ապրում է մեր հասարակությունը։ Այդ զգացողությունն ունեն բոլորը, ուստի Հայաստանում հանրային բոլոր շերտերն էլ անպաշտպան են՝ աղքատ գործազուրկից մինչև երկրի նախագահը»:

Անդրանիկ Թևանյան. «ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանն առաջինը հրապարակավ շնորհավորեց ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի ծնունդը։ Շնորհավորական տեքստն օտար լեզվով չէր։ Ասել է, թե «հոգեբանական էքսցեսներ»՝ տառասխալների տեսքով, չեղան»։

Անդրանիկ Թևանյան. «2008 թ.-ի նախագահական ընտրություններն ի հայտ բերեցին որոշակի օրինաչափություններ և քաղաքական դաշտի սանիտարական հատումներ էին հիշեցնում։ Մասնավորապես՝ «Արթուր Բաղդասարյան և ընկերներ» նախագիծն անփառունակ վախճան ունեցավ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Հայաստանում այնպիսի քաղաքական համակարգ է ձևավորվել, որ ընդդիմությունը դարձել է «փողոցային»։ Սկսած 1995թ.-ից՝ իշխանություն-ընդդիմություն պայքարը, անկախ գործող դեմքերից, անցնում է գրեթե նույն սցենարով. լարված նախընտրական փուլ, «ընտրություն», կեղծիքներ, ընդվզում և... սահմանադրական ճանապարհ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «1988թ.-ից Հայաստանում սկիզբ առած ներքաղաքական զարգացումները որոշակի օրինաչափությունների և կանոնների են ենթարկվում, որոնք հիշեցնում են «Շատ մի ատիր՝ սիրել կա» կամ «Սիրուց մինչև ատելություն՝ մեկ քայլ է» ժողովրդական խոսքերը»։