Անդրանիկ Թևանյան. «Նախագահական ընտրությունների «հեղափոխական» օրերին Լևոն Տեր–Պետրոսյանն Ազատության հրապարակում արտասանում էր «Թող ոչ մի զոհ չպահանջվի ինձնից բացի» չարենցյան տողերը։ Հետընտրական զարգացումները, 2008–ի մարտի 1–ի դեպքերը և հետագա իրադարձությունները, սակայն, ցույց տվեցին, որ հռետորն այդ բառերի մեջ լրիվ ուրիշ իմաստ էր դրել»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Բազմաչարչար հեռուստադիտողը վերջապես իր համար պարզեց, որ Տիգրան Սարգսյանը, չնայած ռոք երաժշտության սիրահարի ու «խելքի տոպրակ» լինելու համառորեն կերտվող իմիջին, շատ «ռաբիս» ու «քյարթ» է. մոտ երկու ժամ տևած բանավոր խոսք, և ամեն ինչ ջրի երես դուրս եկավ։ Որքան էլ մոնտաժվել էին լրագրողների հետ վարչապետի հանդիպման կադրերը՝ նրա ռաբիսությունը և տնտեսության մասին ունեցած պարզունակ ու հակապետական պատկերացումները թաքցնել չհաջողվեց»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Քաղաքագիտական հայտնի կանոնի համաձայն՝ իշխանությունն այլասերում է մարդկանց, իսկ բացարձակ իշխանությունը մարդկանց այլասերում է բացարձակ ձևով։ Փետրվարի 17–ին ՀՀ իշխող կոալիցիան «համագործակցության» մի հուշագիր ստորագրեց, որով, ըստ էության, սարգսյանական վարչախումբը թղթին հանձնեց իր ցանկությունները՝ ունենալ բացարձակ միաձույլ իշխանություն։ Դա հանրությանը նետված մարտահրավեր էր, բայց Սերժ Սարգսյանի թիմը գնաց այդ քայլին ...»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Լևոն Տեր–Պետրոսյանն առևտրի առարկա դարձրեց մարտի 1–ի զոհերին, քաղբանտարկյալներին, ընդդիմադիր տրամադրված մարդկանց, ու բոլոր նրանց, ովքեր իր համար «մասովկա» են ապահովում ՀԱԿ հանրահավաքներում։ Իսկ դա, համաձայնեք, Տեր–Պետրոսյանի կողմից յուրօրինակ Գապոն քահանայի դեր կատարելու մասին է խոսում ու Գեղամյանն այս ամենի ֆոնին սրբության մարմնավորում է»։

«ԲՀԿ–ի համագումարից հետո կարելի է ասել, որ իշխող կոալիցիան այլևս բրգաձև կառուցվածք չունի, որտեղ կա գագաթ և այդ գագաթին ենթակա մասեր։ Այժմ Սերժ Սարգսյանն ընդամենը կոալիցիոն կողմերից մեկն է, այնպես ինչպես, ասենք, Արթուր Բաղդասարյանը։ Ո՛չ ավելին»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Որոշակի հանգամանքներ հաշվի առնելով՝ եգիպտական սցենարի կրկնությունը Հայաստանում այնքան էլ ցանկալի տարբերակ չէ, քանի որ ունենք Ղարաբաղի խնդիր ու չի կարելի բախումներ թույլ տալ, բայց այդ ամենը կանխելու համար Սերժ Սարգսյանը պետք է երկրում մրցակցային ընտրապայքար անցկացնելու երաշխիքներ ստեղծելու և իշխանության անցնցում հանձնումն ապահովելու ուղղությամբ քայլեր կատարի։ Այլապես եգիպտական սցենարից խուսափել հնարավոր չի լինի՝ այդտեղից բխող բոլոր հետևանքներով»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Սերժ Սարգսյանը խնդիր է դրել «մեկ օլիգարխի տնտեսություն» կառուցել՝ ներիշխանական պայքարի մասնակից թևերից մեկը փորձում է այնպես անել, որ Հայաստանի թուրքմենբաշիացման պտուղներն ինքը ժառանգի, երբ «Հայկական Չեռնենկոն» արդեն ասպարեզից հեռացած կլինի: Այդ նպատակին հասնելու համար անհրաժեշտություն է առաջացել մաքրել իշխանական դաշտն այլ խաղացողներից, ինչով էլ զբաղված են Սարգսյանի ժառանգորդը դառնալու թիմի անդամներն իրենց լիդերով...»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Կարելի է վստահաբար պնդել, որ Սերժ Սարգսյանը, սեփական սխալների ու թուրքմենբաշիական մտածողության հետևանքով, հիմա գործնականում զրկվել է ներիշխանական հարաբերություններն ու գործընթացներն ուղղորդելու հնարավորությունից, քանի որ իրականում չունի թիմ և ստիպված է միայն ընտրություն կատարել իրեն շրջապատող այս կամ այն թիմի օգտին ու գործիք դառնալ նրանց ձեռքում՝ հույս ունենալով, որ ինքը կհաղթի բոլորին։ Դա կարելի է Չեռնենկոյի սինդրոմ անվանել»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Ներհայաստանյան կյանքի փոփոխությունն այն մարդիկ կարող են անել, ովքեր ունեն հայաստանակենտրոն մտածելակերպ և արժեհամակարգ, ում համար Հայաստանը խոպան չէ և ովքեր չեն կարող անընդհատ Աստծո անունը տալ, տեսախցիկների առաջ խաչակնքվել ու խոսել բարեպաշտությունից, բայց զուգահեռաբար կառուցել «մեկ օլիգարխի տնտեսություն», որը ոչ քրիստոնեական՝ մահմեդական ու միջինասիական երկրներին հատուկ մոդել է»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Միակ ձեռքբերումը, որն իշխանություններն իրենց ակտիվում կարող են գրանցել անցած տարի ևս՝ դա այն է, որ Սերժ Սարգսյանի թիմը, չնայած բոլոր ձախողումներին ու ապաշնորհ կառավարմանը, Ճագարի կամ կատվի տարում դեռ շարունակում է իշխանական ղեկն իր ձեռքում պահել, բայց խնդիրն այն է, որ այդ ձեռքբերումը բացարձակապես կապ չունի Հայաստանի ու մեր քաղաքացիների մեծամասնության շահերի հետ։ Ճիշտ հակառակը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Տապալվելով «ֆուտբոլային» դիվանագիտության մեջ՝ Սերժ Սարգսյանը տապալեց նաև Հայ ազգային կոնգրեսում փոքրամասնություն կազմող «սերգոջանական» թևին, ինչի համար պետք է շնորհակալ լինել անընդունելի և անհանդուրժելի Սերժ Սարգսյանից։ Բայց հասկանալի է, որ ՀՀ անվտանգությունը և զարգացումը չի կարող հավերժ կախված լինել ալիևների կամ էրդողանների, կներեք արտահայտությանս, էշությունից և Սարգսյանի «հայրենասիրական» պոռթկումներից»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Չնայած բոլորն էլ գիտեն, բայց ևս մեկ անգամ հիշեցնենք, որ Սերժ Սարգսյանը և՛ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի, և՛ Ռոբերտ Քոչարյանի օրոք եղել է իշխանական նեղ թիմի ներկայացուցիչ, և անհասկանալի է այն մոլուցքը, որով նա ուզում է տարանջատվել կառավարման այդ տարիներից ու քննադատելով իր իսկ անցյալը՝ կերտել քաղաքական իմիջ։ Սարգսյանին դուր է գալիս, երբ պալատական սազանդարները համեմատում են իրեն նախորդ նախագահների հետ ու հիմնավորում, որ Ս. Սարգսյանը շահեկանորեն տարբերվում է նրանցից»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Գագիկ Բեգլարյանի հետ կատարվածն ընդամենն առիթ էր, որպեսզի Ս. Սարգսյանի համար «նման» երևույթները դառնային անհանդուրժելի։ Իսկ Բեգլարյանին «ձիուց գցելու» բուն պատճառը, իմ խորին համոզմամբ, նրա ինքնուրույն գործիչ լիներն էր, ինչը չէր տեղավորվում ՀՀԿ-ի «ճկուն» առաջնորդի «մեկ օլիգարխի տնտեսություն» մոդելի տրամաբանության մեջ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Այն քաղաքականությունը, որն այժմ իրականացվում է Ս. Սարգսյանի ղեկավարությամբ՝ միտված է «մեկ օլիգարխի տնտեսության» ստեղծմանը, իսկ դա հենց թուրքմենբաշիզմն է։ Վերջին շրջանում արձանագրվող ներիշխանական բախումները պետք է դիտարկել միայն ա՛յդ պրիզմայով։ Այսինքն՝ Սերժ Սարգսյանը 2007թ-ից սկսած (ԱԺ-ում բացարձակ մեծամասնություն վերցնելուց հետո) պայքարում է ոչ թե պետական կառավարման համակարգում առկա արատավոր երևույթների դեմ, այլ փորձում է կյանքի կոչել սեփականության վերաբաշխման իր ծրագիրը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Իլհամ Ալիևից բացի Աստանայից հիասթափված կլինի նաև «հիմնադիր» նախագահը՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը։ Վերջինիս քաղաքական հաշվարկների կյանքի կոչման վայրը Ղազախստանի մայրաքաղաքը պետք է դառնար, սակայն այդպես չեղավ. Ղարաբաղը ծախվելու կանխատեսում-ցանկությունը հերթական անգամ իրականություն չդարձավ: Իսկ դա նշանակում է, որ աթոռի համար պայքարում ՀՀ իշխանությունների արտաքին քաղաքական տապալումների վրա հույս դնող ՀԱԿ առաջնորդն այժմ վերջնականապես ֆիասկոյի է ենթարկվել»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Բանակում տիրող «բարդակը» Սարգսյանի մտածողության և պատկերացումների հետևանք է։ Իսկ դա բերում է բանակի ստորին օղակներում կառավարման վակուումի (ժողովրդի լեզվով ասած՝ շունը տիրոջը չի ճանաչում) ու, ցավոք, այդ վակուումը լցվում է զոհերի ու վիրավորների գնով։ Բնականաբար այս պայմաններում կարգապահության ու կանոնադրական հարաբերությունների մասին խոսք լինել չի կարող»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Եթե, ինչպես Սերժ Սարգսյանն էր սիրում պնդել, շփումներից, խոսակցություններից խուսափում են մարդիկ, ովքեր ասելիք չունեն եւ կոմպլեքսավորված են, ապա ինչու՞ հայկական կողմը չմեկնեց Լիսաբոն: Դե գնայիք, ակտիվ շփվեիք, ցույց տայիք, որ կոմպլեքս չունեք և այլն։ Եթե չեք գնացել՝ ուրեմն կա՛մ ասելիք չեք ունեցել, կա՛մ էլ կոմպլեքսավորվել եք։ Երկու դեպքում էլ անհարմար բան է ստացվում։»

Անդրանիկ Թևանյան. «Այժմ թերևս շատերի համար (այդ թվում՝ Տեր-Պետրոսյանի երբեմնի կողմնակիցների կամ նրան ձայն տվողների համար) ակնհայտ է, որ իշխանությունը ներկայացնող Սերժ Սարգսյանի և գործող համակարգի կնքահայր Տեր-Պետրոսյանի մոտեցումներն ու նեոբոլշևիկյան մտածողությունը անախրոնիզմ են և յուրօրինակ քաղաքական բալաստ, որը խոչընդոտում է Հայաստանի զարգացմանը։ Ուստի՝ մեր պետության ապագայով մտահոգ բոլոր ուժերի խնդիրն այդ բալաստից ազատվելն ու տնտեսաքաղաքական նոր համակարգ ստեղծելն է»։