Առաջին հայացքից տարօրինակ թվացող այս վերնագիրը իրականություն է, որի տակ թաքնված է ժամանակակից հայ դիվանագիտության հերթական խայտառակությունն ու ողբերգական վիճակը։

Ախորժակն ուտելուց է բացվում. Տիգրանաշե՞ն, թե՞ Երևան։

Դու շաբաթ օրը հրամայել ես քո կոլեգաներին՝ Գեղամ Նազարյանի գլուխը խփել գետնին։

Չկա հայի համար երջանկություն, երբ Հայաստան չկա, ուրեմն ապագա էլ կա, երբ դավաճան չկա։

Հենց այդ ժամանակներին էլ հղում անելով՝ էսօր թուրքից սերված նիկոլը խոսում ա 90%-անոց ադրբեջանական Շուշիի մասին։

Հայաստանը պաշտոնապես ոչ միայն գոնե պատմականորեն չի հերքում թշնամու հոխորտանքները, այլև առավել սուր հայտարարությամբ հանդես չի գալիս։

Ապրի՛ ՀՀ Սահմանադրական դատարանը, աշխարհի ամենաարդար դատարանը։ Չկա ՀՀ Սահմանադրություն, կա ՀՀ իշխանությունների՝ թուրքական լիակատար ուզուրպացիա։

Ժեխը չպետք է որոշի իմ ու Ձեր սերունդների ապագան, իմ և Ձեր երկրի, պետության, պետականության լինել չլինելու հարցը։

Պետք էր իսկապես մեծ համարձակություն ունենալ, որպեսզի արձանագրվեր, որ այս ընտրությունները խախտել են ընտրական ֆունդամենտալ սկզբունքները:

Սահմանադրական դատարանի այս հակասահմանադրական կազմը կանգնելու է Հայ ժողովրդի պատմության դատարանի առջև։

Մինսկի խումբն՝ ընդդեմ Նիկոլ-Ալիև տանդեմի։

Շատ կարևոր է հասկանալ, թե մենք՝ որպես ազգ և պետություն, ի՞նչ հավաքական ուղերձ ենք հղել աշխարհին։

Եվրոփորձագետները և ապագայում բարեկամ դառնալու հավակնորդ հարևանները հերթական անգամ բուռն կծափահարեն և կհիմնավորեն առաջադեմ փորձը։

Գործող թափառախումբն անում է հնարավորն ու անհնարինը՝ հայոց բանակն ու հայ հասարակությանը բարոյալքելու համար։

Այս գործիչները ատամներով պաշտպանում են պատերազմում պարտված, Արցախը հանձնած, հազարավոր զոհեր տված ղժղժղան բռնապետիկին։

Նոր պատերազմ է լինելու, ու դու դա իմանալով գլխատում ես Սյունիքը, որ հեշտ հանձնես, ինչպես հանձնեցիր Արցախը։

Պետությունն անսպառ չէ, որ ինչքան ուզես հանձնես, ծախես, բայց դեռ հանձնելու և ծախելու բան մնա։

Ուշադիր հետևեք՝ ինչ ա կատարվում էս պահին ու մի տարով հետ գնացեք, բան չի փոխվել` զոհեր և ապա տարածքների հանձնում, որպեսզի զոհեր չլինեն։