Ահա սրանց ապագան։

Սեպտեմբերի 27-ից դաս չքաղեցին, հասանք «հուլիսի 27»։

Երբ 5 միլիոն դոլարի դիմաց Նիկոլ Փաշինյանն իր խամաճիկների հետ առաջին արդյունքը տվեց։

Սեփական լայքերով «ողջ» են պահում այդ ստի ու կեղծիքի կրակը, սնում այն, ցույց տալիս, որ պատրաստ են հերթական անգամ խաբվել։

Փակում են, որ «ցավոտ զիջումները» ընդունվեն որպես «փրկություն»։ Փակում են Մոսկովյան բանակցություններից առաջ։

Ես՝ որպես լրատվամիջոցի ղեկավար, չգիտեմ՝ ինչպես վարվել ՊՆ լուրերի հետ, հավատա՞լ, թե՞ ոչ։

Նրանց չե՜մ մեղադրում, չե՜մ քննադատում իրենց սխալ ընտրության համար, այլ խորը կարեկցում եմ։

Չհասկացանք, որ կկուն մի ձագին աղվեսին տալով ոչ միայն ձագին է կորցնում, իր հարազատ ձագին, այլ նաև աղվեսից չի պրծնում։

Փաստացի պատերազմի մեջ ենք։

«Կարևորը խաղաղությունն է» լոզունգի կողմնակիցները նոր պատերազմ ու նոր նվաստացում են բերում։

Լավ կլիներ «զգետնված» էլ մնայիր։

Առաջիկա օրերին մեզ հետ կպայմանավորվեն, որ ինչ էլ լինի՝ մեզ պարտված չենք զգալու։

Սա՞ էր քայլականների խոստացած խաղաղությունն՝ անարժանապատվության դիմաց։ Հայաստանի նոր նվաստացման դիմաց կրկին զոհե՞ր են պահանջվել։

Իր ցանկալի արդյունքին հասնելու համար Ադրբեջանը դիմել է իր հայտնի գործիքակազմին։

Փաստորեն ստացվում է, որ իրենք իրենցով հայցն ու քր. գործը հորինում են, քննում են, կալանավորում են;

Մարդիկ, ովքեր արժեզրկում են Արցախը, արժեզրկում են նաև էդ տղերքի անձնազոհությունը։

Սուրեն Պապիկյանի այս «ձեռքերումների» համար շուտով նրան սուպերլիազորություններով փոխվարչապետ կնշանակեն։

Պատերազմից տասն ամիս անց շատ մարդիկ չեն էլ ուզում լսել այս ամենի մասին, շատերն են ուզում, որ իրենց թողնենք վայելել կյանքը։