Հուսով եմ, էս հարցը մենակ ինձ չի հուզել, և համոզված եմ, որ էդ օրը այնտեղ մենակ չեմ լինի։

Մեր երկիրը դառնում է կապող օղակ երկու քաղաքների միջև, որոնցից մեկում մեզ ցեղասպանած երիտթուրքերի անուններով փողոցներ են, իսկ մյուսում՝ խայտառակ «ռազմավարի պուրակ» կոչեցյալը։

Պարտության հեղինակ, երկիրը թշնամուն հանձնած երկրի ղեկավարին կամ նրա համախոհներին մտավորականները պետք է ոչ միայն բոյկոտեն, այլև խայտառակ անեն իրենց տեղծագործություններով։

Քոչարյանը շատ կարեւոր մեսիջ փոխանցեց նրանց,ովքեր հավակնում են առաջիկա պայքարում դերակատար լինելու։

Իսկ Փաշինյանը սազն առել թուրքերի հետ սիրո քարոզ է անում։

Բռնազավթված տարածքներն Արցախի Հանրապետության անբաժանելի մասն են, և նրա վրա տարածվում է Արցախի Հանրապետության Սահմանադրության և օրենսդրության գործողությունը:

Կունենանք վճռաբեկի կնիքով և դատավորների ստորագրություններով դակված զուգարանի թուղթ, որ մարտի 1-ի զոհերի, անկարգությունների գլխավոր սադրիչ, կազմակերպիչ Փաշինյան Նիկոլը անմեղ է։

Այդ որոշմամբ տուգանք էր նշանակվել կառավարության կողմից ռազմական դրության ընթացքում կարծիքի արտահայտման ազատության ապօրինի սահմանափակումը ենթադրաբար խախտելու հիմքով։

ՄԱԿ-ի կանոնադրությունը բոլորովին այլ ուղղվածություն ունի։

Փաստում է, որ սահմանադրական բարեփոխումների իրական օրակարգ առկա չէ:

Նույնիսկ նեթֆլիքսը կդժվարանար այսպիսի գաղափար գեներացնել։

Թանկ են վճարել այն երկրները որտեղ ԱՄՆ-ն ներխուժել է ժողովրդավարության քողի տակ պաշտպանելու ազատությունը:

Այս փուլի ավարտը լինելու է այն, որ Ալիևը ստիպելու է իր ու Մեհրիբանի նկարը կախել Հայաստանի նախագահի ու մյուս պաշտոնյաների աշխատասենյակներում։

Փաշինյանը շատախոս է դառնում միայն այն դեպքում, երբ պետք է «հիմնավորել», որ «Ղարաբաղը Ադրբեջան է, և վե՛րջ»։

Հանձնաժողովի նախագահը ոչ թե ապաքաղաքական անձ է, այլ հենց քաղաքական թիմի և այդ աղետալի պատերազմի ընթացքում այդ ոլորտի ամեմաբարձր պաշտոնյաներից մեկն է:

Իսկ ի՞նչ իմաստ ունի դատավորի հարցը, եթե միևնույնա, ոչ ինքնա պարզաբանելու, ոչ էլ էն 2 դատաղազները։

Ալեն Սիմոնյանի ընտանիքի հետ կապվող թերթում Արարատ Միրզոյանին ներկայացրեցին որպես Բաքվի պահանջների փաստաբան, թուրքական շահերի սպասարկու։

Ներկայացված երկու դիմումները և նշյալ խնդիրները հերթական իրական փաստեր են Հայաստանում ժողովրդավարական նորմերի ակնհայտ հետընթացի։