Չգիտեմ, թե որքանով է տեղին համեմատությունը, բայց, կներեք, այսօր մեր Հայրենիքը շատ նման է հենց այդ սեղանին։

Կարևորը` ՆիԳոլը 1900֊3000 դրամով բարձրացրել է թոշակները, որից շատերը ցնծության մեջ են։

Բանակցություններում էս պահին ամեն բան զուտ Բաքվի սրտով է, ուստի նա հարձակման պատճառ չունի, իմաստ չկա։

Ալիևը առաջին անգամ է հանդես գալիս այսպիսի ընդգծված հակառուսական հռետորաբանությամբ:

Բռնապետության տրամաբանությունը պահանջում է, որ համակարգերը պարբերաբար ոտքից գլուխ թափ տրվեն ու որոշ հանգուցային։

Զինվորականներին կալանավորելը, բանակը վարկաբեկելը շատ ավելի խորքային ու հակապետական նպատակ է հետապնդում։

Նիկոլը գործում է նույն կերպ:

Նրանք շատ են, բայց պատմությունը ցույց տվեց, որ շատ բանի ընդունակ չեն:

Մեր հիմնական խնդիրները ներսում են՝ գաղափարական սնանկությունից մինչև հայկական շահը չսպասարկող իշխանության գոյություն։

Թիրախում հաջորդը Օնիկ Գասպարյանն է։

Այս վիճակը վերջնական դատավճիռ չէ:

Մեր պայքարն արդար է և հաղթանակը մերն է լինելու:

Վերջում էլ մի հարց տամ քեզ նիկոլ՝ վերջին անգամ ե՞րբ ես եղել Արցախում:

Արցախի անկախության ու արցախահայության իրավունքների համար պայքարի դաշտը Հայաստանի ներսում է։

Հայաստանն այլևս Արցախի անվտանգության երաշխավորը չէ։ Հայաստանն արդեն իր իսկ անվտանգության երաշխավորը չէ։

Էդմոն Մարուքյանը որոշել է որդիներին տեղափոխել թանկարժեք դպրոց․ տարեկան կրթավճարը՝ 1 980 000 դրամ է։

Հիմա էլ բուհ-ական համակարգն է սկսելու սեփական 0-ական կետից։

Մրցակցության արհեստական խեղաթյուրումն ինքնին բացասական երևույթ է, հատկապես՝ արտագաղթելու նկատելի հակումների համատեքստում: