Եթե վարչապետ կոչեցյալի համար դրական ազդակներ են, որ Հայաստանը պետք է միջանցք տրամադրի Սյունիքի միջոցով Ադրբեջան-Թուրքիա կապին, դա նշանակում է՝ ՀՀ-ի կապիտուլյացիա:

Մենք Արցախի անկախությունը նշում ենք բզկտված Արցախով ու թուլացած Հայաստանով։ Այսպիսին են Նիկոլ Փաշինյանի ղեկավարման 3 տարիների արդյունքները։ Արյունո՛տ արդյունքները։

44-օրյա պատերազմի արդյունքում նաև կորցրեցինք Արցախի պետականությունը։ Մազից է կախված նաև ՀՀ պետականությունը։

44-օրյա պատերազմի արդյունքում Արցախը ծանրագույն կորուստներ կրեց և հիմա գտնվում է մեծ անորոշությունների առջև։ 

Եթե այս իշխանությունը ավելի մեծ զիջումների գնա Սյունիքում և հանձնի նաև Տիգրանաշենը, մենք էներգետիկ խնդիր էլ ենք ունենալու։

Հայ-ադրբեջանական սահմանին առկա խնդրի երկարաժամկետ լուծումը հնարավոր է միայն սահմանազատման և սահմանագծման միջոցով։

Քաղաքական գործընթացների տրամաբական ավարտը պետք է լինի «Պարտության» կուսակցության հեռացումը և ՀՀ ազատագրումը պարտության խորհրդանիշից։

Փաշինյանին ոչ ոք կողմ չի համարում, որի հետ կարելի է ինչ-որ բան բանակցել, նա ունի մի գործառույթ՝ ստորագրել այն, ինչ նրան դեմ են տվել։ Նա կողմ չէ, առարկա է, իր է։ 

Ադրբեջանը կհարձակվի, քանի դեռ Հայաստանը չի պահպանում իր սահմանները։ Եթե պաշտպաներ, ապա այնտեղ որևէ արդբեջանական զորք չէր լինի։

Մենք խաղաղության ենք ձգտում, բայց ոչ մեր արժանապատվության, ազատության ու անկախության գնով։

Ալիևը դրական շոկ է ապրել Հայաստանի արտահերթ ընտրություններից, զարմացած է, որ սեփական երկրին խայտառակ պարտություն ապահոված Փաշինյանը վերընտրվել է։ 

Պատերազմից հետո Հայաստանում խեղաթյուրվեց քաղաքական բանավեճը, սկսեց լղոզվել պատասխանատվությունը:

Նոր լայնամասշտաբ պատերազմի կամ առնվազն սահմանային նոր լարումների, նոր էսկալացիայի հոտ է գալիս։

Կարծում եմ՝ հայկական զորքերը դուրս են բերվելու Արցախից: Նիկոլ Փաշինյանն Ադրբեջանի այդ պահանջը ևս կատարելու է․ նա որևէ լծակ չունի Ադրբեջանի իշխանություններին հակառակվելու։

Ժամանակին ինքնիշխանության մասին ամենից շատ խոսող ՀՀ գործող իշխանությունների գործողությունների հետևանքով այսօր Ադրբեջանից բանակցություններ ենք աղերսում։

Նոյեմբերի 9-ը մեր պատմության մեջ մնալու է ոչ թե որպես դրոշի կամ զինանշանի գողանալու օր, այլ Շուշին և Հադրութը հանձնելու օր։

Հայրենիքի պաշտպանության առաջնագծում կանգնած մարդն անազատության մեջ է, դավադիր պատերազմի մեջ մեղադրվողները՝ ազատության։

Մեր բացակա պատգամավորների հարցում տեղի է ունենում «ալիևություն»․ Ալիևը պահել է մեր գերիներին, ասում է՝ եկեք բանակցենք, նույն կերպ պահվում են մեր ընկերները։