Նիկոլը սիրում է բոլորին, խոնարհվում բոլորի առաջ, հպարտանում բոլորով և․․․ կարմիր բերետավորերին քսի տալիս բոլորի վրա։

Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունը՝ պրիմիտիվ ու արխայիկ, ուղղակի զարմացնում է բոլորին։ Փողոցային տղաները փորձում են վարել պետության ճակատագրի ղեկը։ 

Կազմակերպված անկազմակերպվածությամբ երկիրը տարան պարտության ու հիմա բոլորին են մեղադրում, բայց ոչ իրենց:

Նիկոլի ելույթը ինքնախոստովանական ցուցմունք էր: Հասել ենք այն օրին, որ արդեն բաց տեքստով դավաճանության անոնս է արվում:

Հարավային Կովկասի տարածաշրջանում աշխարհաքաղաքական ցանկացած փոփոխություն անընդունելի է և ապակայունացնում է տարածաշրջանը։

Ռուսաստանում կասկած անգամ չկա, որ Փաշինյանի նպատակն է՝ հանձնել ամեն ինչ: Ամենաքիչը՝ Ղարաբաղը: Բայց նրան ընտրել են, ուստի հայերը կարող են նեղանալ միայն իրենցից:

«Խաղաղության դարաշրջանը» մտել է ՀՀ սահմանամերձ գոտիներ։ Սարսափելին այն է, որ մեր երկրի անվտանգությունն ապահովող պաշտոնյաները Փաշինյանն ու Պապիկյանն են։

Կօգնե՞ն ԵՄ-ն, ԱՄՆ-ն, Թուրքիան ՀՀ-ին՝ պատերազմել Ադրբեջանի դեմ՝ ոչ։ Կօգնի՞ ՀԱՊԿ-ը՝ ոչ։ Ո՞վ կփրկի, մնում են Ռուսաստանի խաղաղապահները, որոնցից Փաշինյանը որոշել է ազատվել։

Ադրբեջանն ավելին է ուզում՝ օգտագործելով այն, որ ուկրաինական իրադարձությունների մեջ ներքաշված ՌԴ-ն բարդ իրադրության մեջ է․ իր պահանջները շատ նման են վերջնագրի։

Ադրբեջանում ու Թուրքիայում ուշադիր հետևում են ուկրաինական իրադարձություններին ու պատրաստվում։ Պատրաստվում հարձակման։ Կարիք կա՞ ասելու, թե որ ուղղությամբ։

Աշխարհը երբեք չի կարող այլևս լինել նախկինը, և այս ամենի հետևանքով փոխվում են թե՛ մեծ, թե՛ փոքր խաղացողները։

Արևմուտքը ցանկանում է Հարավային Կովկասը լիովին դուրս բերել ռուսական ազդեցության գոտուց և դա անում է հնարավոր բոլոր եղանակներով։

Ռազմական բալանսն անհավասար էր, իշխանության են դիվանագիտությունն ու քաղաքականությունը կենցաղային մակարդակի ընկալող մարդիկ․ դա բերեց պատերազմի։

Հայկական քաղաքական ասացվածք․ «Եթե զինվորականները չեն զբաղվում Նիկոլով, ապա Նիկոլն է զբաղվում զինվորականներով»։

Հայ-թուրքական բարեկամություն անգամ տեսականորեն չի կարող լինել, քանի որ Թուրքիայում կա կոնսենսուս, որ հայը թշնամի է, պիղծ է, դավաճան է:

Եթե սկսվել է պատերազմ, որից մենք կուզեինք խուսափել, ուրեմն Հայաստանի ղեկավարությունը սխալվել է քաղաքական պարզ հաշվարկներում և ձախողել է բանակցային գործընթացում։

Սրանց համար քաղաքացին, որին իրենք հպարտ էին անվանում, որին, իբր, սիրում էին, ոչ միայն տուգանքի, այլ նաև վնաս կրելու, իրենց մուծվելու և զոհվելու մատերիալ է։

Այս իշխանությանը հեռացնելու երկու ճանապարհ կա՝ հրաժարական և պաշտոնանկություն։ Դրանցից որևէ մեկը հաջողության կհասնի համաժողովրդական լայն ապստամբության միջոցով։