Մեզ նոր որակի Հայաստան է պետք. այս իշխանությունը դա չի կարող ապահովել։

Հայաստանում անբնական քաղաքական հարաբերություններ են ձևավորվել, երբ քաղաքական ու քաղաքացիական հասկացությունները միախառնվել են։

ՀՀ վարչապետը հայտարարում է՝ Արցախը Հայաստան է, և վերջ, Ադրբեջանի նախագահն ասում է՝ ԼՂ-ն Ադրբեջան է, և բացականչական նշան: Իրականությունը բոլորը տարբեր կերպ են ընկալում։

Այնքան, որքան առաջին գիծն է մոտիկ Երևանի կենտրոնին, նույնքան էլ խաղաղությունից դեպի պատերազմ ճանապարհն է կարճ՝ մի քանի ժամվա հեռավորություն։

Երբ տեսնեմ, որ այս քաղաքականացված մթնոլորտում խորհրդատվությունները չեն «աշխատում», և մնում է միայն քաղաքական պայքարը, ես ՀԽ-ից դուրս կգամ:

Շտապում է ու վախենում։ Վախենում է ու ագրեսիվանում։ Ագրեսիվանում է ու սխալվում։ Սխալվում է ու կպարտվի։

Այս երիտասարդ մարդիկ, որոնք հայտնվել են ղեկի մոտ, շնչահեղձ՝ ինքնաթիռներից չեն իջնում: Որոշ մարդկանց համար բյուջեն վերածվել է տուրիստական բյուրոյի։

ՀՀ ՊՆ-ում վախով են սպասելու՝ կաջակցի՞ Փաշինյանը ռուսական բազայի ներուժի կրկնապատկման նախաձեռնությանը, թե՞ ոչ։

Փաշինյանի նպատական է, որ Հայաստանում խոսեն ամեն ինչից, բացի Արցախի դեմ ուղղված իր «Մերժիր Արցախին» քաղաքականությունից։

Քանի որ նախատեսում ենք 4.9% տնտեսական աճ, իսկ գնաճը` 4%, ապա տեղի չի ունենալու բյուջեի եկամուտներ-ՀՆԱ հարաբերակցության փոփոխություն: Ստվերի դեմ պայքարը լինելու է զրո։

Ապրեն հայերը, նրանք հետևողականորեն պաշտպանել են հիշողությունն ու հարգանքն իրենց ու իրենց պատմության նկատմամբ, թույլ չեն տալիս մոռանալ։

Հոկտեմբերի 27-ի մասով քաղաքական գործ են բացում՝ ամենաամոթալի ձևով, անարժան մարդկանց ձեռքերով։ Այն, ինչ կատարվում է, խայտառակություն է։

Ե՛վ «Մարտի 1»-ի գործի, և՛ ընդհանրապես հանրապետությունում տեղի-անտեղի ձերբակալությունների պատճառով ինչ-որ տեղ մարդու արտասվել և ծիծաղ է գալիս:

Թե ովքեր են այսօր հայտ ներկայացնում դառնալ «ժամանակակից նաիրիհունանյաններ», տեսանելի է բոլորի համար: Չեն փոխվել նրանց արտաքին պատվիրատուները։

Դասալիքները չեն սիրում առողջ մտածողությամբ մարդկանց, մարդկային գծեր ունեցողներին, զինվորականներին, և բոլոր նրանց, ովքեր նպաստել են Արցախի ազատագրմանը։

«Հոկտեմբերի 27»–ի գործը պատվիրատուների մասով բացահայտման կարիք ունի․ դա պետք է անեն հաջորդ՝ հայաստանակենտրոն իշխանությունները։

Եթե մեկը պատերազմի ժամանակ ինձ ասեր, որ մի հատ ինչ–որ դասալիք քեզ մեղադրանք է ներկայացնելու, ծիծաղս կգար։ Բայց պարզվեց, որ դարձել ենք այդպիսի երկիր։

Նոր իշխանության պայմաններում առանձին ոլորտների ղեկավարները չեն համարձակվում լուրջ ծրագրեր իրականացնել: Գերադասում են ոչինչ չանել, որ չսխալվեն։