Կարեն Հակոբջանյան. «Դառը փորձից ելնելով՝ մտավախություն ունեմ, թե շուտով մեր երիտասարդ ֆուտբոլիստներին Սերժ Սարգսյանը կներգրավի իր քարոզչության մեջ։ Վախենամ, որ փողոցային վահանակներ հայտնվեն, որտեղ պատկերված կլինեն գոլ խփողները, իսկ նրանց գլխավերում գրված կլինի «Իմ զենքն իմ գնդակն է» կամ «Իմ զենքն իմ «բուցին» է» կամ էլ «Մեր անունն է հայկական բանակ» կարգախոսները»։

Վարդան Գրիգորյան. «Մեր ժողովրդի մեծ մասը անգործ նստած է տանը: Միթե՞ ամեն մի տարիքավոր մարդ, ամեն ինքնասեր մարդ, չի կարող իր անվերջ ազատ ժամանակից մի փոքր կտոր հատկացնել իր շրջապատի ծուռը դզմզելու, ջարդածը սարքելու, փչացածը կարգավորելու, դժգույնը կոկիկացնելու, գեշը սիրունացնելու գործին: Թող մի բան էլ ինքն անի ու հետո թաղի ՉԱԿ-ի երեսովը տա՝ թե դու՞ք էք ավտարիտետը, հարց լուծողը, ա՛յ կենդանիներ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Այս ամենը հաշվի առնելով՝ չի բացառվում, որ Սարգսյանին հերթական կադրային հարվածը հասցվի և 2012թ. ընտրությունների նախաշեմին ԲՀԿ-ում հայտնվի Վարդան Օսկանյանը, ով 2008-ից սկսած աչքի է ընկել Սերժ Սարգսյանի քաղաքականությունը քննադատելով՝ շեշտը դնելով հատկապես «ֆուտբոլային» դիվանագիտությունը ոչնչացնելու վրա։ Այդպիսով, Ծառուկյանն անուղղակիորեն կհակառակվի նաև Սերժ Սարգսյանի արտաքին քաղաքականությանը»։

Կարեն Հակոբջանյան. « Սարգսյան-Նալբանդյան զույգին թվում է, թե հարևանների հետ բարիդրացիական հարաբերություններ ունենալու համար պետք է աչք փակել բոլոր խնդիրների վրա, դիմացինին անընդհատ «այո» ասել, անողնաշարություն դրսևորել ու խոսափել հարցեր բարձրացնելուց։ Այդօրինակ պահվածքը (մասնավորապես Վրաստանի հետ հարաբերություններում) հանգեցրել է նրան, որ վերջերս Երևանում գտնվող վրաց արտգործնախարար Գրիգոլ Վաշաձեն իրեն այնքան էլ հյուրի պես չէր պահում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ՀԱԿ առաջնորդի պայքարի «մենյուն» ու «շարժման» օրակարգը բազմազան են՝ «հուժկու» երթից մինչև «հուժկու» հանրահավաք։ Եվ ահա հոկտեմբերի 1-ին նախատեսված էր, ինչպես իրենք են սիրում ասել, հուժկու երթ դեպի եվրոպական կառույցները ներկայացնող հայաստանյան գրասենյակ ու «հուժկու» նամակ-բողոքի հանձնում։ Սակայն սադրիչ եղանակը խափանեց կոնգրեսականների ծրագիրը և երթը տեղի չունեցավ։ Անձրև էր գալիս։ Սարյանի արձանի մոտ հավաքվածներին ասվեց, որ առողջությունն ավելի թանկ է, քան երթը, և, բացի այդ, նամակը, գրողը տանի, կարելի է տալ նաև առանց «շուխուրի» և հոգեբանական էքսցեսների, ինչի՞ մասին է խոսքը ...»։

Արմենուհի Փալանդուզյան. «Իսկ թվային տեխնոլոգիաների մեր դարում ի՞նչ է կատարվում վերը նշված որակներով բնորոշվող գրական արևելահայերենի հետ։ Ոչ միայն օտարամուտ բառերով ու կաղապարներով է աղավաղվում, այլև իջնում է գավառական լեզվի մակարդակի»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ցավալի է, իհարկե, որ տաղանդավոր այդ երաժիշտը լքեց Հայաստանը։ Հիշեցնենք, որ Մարտիրոսյանն էր հեղինակը «Կարմիր, կապույտ, ծիրանագույն» երգի, որը համարյա հայկական երկրորդ հիմնի պես մի բան էր դարձել։ Իսկ հիմա այդ մարդը հեռացել է երկրից, և դա տխուր է։ Այս պատմության մեջ կա մի «նուրբ» հանգամանք, որի վրա կուզենայի հրավիրել բոլորի ուշադրությունը»։

Աշոտ Կարապետյան. «Ասում են, թե նրա ամենասիրած երգերից մեկը «Ախ կակայա դոլյա վառավսկայան» է, որը ոստիկանապետը կարողանում է ակորդեոնի միջոցով վերարտադրել ու հրամցնել իր քչաքանակ ունկնդիրներին։ Բայց մեզ տվյալ պահին ոստիկանապետի «հոգևոր» ոլորտը չի հետաքրքրում և այս հոդվածն էլ այդ «հոգևորի» տարբեր դրսևորումների բացահայտմանը չի նվիրված։ Իսկ թե ինչու ենք հիշել ոստիկանությանը՝ ներկայացնեմ ... »։

Կարեն Հակոբջանյան. «Լևոնի վերջին հայտարարությունից հետո, ասում են, Էրդողանը անվտանգության խորհրդի նիստ է գումարել, Օբաման վերանայել է ԱՄՆ դիրքորոշումը Կովկասի մասով, Սարկոզին փորձել է կապվել կնոջ հետ, բայց ապարդյուն, նավթի միջազգային գները կտրուկ անկում են ապրել, Անժիկ տոտան (կներեք՝ Անջելինա Ջոլին) հերթական սևամորթին է որդեգրել, դե, իսկ Սերժ Սարգսյանը սկսել է ափալ-թափալ ուսումնասիրել Եղիազար Այնթապցու կենսագրության որոշ մանրամասներ»։

Արփի Բեգլարյան. «Հայտնի է, որ երաժշտությունը մարդու մեջ արթնացնում է պատկերացում վեհի մասին։ Երաժշտությունը նաև ինքնադաստիարակության հզոր միջոց է։ Իսկ ի՞նչ երաժշտություն են լսում, օրինակ, ՀՀ ԱԺ պատգամավորները»։

«Համացանցում բավական սկանդալային հոդված է հայտնվել «Հարավկովկասյան երկաթուղիներ» ՓԲԸ տնօրեն Շևքետ Շայդուլինի մասին»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Հայաստանի ճակատագիրը գտնվում է ընդամենը մեկ մարդու` ՀՀ նախագահի ձեռքում, ում որոշումների մասին կոալիցիոն անդամները և սեփական կուսակցության ներկայացուցիչները մեր բոլորի հետ միասին տեղեկանում են դրանց կայացումից հետո միայն»։

Հեղինե Հարությունյան.«Զարմանալի է, որ աշխարհը դեռ առևտուր է անում Հայոց ցեղասպանության հարցով։ Չնայած մյուս կողմից էլ հեչ զարմանալի չէ։ Եթե մեզ մոտ կան «առևտրականներ», ապա աշխարհից բողոքելը մի տեսակ անհարմար բան է ստացվում։»

Կարեն Հակոբջանյան. «Այն օրերին Տեր-Պետրոսյանը դարդ էր անում Նոբելյան մրցանակակրի հասցեատիրոջ համար՝ «Ով քիրվայություն քարոզի, ով «սանատորիա» գնա» թեմայով։ Այժմ «հայրենասիրության» փուլ է սկսվել և՛ Սարգսյանի, և՛ Տեր-Պետրոսյանի մոտ։ Այս վարքագծով էլ են միմյանց նմանվում սիամական երկվորյակների վերածված Սարգսյանն ու Տեր-Պետրոսյանը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Շատ հետաքրքիր գործելաոճ ունի Սերժ Սարգսյանը։ Երբ ինքամոռաց նետվում է Գյուլի «գիրկը» և կարծում, որ «նյուզմեյքեր» պետք է դառնա ու քիրվայություն անի, գործում է գիշերով ու միայնակ։ Իսկ երբ տեսնում է, որ քիրվայությունը չի ստացվում ու ստիպված պետք է ձախողման մասին «ավետել», անմիջապես հիշում է, որ իշխանական կոալիցիա կա»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Արդեն երկար ժամանակ է՝ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը հայտարարում է այն մասին, որ պետք է պայքարել խոշոր բիզնեսի դեմ։ Սակայն միջազգային կենտրոնների մեծ սիրահարը չի կոնկրետացնում, թե ում ի նկատի ունի»։

Հեղինե Հարությունյան. «Հայոց ցեղասպանությունը տեսած կենդանի վկաներ դեռ կան։ Մուսալեռցի Սիմա Անտոնյանը, որը սեփական աչքերով է տեսել Օսմանյան Թուրքիայի կազմակերպած հայերի սպանդը, այսօր դարձավ 106 տարեկան։ Նա պատմում էր, թե ինչպես էին մուսալեռցի տղամարդիկ սարի վրա պաշտպանում իրենց ընտանիքները, իսկ կանայք ու երեխաները, թաքնվելով անտառներում, սնունդ մատակարարում նրանց»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ամենամասսայական լրատվամիջոցը համարվող հեռուստատեսությունը Հայաստանի Հանրապետությունում վաղուց որդեգրել է «ազատ, բայց պատասխանատու» լինելու գործելակերպը։ Այդ գործելակերպի էությունը հետևյալն է՝ լրատվական ծրագրերը պետք է ցույց տան, թե որքան լավ է կյանքը մեզ մոտ, և անընդհատ հիշեցնեն, թե ով է այսքան ուրախ կյանքը մեզ տվել»։