Արփի Բեգլարյան. «Հայտնի է, որ երաժշտությունը մարդու մեջ արթնացնում է պատկերացում վեհի մասին։ Երաժշտությունը նաև ինքնադաստիարակության հզոր միջոց է։ Իսկ ի՞նչ երաժշտություն են լսում, օրինակ, ՀՀ ԱԺ պատգամավորները»։

«Համացանցում բավական սկանդալային հոդված է հայտնվել «Հարավկովկասյան երկաթուղիներ» ՓԲԸ տնօրեն Շևքետ Շայդուլինի մասին»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Հայաստանի ճակատագիրը գտնվում է ընդամենը մեկ մարդու` ՀՀ նախագահի ձեռքում, ում որոշումների մասին կոալիցիոն անդամները և սեփական կուսակցության ներկայացուցիչները մեր բոլորի հետ միասին տեղեկանում են դրանց կայացումից հետո միայն»։

Հեղինե Հարությունյան.«Զարմանալի է, որ աշխարհը դեռ առևտուր է անում Հայոց ցեղասպանության հարցով։ Չնայած մյուս կողմից էլ հեչ զարմանալի չէ։ Եթե մեզ մոտ կան «առևտրականներ», ապա աշխարհից բողոքելը մի տեսակ անհարմար բան է ստացվում։»

Կարեն Հակոբջանյան. «Այն օրերին Տեր-Պետրոսյանը դարդ էր անում Նոբելյան մրցանակակրի հասցեատիրոջ համար՝ «Ով քիրվայություն քարոզի, ով «սանատորիա» գնա» թեմայով։ Այժմ «հայրենասիրության» փուլ է սկսվել և՛ Սարգսյանի, և՛ Տեր-Պետրոսյանի մոտ։ Այս վարքագծով էլ են միմյանց նմանվում սիամական երկվորյակների վերածված Սարգսյանն ու Տեր-Պետրոսյանը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Շատ հետաքրքիր գործելաոճ ունի Սերժ Սարգսյանը։ Երբ ինքամոռաց նետվում է Գյուլի «գիրկը» և կարծում, որ «նյուզմեյքեր» պետք է դառնա ու քիրվայություն անի, գործում է գիշերով ու միայնակ։ Իսկ երբ տեսնում է, որ քիրվայությունը չի ստացվում ու ստիպված պետք է ձախողման մասին «ավետել», անմիջապես հիշում է, որ իշխանական կոալիցիա կա»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Արդեն երկար ժամանակ է՝ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը հայտարարում է այն մասին, որ պետք է պայքարել խոշոր բիզնեսի դեմ։ Սակայն միջազգային կենտրոնների մեծ սիրահարը չի կոնկրետացնում, թե ում ի նկատի ունի»։

Հեղինե Հարությունյան. «Հայոց ցեղասպանությունը տեսած կենդանի վկաներ դեռ կան։ Մուսալեռցի Սիմա Անտոնյանը, որը սեփական աչքերով է տեսել Օսմանյան Թուրքիայի կազմակերպած հայերի սպանդը, այսօր դարձավ 106 տարեկան։ Նա պատմում էր, թե ինչպես էին մուսալեռցի տղամարդիկ սարի վրա պաշտպանում իրենց ընտանիքները, իսկ կանայք ու երեխաները, թաքնվելով անտառներում, սնունդ մատակարարում նրանց»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ամենամասսայական լրատվամիջոցը համարվող հեռուստատեսությունը Հայաստանի Հանրապետությունում վաղուց որդեգրել է «ազատ, բայց պատասխանատու» լինելու գործելակերպը։ Այդ գործելակերպի էությունը հետևյալն է՝ լրատվական ծրագրերը պետք է ցույց տան, թե որքան լավ է կյանքը մեզ մոտ, և անընդհատ հիշեցնեն, թե ով է այսքան ուրախ կյանքը մեզ տվել»։

Արտակ Գևորգյան. «Իրականում Տիգրան Սարգսյանը PR թամաշա է սարքում և ուզում է անվախ զինվորի ու կատաղած պաշտոնյայի իմիջի մեջ մտնել: Եթե վարչապետը դժգոհ է հարկային ստուգումներից, ապա թող տանը հայտնի իր դժգոհությունն իր եղբորից, ում հարկայինի տարածքային մարմիններից մեկի ղեկավար է նշանակել»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանը մեծագույն սխալ գործած կլինի, եթե հաշվի չառնի ՀԱԿ առաջնորդի խոսքերն ու չօգտագործի նրա մտավոր պոտենցիալը, ով իր գիտելիքներով «ծալած», «փաթթած» ու «ոլորած» ունի Հանրային խորհրդի շատուշատ անդամների, որոնց գործը նախագահի բարձ հովանու տակ անցկացվող անշառ մշակութային բանավեճեր ծավալելն է»։

Սյուզի Մելքոնյան. «Որ մեր քաղաքական դաշտում հանձնողներ կան, փաստ է։ Ուշագրավն այն է, որ այդ հանձնողները, շատ դեպքերում, նույնիսկ չգիտեն ազատագրված շրջանների անվանումները։ Մենք դա պարզել ենք ԱԺ–ում»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Ինչպես հայտնի է, մետրոն ամենաէժան փոխադրամիջոցն է, որից հիմնականում օգտվում են միջին և ստորին խավի ներկայացուցիչները։ Հայաստանում նույնպես այդպես է։ Մետրոյի ժետոնի սակագինը 50 դրամ է՝ մյուս բոլոր փոխադրամիջոցների համեմատ ամենաէժանը։ Հետաքրքիր էր պարզելը, թե ազգիս ընտրյալները որքանով են տեղյակ մետրոյին վերաբերող հարցերին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հայաստանում առկա քաղաքական գործընթացների հիմնական դերակատարները երեք նախագահներն են։ Սա այն դեպքն է, երբ տեղին է օգտագործել «Ուզում եք՝ «ամուսնացեք», ուզում եք՝ խեղդվեք. ծովը մոտակայքում է» արտահայտությունը»։

Արտակ Գևորգյան. «Կառավարության կազմում տեղի ունեցած վերջին փոփոխություններից հետո կրկին ակտիվացան խոսակցություններն այն մասին, որ միայն օրինացականներով չի ավարտվելու գործադիրի «բարեշրջումը»։ Սերժ Սարգսյանի «բարեփոխիչ» ձեռքը կարող է հասնել նաև ուժայիններին»։

Էմիլ Մարգարյան. Այսօր, ինչպես և 20 տարի առաջ, Ադրբեջանի հակահայկական քաղաքականության և հռետորության մեջ ոչինչ չի փոխվել` ինչը հաստատվել է այդ երկրի կառավարական բարձրաստիճան չինովնիկների բազմաթիվ հրապարակային հայտարարություններով:

Սյուզի Մելքոնյան. «Տեսնենք որոշ ժամանակ հետո ՀՀԿ-ականները նույն ջանասիրությամբ կքննադատե՞ն Սերժ Սարգսյանին, երբ տեսնեն, որ հայ-թուրքական գործընթացը, կամ այսպես կոչված ֆուտբոլային դիվանագիտությունը ամբողջությամբ ձախողվել է. սահմանը բաց չէ, իսկ Ցեղասպանության ճանաչման գործընթացն էլ, ըստ էության, Սերժ Սարգսյանի «շնորհիվ» դուրս է եկել ՀՀ արտաքին քաղաքականության օրակարգից»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Կուսակցական դառնալու մրցավազքն այժմ ոչ պակաս տեմպերով է ընթանում, անկախ Հայաստանում, քան սովետական տարիներին։ Եթե այն ժամանակ կոմունիստ էին դառնում, որ կարողանային պահեստը թալանելու հնարավորություն ստանալ, ապա մեր օրերում կուսակցականացումը նախարար դառնալու նախապայման է և կրկին «պահեստի» հետ կապված հարցերը լուծելու նպատակով»։