Իջևանի դեպքերից տուժած ոստիկանների արյունն «ավելի՞ կարմիր է»։

«Բռնաբարություն» բառը դուք բոլորդ, ճիշտ չեք հասկանում. այն նշանակում է բռնությամբ բարություն անել։

Եթե Քոչարյանը քաղբանտրկյալ չէ, ուրեմն, ինքն էլ քաղբանտրկյալ չէր, հիմա էլ քաղաքական գործիչ չէ։

Հետո ուշ է լինելու։

Ինքը լսում է էն, ինչ իրեն է հարմար։

Տեխնոլոգիան արդեն փորձարկված է, ոստիկանական ուժերի «կայֆը»` գիտակցված:

Գիտե՞ք Ազգային պարկի տնօրենը, որին Նոլիկն է նշանակել, ինչ մականունով է հայտնի։

Բա հո իջևանցիք տռանս չե՞ն, որ ոստիկան ծեծեն ու չբռնվեն:

Եվ հնչում է, որպես քֆուր, արքայական քո լեզուն։

Պատմության մեջ իր պես շատերն են մտածել ու փորձել, բայց Աննուշկան վաղուց ձեթը թափած է եղել։

Ինչքա՞ն հեռու կգնա Փաշինյանը «ցանկացած ընդդիմադիր դրսևորում» սաղմի մեջ խեղդելու իր հանձնառության մեջ։

Զուր է ջանում պատրանք ստեղծել։

Սիրուն պատկերը Սովետում էր՝ քիրվայություն, ազգերի բարեկամություն, հետո սկսեցին հայերին վառել Սումգայիթում ու Բաքվում։

Եթե էս ամբոխին ձեռքիցդ բաց թողնես, քո պես մեկ ուրիշը կհայտնվի և կանի նույնը, ինչ արիր դու։

Որը, ցավոք, գնալով ավելանալու է։

Իջևանում տեղի ունեցածը ամենաօրինաչափ և կոնկրետ շարունակականություն ունեցող պոռթկում էր։

Եթե փորձեն փողոց փակելով իշխանության ձգտեն։

Սկզբում պրոցեսը հանրության համար աննկատ է, հետո գալիս է անեկդոտների շրջանը, իսկ հետո բունտը։