Մաս 2-րդ։

Հայաստանին վերաբերող հատվածները հատկանշական են մի քանի դրվագներով:

Պաշտոնական լռություն է:

ԵԽ-ն դիմել է դատարան։

Չի կարելի այսքան խեղաթյուրել «հանրային կարծիք» հասկացությունը։

Այս խայտառակ պրովոկացիայի նպատակը հայ երիտասարդների մեջ հակահայկականություն սերմանելն է:

Թվերը կտրված են կոնտեքստից։

Երբ բանտից ազատվեց Ջհանգիրյանը, իմ համագործակցությունը ՀԱԿ-ի հետ դադարեց։

Հետևանքը՝ իշխանազրկումը։

«Որոշեցինք կլյաուզնիկներից առաջ ընկնել»։

Ավելի լավ «գովազդ» հնարավո՞ր է հորինել։

Թեև ավելի քան մեկ տարի՝ վարչապետ է։

Պարզ է այդ ուղղորդման կենտրոնը:

Ի՞նչ է իրականում նշանակում այս հայտարարությունը:

Սա արդեն անցնում է բոլոր տեսակի սահմանները։

Համաժողովրդական ունեցվածքը կողոպտելու ու ընտրություններ կեղծելու միջավայրը յուրացնելու անհրաժեշտության մասի՞ն է խոսում Մովսեսը։

Կարո՞ղ ենք ենթադրել, որ դա չէր մտնում «թավշյա դիվանագիտության» ծրագրերի մեջ։

Դատավորներին վախեցնելուց, հաթաթա տալուց հետո։