ՀՀ իշխանությունն ու Վրաստանի ընդդիմությունը կառավարվում են մեկ կենտրոնից։ Երկուսին էլ քսի են տվել սեփական պետության դեմ՝ հանուն այլոց շահերի սպասարկման։

Փաշինյանը փախուստի մեջ է։ Նա վախկոտ է։ Ասում էր՝ Արցախը Հայաստան է ու վերջ, հիմա խուսափում է Արցախ անունը տալուց։ Նա ստախոս է։

Փաշինայնն իրեն պահում է շուկայի բամբասող կնոջ պես՝ ասելով. «Ես տեղեկություն ունեմ»։ Այդ տեղեկությունը բրիտանական MI6-ից է։ Նա վախենում է MI6-ից, ինչպես շները։

Փաշինյանը կփորձի փրկել իր դեմքը, ցույց տալ՝ ինքը չէ, որ ՀՀ-ն հասցրել է այն վիճակին։ Մեղավոր են բոլորը, բացի իրենից։ Նա անկայուն մարդու դիրք է զբաղեցնում։ 

Մինչև Հայաստանը բանակցողին չփոխի ու չհստակեցնի իր կարմիր գծերը, մենք անընդհատ ու անդադար կորուստներ ենք ունենալու։

Փաշինյանը ստախոս է և սրիկա, որը փորձում է հայ ժողովրդի զայրույթն ուղղել դեպի ՌԴ՝ ձախողվելով և կորցնելով այն, ինչի համար երկար տարիներ պայքարել է հայ ժողովուրդը։

ՀՀ իշխանությունը և Վրաստանի ընդդիմությունը կառավարվում են դրսի նույն կենտրոնից․ երկուսի վրա էլ դրված է սեփական երկիրը մանրադրամ դարձնելու խնդիրը։

Փաշինյանը երբեք չի առաջնորդվել ազգային շահով․ նա կոնսուլտացիաներ Է անում Արևմուտքի հետ, իսկ  Արևմուտքի համար Հայաստանը միայն գործիք է։

ԵՄ-ն պետք է հետևողական լինի և կոչ անի իշխանություններին, օրինակ՝ ԱՄՆ-ին, Հայաստանին, Մոլդովային, ապահովելու քաղաքացիների բողոքի ցույցի իրավունքը։

Հրամայական է դարձել ժամ առաջ բոլորիս ջանքերով՝ համբերությամբ ու վստահությամբ, հեռացնելու այս իշխանությանը՝ իր ապօրինություններով հանդերձ։

ՀՀ-ում ԵՄ դիտորդական առաքելությունը փաստացի վերածվել է արևմտյան կիսառազմական գործողության՝ ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրների ներգրավմամբ և կասկածելի նպատակներով։

Պահանջե՛ք ավագանու անդամներից հստակ դիրքորոշում արտահայտել Տավուշում և ամբողջ ՀՀ-ի շուրջ տեղի ունեցողի վերաբերյալ: Այս հարցում չեզոքություն չի կարող լինել:

Ոչ մի իշխանություն հավերժ չէ։ Ցանկացած իշխանություն ենթակա է փոփոխման, և այս իշխանությունները հեռանալու են շատ ավելի շուտ, քան իրենք են պատկերացնում։

Փաշինյանը հավաքագրված է, նրա հետ համագործակցում է թուրքական հետախուզությունը և բրիտանական ՄԻ-6-ը։

Իշխանափոխությունը մեկ ժամվա կամ մեկ օրվա խնդիր չէ։ Ամեն ինչ կախված է համակարգված աշխատանքից ու շարժմանը քաղաքական բովանդակություն հաղորդելուց։

Հայաստանն ինքն է հրաժարվում ռուսական «կտուրից»։ Իսկ Արևմտյան «տանիքը», ինչպես ցույց է տալիս Ուկրաինայի օրինակը, անվտանգություն չի ապահովում։

Հայաստանի իշխանությունները գտնվում են արտաքին ուժերի հիպնոսի տակ, որոնք ամենաքիչն են մտածում հայ ժողովրդի անվտանգության մասին:

6 տարի քաղաքական իշխանությունն իր պարտությունները դեմագոգիայի միջոցով փորձում է արդարացնել։ Բա՛վ է վախեցնել պատերազմի սպառնալիքով՝ հանուն ձեր աթոռներին կառչած մնալու։