Այս ամենից հետո պարզ է դառնում, թե ինչու էր Փաշինյանն այդչափ ջերմ իր կրծքին սեղմել Էրդողանի գիրքը: Քանզի հենց դա էին իրեն խորհուրդ տվել իր արևմտյան տերերը:

Երևանի տոնը կեղծ պաթոսով ու կենացային մաղթանքներով նշող քաղաքային իշխանությունն ուզում է համոզած լինել երևանցիներին, իբրև թե բարեկարգում է մայրաքաղաքը։

Այ, որ ծառայած լինեին, հարգանք կունենային ծառայողի հանդեպ ու էսպես չէին ցնծա, հայ զինվորի մահվան բոթին զուգահեռ...։

Ինչո՞ւ զինվոր կորցրած սպաները ինքնասպան չեն լինում, ինքը՝ նախարարը, մտածո՞ւմ է ինքնասպան լինելու մասին:

Պետք է ոչ թե ՄԱԿ-ի գրասենյակի դիմաց անիմաստ ցույց անել, այլ իմաստալից՝ ՊՆ առջև։

Ով ինչ կարողանում՝ անպատասխանատու կերպով շահագործում է։

Երևանի զարգացման ամենամեծ խոչընդոտը քաղաքի բյուջեն մսխող, շինթույլտվություններով ասպատակող, անպատասխանատու ու կոռումպացված քաղաքային իշխանությունն է։

Ու այ այսպես արդեն 6 տարի է սրանք խաբում են ու համոզում մի ողջ ժողովրդի։

Դու տեսել ես քաղաքը սիրող ու քաղաքի համար կռիվ տվող ղեկավարներ։

Իսկ այս ընթացքում ովքեր և ինչքան հավելյալ գումար կդնեն իրենց գրպանները, թերևս կարելի է կռահել։

Երևանը միայն ստատուսներով չեն սիրում։

Քաղաքական գործերով իշխանություններին ծառայելու մոլուցքը նրանց իրավամտածողությունը փոխել է նաև «ստանդարտ» քրեական վարույթներով։

Բնակիչների խոսքով՝ այդ «բարեկարգմամբ» խաղահրապարակը փոքրացնում են, որպեսզի այլ մեկի «տարածքը» մեծացնեն։

Արևմուտքը համարում է, որ արևմտյան արժեքները կարող են գործել բացառապես իրենց երկրներում, իսկ մնացածում պիտի «մանրադրամի» դեր կատարեն իրենց՝ «սպիտակների», շահերի սպասարկման համար:

Եթե քաղաքային իշխանությունն է խնդրին այսպիսի «դարակազմիկ» լուծում տվել։

Քաղաքագետ Ստեփան Դանիելյանի վերլուծությունը։

Փաշինյանի իշխանության օրոք մարդը կարող է մի օր առաջ լինել իշխանության աջակից կուսակցության անդամ, էդ կուսակցության առաջնորդի մտերիմ ընկեր։

ՄԱԿ-ի առջև ցույց կարող են անել այն ազգագրական ու ցեղային խմբերը, որոնք պետականություն չունեն ու ստիպված են նման եղանակով իրենց խնդիրները բարձրացնել: