Քար լռությունը, որն այսօր տիրում է հանրության մեջ, այդ լռողներին ակամայից դարձնում է մարդասպանության հանցակիցներ։

Երկիրը կործանելուց և խայտառակելուց հետո վայելում են իրենց հանգիստն արտերկրներում։

Հոկտեմբերի 6-ին, Վարանգաթաղ բարձունքը գրավելիս, Կարենը ծանր վիրավորվում է և 4 օր կյանքի համար կռիվ տալուց հետո հոկտեմբերի 10-ին բռնում հավերժի ճամփան։

Երկու օր առաջ զինվոր է զոհվել դիրքում․ հա, էտի հեչ, ջուր չունենք, էտ հարցը լուծեք:

այդ ելակն ու խորոված-քյաբաբը մտցնելու են ձեր համապատասխան տեղը, որ վերջապես թարգեք զինվորին ծաղր ու ծանակի ենթարկել։

Նոյեմբերի 2-ից արդեն Արթուրի հարազատները նրանից լուր չունեին, այնինչ Արթուրի դին լրիվ ճանաչելի վիճակով նոյեմբերի 6-ից եղել է դիահերձարանում, գրպաններում՝ անձնագիր

Կորոնավիրուսը արհեստական վիրուս է և սա նշանակում է, որ ինչ որ մի նպատակով է ստեղծվել և տարածվել։

Մենք դեռ չենք գիտակցում՝ ինչ ենք կորցրել և գոնե դույզն-ինչ չենք ամաչում դրա համար։

Այսպիսի բան հնարավոր է միայն թավշյա իրականությունում:

Իրական թիվը, վստահ եմ, շատ ավելի մեծ է, բայց, այսպես կոչված, «ավելցուկային մահերի» թվի մասին վիճվարչությունը, բնականաբար, լռում է։

Երբ փաշինյանական իշխանությունները ձեզ կխոստանան «տարածաշրջանում խաղաղություն» թուրք բարբարոսների հետ, պարզապես հիշեցրեք նրանց, որ Ադրբեջանում երեխաները վաղ տարիքից երազում են սպանել հայերին և սա ադրբեջանական պետական գաղափարախոսության հիմքն է:

10 ամիս տղայի դին դիահերձարանում էր, չեն ասել։

Լուսանկարներում՝ միայն Հայաստանի անվտանգության եղբայր աշխատակիցներն են

Հայաստան աշխարհի դարպաս Արցախն այսօր ցավի և գերության մեջ է։

Շատ համայնքների մասով խախտվում են օրենսդրության պահանջները, ինչով էական վնաս են հասցնում՝ ոտնահարելով նաև սահմանադրական դրույթները։

Սպասենք, թե ո՞ր ՔՊ–ական պատգամավորն է ՀՀ ԱԺ ամբիոնից Արցախը հայտարարելու ահաբեկչության որջ, իսկ Ստեփանակերտը՝ դժգույն ու դժբախտ քաղաք։

Մենք Արցախի անկախությունը նշում ենք բզկտված Արցախով ու թուլացած Հայաստանով։

Ահա թե ինչ է ստացվում պոպուլիզմի, ամբոխավարության, տգիտության, անբարոյականության արդյունքում։