Ընդդիմադիր դաշտի ներկայացուցիչները տարբեր հարցազրույցներում ու ելույթներում խոսել են այսպես կոչված «միջանցքի» տրամադրման անթույլատրելիության մասին։

Լոուրենսը բացահայտ ասում էր, որ Հայերը չպետք է տիրեն Հայաստանին, որ նրանց պետք է ոչնչացնել, քանի որ Հայերը կատարյալ ռասա են:

Ադրբեջանը միջանցքը բնապահպանական նկատառումներով չի փակել, դա նույնիսկ Ադրբեջանում են խոստովանում։

Տոնական երաժշտություն և հազարավոր, բութ, բայց և ուրախ, ժպտերես հայացքներով, ծխախոտը բերաններին երիտասարդ ոստիկաններ։

Արցախը թշնամական հոշոտման հանձնած Նիկոլ Փաշինյանն ու նրա գլխավորած ՔՊ-ն մի այլ կարգի ակտիվացել են:

Այսօր, երբ Եվրոպան հրաժարվում է առևտուր անել Ռուսաստանի հետ, թե՛ Ղազախստանը, և թե՛ Թուրքմենստանը հայտնվել են ծանր վիճակի մեջ:

Այս պահի դրությամբ, կարծես թե կուլիսային բանակցությունները հաջողվել են:

Հայաստանում է ոչ անհայտ Ժիրայր Լիպարիտյանը։ Մարդ, որն իր ողջ գործունեության ընթացքում կողմ է եղել Արցախը Ադրբեջանին հանձնելուն։

Որքան էլ իրավիճակը բարդ է, այս պահին գերխնդիրը ադրբեջանական խաղի կանոնների մեջ չներքաշվելն է։

Ապագայում Երևանի հանձնումը, եթե հիմա չկանխարգելենք, կլինի սրանց հրաժարականին չհասնելու ուղիղ հետևանքից։

Հոգեբանորեն չկարողացանք համակերպվել հաղթածի կարգավիճակին:

Այս ամենը կատարվում է թուրք-ադրբեջանական տանդեմի կողմից միջազգային հանրության և քաղաքակիրթ պետությունների աչքի առաջ:

Կամ առնվազն փոխլրացնում նրանց քայլերին:

Փաստացի տարածաշրջանի և ԵԱՏՄ երկրների համեմատ Հայաստանի կոմունալ ծառայությունների սակագներն ամենաբարձն են։

Եթե գաղափարն ընդունվի հանրային շրջանակների կողմից, հանկարծ չմտնենք քաղաքական խանդի ու մերկանտիլ հարցերի դաշտ։

Մեր երկիրն ունի քաղաքականապես պարալիզացված ղեկավար, ով փորձում է պարտվածի սինդրոմը կրել ոչ թե միայնակ, այլ այն բարդել բոլորիս վրա։

Հիմա էլ եկել է թե՝ Ադրբեջանը ստանձնած պարտավորությունը չի կատարել, բա դու ինչի՞ էիր օպերատիվ ամեն ինչ հանձնում։

Աջ կողմի նկարում ՀՀ վարչապետի տիկնոջ երեկվա հրապարակումն է, ձախից, երեկվա ՄԱԿ-ի գրասենյակի մոտի ակցիայից։