Եվ ինչո՞վ է էդ «խուճապը» դրսևորվում:

Պետք է դառնա մեր ազգի զարգացման գլխավոր Կարգախոսը:

Մի տեսակ նյարդերի պատերազմ է դառնում։

Կներեք ցռանվերգոների կողքին քաջ հայորդու անունը նշելու համար։

Մեկը Ղարաբաղում որևէ ազդեցություն չունի, մյուսը` Հայաստանում:

Նույնն է, որ Իսրայելը շնորհավորի Պաղեստինի ազատագրման օրվա կապակցությամբ:

Հիմնականում նրանք են դիրքերում։

Ֆորսմաժորային վիճակում համակարգն ամբողջությամբ պարալիզացվում է։

Հրամանատարներդ ու զինվորներդ գալիս են ու ինչե՜ր են պատմում, եղբա՛յր:

Այս օրերին որեւէ մեկը գերագույն գլխավոր հրամանատարի հրաժարականը չի պահանջել:

Քանզի պատրաստ է հանձնել ազատագրված տարածքները:

Ոչ թե Հերմինե Նաղդալյանի հրաժարականը պահանջել, այլ Սերժ Սարգսյանի։

Ասում են` գետանցի ժամանակ ձիերին չեն փոխում:

Չէր էլ լսել Գալուստ Սահակյանի մասին։

«Մտքի գիգանտների» թիվը շուտով կգերազանցի հայոց բանակի զինվորների թվին:

Հասարակությունն ակտիվորեն մասնակցում է բանակի խնդիրների լուծմանը։

«Գեղցի զարգացած» շարքից։

Լիքը բացատրություններ կլսեինք...