Նրանք շնորհավորում են նույն անուն ազգանունով, բայց տարբեր հայրանուններով մարդու:

Ճիշտ կլիներ, եթե նրանք բոլորը հենց Նիկոլ Փաշինյանի ելույթի ժամանակ լքեին դահլիճը և հրաժարվեին իրենց պատգամավորական մանդատներից։

Մինչ մեր խորհրդարանում քարոզվում է օրուելյան ոճի «բռնության սադրանքի» տեսությունն ու արժանանում ԱԺ ագրեսիվ մեծամասնության բուռն ծափահարություններին, աղմուկի մեջ խեղդվում է այն փաստը, որ պաշտոնական Երևանը Արցախի հարցով բանակցել է տխրահռչակ փուլային տարբերակի շուրջ։ Եվս մի կարևոր դետալ խեղդվեց աղմուկի մեջ։ Ֆաշիզմի դեմ տարած հաղթանակի կապակցությամբ եղել է զրո շփում ՌԴ նախագահի և ՀՀ ղեկավարի միջև։

Իսկ ի՞նչ գործ ուներ այդ կինը կեսգիշերին փողոցի այդ հատվածում։

Անցյալի արատները ոչ միայն չեն վերացել, այլ ներկայումս շատ ավելի խորքային կերպով կյանքի են կոչվում։

Ինչու Մեծ Հայրենականի 75-ամյակի առիթով չի կայացել հեռախոսազրույց Հայաստանի և Ռուսաստանի ղեկավարությունների միջև։

Նա արհամարհում է ձեր ներկան և փորձում է ոչնչացնել ձեր ու ձեր սերունդների ապագան։

Ու այդպես` ուրախ տրամադրությամբ, ոտնկայս ծափերով ու թիկունքից հարվածելով հրաժեշտ տվեցին ժողովրդավարության պատրանքին:

Բոլորը երիցս հասկացան, որ մենք գործ ունենք անմեղսունակ դիլետանտների հետ:

Տխուր է, իհարկե, որ անգամ եռատոնի օրով ստիպված ենք խոսել բռնությունը քաղաքական կատեգորիա դարձնելու «թավշյա» նկրտումների մասին։

Երեկ շատ կարևոր օր էր։ Երկու՝ զուգահեռ ընթացող իրադարձություն տվեցին շատ կարևոր հարցերի պատասխաններ։

Իմքայլականները չեն մոռանում շնորհավորել խորոված փարթիի օրը, որը ստացել է քաղաքացու օր անունը, բայց ազգային հաղթանակների մասին մոռանում են։

Փողոցների ու սոցցանցերի ագրեսիան հետ է եկել ու էս անգամ իրենց է տանելու` թավիշներին:

Ես սպասում էին նման ցինիկ ու լկտի արձագանքի, քանի որ Փաշինյանն իր արձագանքով մեկ կրակոցով երկու նապաստակ սպանեց։

«Բա խի՞ Ստալինի վախտ չէիր խոսում», «Գնա մոմերդ ծախի, այ տերտեր»։

Այս իշխանության ամեն օրը սպառնալիք է հայկական պետականության գոյությանը։

Սա բավական է հասկանալու համար, թե ինչ արագությամբ է Հայաստանը լքելու ձեր առաջնորդը։

Արդեն երկու տարի «հեղափոխականները» մեզ ձանձրացրել են «թավշյա, ոչ բռնի հեղափոխություն» արտահայտությամբ՝ դա դարձնելով «Նոր Հայաստանի» գաղափարական հիմքը, որի վրա փորձում են քաղաքականություն կառուցել՝ ներքին ու արտաքին, սակայն այն, թե ինչ կարող է նշանակել այդ արտահայտությունը, պարզ չէ։ Բնականաբար պարզ չի դառնում, թե ինչն ինչով են փոխել։ Դա պարզ չէ ո՛չ այդ կարգախոսի հեղինակի համար, ո՛չ դրանք կրկնողների համար, ոչ էլ այդ արտահայտությունը պատեհ ու անպատեհ առիթներով լսող հանրության համար։