Ընդդիմադիր ուժերը, ինչպես արդեն հայտնի է, որպես Հայաստանի փրկության կոմիտեի կամ անցումային կառավարության ղեկավարի թեկնածու նշում են ազգային, պետական գործիչ Վազգեն Մանուկյանին:

Հարկավ, եթե հայրենի գործիչների շարքում կարելի է նշել երկիրն ու ազգը այս ծանրագույն անկումային վիճակից հանելու համար բոլոր ուժերն ու հնարավորությունները միավորելու ընդունակ մեկ տասնյակ գործիչների, ապա Վազգեն Մանուկյանն, անկասկած, նրանցից մեկն է:

Չափազանց հայտնի քաղաքական ու պետական գործիչ՝ այստեղ նրա արժանիքները, ազգին ու պետությանը մատուցած ծառայությունները, պետականության վերականգնման և բանակի ձևավորման ու կայացման գործում ունեցած ներդրումը մանրամասնելու, հիմնավորելու համար:

Այլ բան է հետաքրքիր: Այն, թե Վազգեն Մանուկյանի անունը լսելուց հետո հատկապես որ շրջանակների ներկայացուցիչներն են, առանց չափազանցության՝ վատացել: Այո, «ոմանք» անխուսափելիորեն պետք է վատանային: Բայց այդ «ոմանք»-ն էլ իր նրբերանգներն ունի:

Օրինակ, միանգամայն կանխատեսելի է, որ հնարավոր «անցումային կառավարությունը» Վազգեն Մանուկյանի կողմից գլխավորելու հեռանկարից առանձնապես չեն ոգևորվելու ՀՀ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը և ՀԱԿ-ականները: Բայց դա զուտ Տեր-Պետրոսյանի և Վազգեն Մանուկյանի՝ դեռևս 90-ականների սկզբից եկող քաղաքական հակադրությամբ է պայմանավորված մեծապես: Չնայած, նկատենք, որ այդ ամենով հանդերձ, նրանք միասին անցած քաղաքական ճանապարհ ունեն: Բացի այդ, նշված հակադրությամբ կամ քաղաքական առումով «միմյանց տանել չկարողանալով» հանդերձ, 1992 թվականի աշնանը, ճակատագրական շրջանում նախագահ Տեր-Պետրոսյանը պաշտպանության նախարար նշանակեց հենց Վազգեն Մանուկյանին, ով կարողացավ էական ներդրումն ունենալ պատերազմի ընթացքը դեպի հաղթանակ բեկելու գործում:

Կարճ ասած, տեր-պետրոսյանականների կողմից Վազգեն Մանուկյանի նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքն ու մոտեցումը կանխատեսելի են, բայցև՝ ոչ անհաղթահարելի, քանզի հակառակ պարագայում կստացվի, որ Տեր-Պետրոսյանն ու իր թիմն անուղղակիորեն պաշտպանում են նիկոլ փաշինյանին:

Փոխարենը շատ ավելի կարևոր ու հետաքրքրական է, որ Վազգեն Մանուկյանի անունը լսելով՝ ուղղակիորեն վատացել են սորոսաթուրքական շրջանակները:

Առանցքային «վատացողները» հենց նրանք են, որոնց մենք արդեն մի որոշակի ժամանակահատված բնորոշում ենք որպես «թուրքական 5-րդ շարասյուն»:

Այդ շարասյան ամենից ցայտուն, կարելի է ասել՝ կարկառուն ներկայացուցիչը տխրահռչակ Արման Բաբաջանյանն է: Սա առաջիններից մեկը շտապեց դրսևորել իր «վատանալը»:

Բայց ոչ միայն նա: 5-րդ շարասյան Տիգրան Խզմալյանը և առհասարակ, բոլոր «սորոսականներն» են վատացել: Ու դա շատ լավ է: Այն իմաստով է լավ, որ բավականին հեշտացնում է ազգային, պետականամետ ուժերի գործը: Պարզ ասած՝ նայեք, թե կոնկրետ ովքեր և որ շրջանակներն են խորապես վատացել Վազգեն Մանուկյանի՝ թեկուզ անցումային ու հակաճգնաժամային կառավարության ղեկավար լինելու հեռանկարից, և պարզ կդառնա, թե առաջին հերթին ումից և որ շրջանակներից է պետք մաքրել հայրենի քաղաքական դաշտը՝ գահավիժման ընթացքը կասեցնելու և քայլ առ քայլ ոտքի կանգնելու համար:

Այդ իմաստով կարելի է նկատել, որ Վազգեն Մանուկյանի թեկնածության մասին բարձրաձայնելը յուրօրինակ ինդիկատոր, լակմուսի թուղթ է նաև: Այսինքն՝ ռեակցիայով յուրովի բացահայտվում է այն ամբողջ հակապետական, ապազգային ու կործանարար ցանցը, որը վերջին երկուսուկես տարվա ընթացքում իր շոշափուկները կարողացավ մխրճել Հայաստանի ու Արցախի պետական համակարգեր՝ խթանելով դրանց խարխլումն ու, անգամ կարելի է ասել՝ տապալումը:

Շրջանակները, որոնք այս ընթացքում նույնիսկ անթաքույց սպասարկել են թուրքական ու թշնամական շահերն ու հետաքրքրությունները, բնականաբար, պետք է վատանային՝ լսելով Վազգեն Մանուկյանի հնարավոր թեկնածության մասին:

Մնում է հուսալ, որ արմանբաբաջանյանները, սորոսաթափոնները և նմանօրինակ այլ երևույթները այն աստիճան կվատանան, որ կինքնաոչնչանան՝ ազգային ուժերին ձերբազատելով այդ մի հոգսից: Բայց չարժե հույսը դրանց ինքնաոչնչացման վրա դնել, ամեն պարագայում:

Արմեն Հակոբյան