Ինչ ասես, որ չեն տվել Նիկոլ Փաշինյանն ու իր իշխանությունը «հպաաա՜րտ ժողովրդին»: Ինչ ասես: Հատկապես վերջին ժամանակներս: Է՛լ մի 18 հատ սոցաջակցության ծրագիր, է՛լ կորոնավիրուսով պայմանավորված նեղություն, է՛լ թամաշաներ:

Հա, այսինքն, կներեք, այո՛, բուկլետներ էլ են տվել: Անձամբ Փաշինյանը չէ, բայց փաստ է, որ բաժանվել են հակակորոնավարակային տեղեկատվական բուկլետներ: Ո՞վ կհամարձակվի ժխտել այս «հարյուրյակային» փաստը:

Անձամբ Նիկոլ Փաշինյանը նախատինք էլ է տվել: Օրինակ՝ «առողջ տղամարդ ես, ուրիշին ես ասում՝ տան հարցդ լուծի» (հետո կպարզվի, որ մարդը վատառողջ էր, ներողություն, տուն, նորոգում):

Թուքումուր էլ է տվել (նախատինքից մի քիչ ավելին է), թե՝ ժողովուրդն է մեղավոր, որ ես եմ վարչապետ, ժողովուրդն է մեղավոր, որ կորոնավարակը տարածվում է, ժողովուրդն է մեղավոր: Պարզապես մեղավոր է, ու՝ վերջ:

Ինչ ասես, որ չի տվել: Քաղաքադատական սերիալներ, խորհրդարանի դահլիճում՝ տեսարաններ: Հա, քաղաքացիներին լի ու բոլ տուգանվելու և վերը հիշված աջակցության ծրագրերը տուգանքներով ֆինանսավորելու հնարավորություն է տվել: Իսկ դուք ասում եք:

Այն օրն էլ դիմակ էր Փաշինյանը տալիս: Այսինքն՝ բաժանում էր: Զորեղ տեսարան էր, ինչ խոսք: Համարյա ինչպես հի՜ն, ռաբիս երգում, հասակակիցներս կմտաբերեն. «Դիմակ, դիմակ, դիմակ էլ կստանաս...»: Ճիշտ է, բնօրինակում խոսքը նամակի մասին էր: Բայց դե՝ իրողություն է փոխվել, ի վերջո:

Ճիշտ է, երբ նախօրեին գրում էի, թե քանի՞ միլիոն դիմակ եք բաժանել, ազնիվ պիոներական, ամենևին նկատի չունեի, որ անձամբ Նիկոլ Փաշինյանը ելնի փողոց ու անձեռնոց ձեռքերով դիմակներ բաժանի մարդկանց: Իմ ասածը մի փոքր այլ բանի մասին էր: Բայց դե նվիրած դիմակի շերտայնությանը չեն նայում:

Մի խոսքով, կատարվեց Պողոսիս վարդագույն երազանքը. անձամբ հենց Նիկոլ Փաշինյանից, 6-7 օրում անձամբ կորոնավարակին «քը՛շ» արած վարչապետից հակավարակային դիմակ ստացավ: Ափսոս, լավ չերևաց, դիմակը թաշյա՞ է, վրան գրա՞ծ է՝ «դուխո՛վ» կամ, ենթադրենք, «այո՛»: Բայց դա կարևոր չէ: Կարևորը դիմակն է: Եվ, եթե այն ստացողները մտադիր չեն այդ դիմակը պինդ պահել, որպեսզի հետո հանձնեն «թավշյա, ոչ բռնի, ժողովրդական հեղափոխության» թանգարան, այլ մտադիր են կրել, համենայն դեպս, թող ախտահանեն և հետո դնեն: Ինչպես խոսակցականով օտարերեն ասում են՝ նա վսյակի, էլի:

Իսկ առհասարակ, հունիսի 18-ը բաժանվող դիմակների նման թեթև օր չէր իշխանության ղեկին հայտնված բախտա-արկածախնդիր ռեժիմի համար: Ավելի շուտ հակառակը՝ ծանր օր էր, ցավոք, ինչպես ծանր է կորոնավարակի տարածման առումով երկրում ստեղծված իրավիճակը:

Հա, դիմակի մասին: Առողջապահության նախարարի պաշտոնն զբաղեցնողն էլի բոլորին խառնեց իրար ու շփոթության մեջ գցեց: Թե՝ կտորից դիմակ մի՛ դրեք: Ոչի՞նչ, որ ոչ այնքան վաղուց նրա ղեկավար Փաշինյանը հորդորում էր թեկուզ տան պայմաններում, ձեռքի տակ եղած կտորեղենից դիմակներ պատրաստել ու կրել: Հիմա ասում են՝ «չէ՛, կտորից դիմակը սխալ է, մի դրեք...»: Սա «կորոնավիրուսն ում շունն է» շարքի հերթական գլուխկոնծիներից է, թերևս:

Ի՞նչ պիտի մտածի միջին վիճակագրական օրինապահ քաղաքացին: Ճիշտ է, այն, ինչ անցավ շատերի մտքով. «Սրանք մեզ ձեռ են առնում»: Ըստ որում, առանց հարցականի:

Իսկ օրը ծանր էր:

Երեկոյան էլ նույն «կորոնանախարարը» վարակված-մեկուսացվածների քարտեզ հրապարակայնացրեց: Երևի, որ տուգանքի մատերիալի վերածված, ամենինչիմեջմեղավոր «սիրելի ժողովուրդը» զգաստանա: Ժողովրդի տարբեր զավակներ ոչ միայն չզգաստացան, այլև բացահայտորեն ու դավաճանաբար սկսեցին հռհռալ, քանի որ ըստ այդ քարտեզի, պարզվեց՝ մի քանի տասնյակ հայրենակից գերեզմանատներից մեկում է «ինքնամեկուսացվել», իսկ մեկը, անգամ զբոսայգիներից մեկի լճակում: Դե, երևի թավշյա, ոչ բռնի, ադամանդակուռ սուզանավի մեջ ու մաքսանենգային ծխախոտատուփերով:

Դե, ինչպես ծանր օր չլիներ սիրելի վարչապետի համար: Իբր ամեն ինչ հարթ ու սահուն էր, Սահմանադրական դատարանը բանկային գաղտնիքի մասին իշխանության փոփոխությունների օրենքը բռնեց ու, գրիչի ճտիկն իսկ չճտացնելով, հակասահմանադրական ճանաչեց: ԲԴԽ-ում էլ ոնց որ «թարս» ընթացավ անհնազանդ դատավորներից մեկին «սամասուդի» ենթարկելու իշխանական հանձնարարական-առաջադրանքը:

Ու, իբր այդքանը քիչ էր, դեռ մեկ այլ դատավոր էլ որոշեց, որ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի փաստաբանները ճիշտ են, իսկ Փաշինյանին ենթարկված դատախազներն ու «վեթթինգված» նախորդ ատյանի դատավորը՝ սխալ: Կարճ ասած՝ դատարանը որոշեց, որ Ռոբերտ Քոչարյանի կալանավորումը պետք է դադարեցնել:

Զարմանալի է, որ կեսգիշերին հերթական նյարդագրգիռ «լայվ» չկախվեց օդում:

Բայց դե, ամեն ինչ դեռ առջևում է: Ասել կուզի՝ դեռ ինչե՜ր են լինելու:

Արմեն Հակոբյան