««Պուտին» ակումբներ ստեղծվել են ոչ միայն Հայաստանում, այլ ԱՊՀ ողջ տարածաշրջանում։ Հայաստանն ընդամենն այդ տարածաշրջանից մեկն է։ Իսկ թե ինչու են մարդիկ այդքան շատ խառնվել իրար, զարմանալի է. բան ունեն ասելու, թող Պուտինին ասեն»։

«Ես երբեք չեմ օգտագործվել նախընտրական քարոզչությունում և չեմ էլ օգտագործվի։ Բայց ամեն մարդ ինքն է ընտրում՝ ինչպես է հասարակության առջև իր խղճին համապատասխան հանդես գալու»։

«Եթե Վրեժ Մարկոսյանն իրեն չկարողանա համոզել, ինքն իրեն չբացատրի՝ ինչն է պատճառն իր առաջադրվելու, ինձ համար դա անհասկանալի կլինի։ Եթե ինքն ինձ համոզի իմ չառաջադրվելու պատճառների մեջ, և ես առաջադրվեմ, ե՛ս կլինեմ անհասկանալի»։

Ոմանց անհեթեթ բացատրություններին` կապված սահմանադրական նորմերի ու այլ բաների հետ, որոնցից իրենք որևէ պատկերացում չունեն, չարժե անգամ անդրադառնալ:

«Մարգար Օհանյանն իրեն ինչո՞ւ մեղավոր չի ճանաչում, որովհետև ինքը բաշխման հետ որևէ առնչություն չի ունեցել՝ թե՛ առաջին գումարտակի բենզինի հետ, թե՛ երկրորդ գումարտակի»։

«ՀՀԿ–ն պարտավոր է բացատրություն տալ՝ ինչու։ Ինչո՞ւ, ունենալով նախագահ, խորհդարանում ճնշող մեծամասնություն, խորհրդարանի խոսնակ, վարչապետ և այլն, չի կարողանում իրականացնել իր նախընտրական ծրագիրը»։

«Հիմա ես ընդհանուր առմամբ ընկերական կուսակցության անդամ եմ։ Այդ կուսակցությունը եղել է և՛ կոմունիստների ժամանակ, և՛ հիմա, և՛ լինելու է, քանի հայ ժողովուրդը կա։ Այդ կուսակցությունն ազատ է, այնտեղ կարող են լինել և՛ ՀՀԿ–ի անդամը, և՛ ԲՀԿ–ի, և՛ ՀՅԴ–ի անդամները»։

«Այս պահին վտանգավոր է ծնելիության կրճատումը, ամուսնությունների կրճատումը և երիտասարդ տղամարդկանց արտագաղթը։ Մեր հարսնացուները փեսացու չունեն»։

«Պետք է մշակույթն իրական լինի, պետք է գիտության ճյուղերն իրապես զարգանան, ու բոլոր ոլորտները ոչ թե կեղծ, ուռճացված տարբերակով ցուցադրվեն, այլ իրական արժեք ունենան»։

«Համոզված եմ, որ մենք ապագա չունենք, եթե առողջ մշակութային քաղաքականություն չենք իրականացնում, եթե գիրքը մեր համար արժեք չի, եթե քո քաղաքական վերնախավում մատների վրա կհաշվես այն մարդկանց, որ 3–4 գրքից ավելին են կարդացել»։

«Յուրաքանչյուրը կընտրի իր ճանապարհը, իր խաչը, բայց թող այդ խաչը տանի արժանապատվորեն։ Կարելի է լցնել ստամոքսը և զրկվել արժանապատվությունից։ Ես դրա կողմնակիցը չեմ»։

«2012–ին մեզ շատ մեծ փորձություն է սպասվում՝ բնականաբար, խորհրդարանական ընտրությունները։ Չեմ ցանկանում ո՛չ խտացնել գույները, ո՛չ էլ չափազանցնել, բայց մեր երկրի և պետականության ապագայի համար ընտրակեղծիքով ընտրության հաղթանակի հասնելու պաշարը մենք արդեն սպառել ենք»։

«Ընտրական տարում էլեկտրոնային լրատվամիջոցները նշանակալի դերակատարում են ունենալու: Դրանք առավել անկախ են իրենց հրապարակումներում, առավել անկաշկանդ»։

«Մինչև հիմա էլ անգործ ենք մնացել։ Ոմանք ուրիշ աշխատանք են անում, ոմանք մուտքերում թաքնված առևտուր են անում, մյուսներն էլ մի կերպ գոյատևում են։ Հիմա մեզ առաջարկել են Սախարովի հրապարակի մոտ մինի–շուկա են սարքել՝ սեփական։ Բայց չգիտենք էլ՝ ի՞նչ գին կուզեն տեղի փողի համար, պայմանները ո՞նց կլինեն, ե՞րբ կաշխատի»։

«Կարևորը միայն անձնական կարգավիճակի փոփոխությունն չէ, որովհետև երբ փորձում ես կյանքի ուղեկից գտնել, առաջինը չես մտածում այդ կարգավիճակի մասին, այլ մտածում ես, որ ուղղակի լավ ընկեր, կյանքի ուղեկից ձեռք բերես»։

«Այո՛, մարդիկ պետք է ազատ արտահայտվեն, բայց մեր երկրում ազատ արտահայտվելը չեմ կարծում, որ ճիշտ է, տեղին է։ Այս երկիրը դեռ այն երկիրը չէ...»։

«Ժողովրդից գողացած իշխանությունը երկրորդ անգամ չգողացվեց, մնաց նույն գողերի մոտ: Սա պարզեցնում է իրավիճակը, հստակեցնում է թիրախը և զգոնություն է պահանջում նոր փորձի ժամանակ սխալը չկրկնելու իմաստով»։

«Բոլորը գիտեն, որ Բախը մեծ երաժիշտ է, թեև նրան չեն լսում։ Նույնն էլ ա՛յս պարագայում է։ Հիմա մեր իրավիճակը հիշեցնում է միջնադարը»։