2016 թվականի 4-օրյա պատերազմը նաև արձագանք էր նրա, որ այդ ժամանակ խիստ սրված էին ռուս-թուրքական հարաբերությունները։

Ակնհայտ է, որ հանրաքվեին 650 հազար «Այո» հավաքել հնարավոր չէ, հետևաբար իշխանությունը կա՛մ պետք է կեղծիքների գնա՝ օգտագործելով վարչական ռեսուրս, կա՛մ որևէ պատրվակով չեղյալ կհամարի հանրաքվեն։

«Իշխանությունն այնքան երես չունի, որ զանգահարի ՀԱՊԿ-ի անդամ երկրներին ու բարձրաձայնի, որ Հայաստանի սահմանները ռմբակոծվում են»։

Հովհաննես Խուդոյանն անդրադարձել է նաև Արցախի Հանրապետության և Հայաստանի Հանրապետության վարչապետերի միջնորդությանը:

Մարտի 1-ի ողբերգությունը շահարկվում է։

«Պետք է Սահմանադրական կարգի տապալման կլոունադան ավարտել ու զբաղվել տասը զոհերի մահվան հանգամանքներով»։

Սիրիացիները ՌԴ աջակցությամբ հարվածում են թուրքական դիրքերին: Այսքանը:

Ստվերից լույսի տակ բերված տնտեսությունը չի կարելի կոչել տնտեսական աճ։

Ե՛վ ՍԴ-ն, և՛ եվրոպական կառույցները խնդիր են տեսնում 300 և 300.1 հոդվածների մեջ, բայց երկու դատախազները` ոչ։

Ոչ միայն իրենք, այլև բազմաթիվ քաղաքական ուժեր, իրավաբաններ համարում են, որ հանրաքվեի նշանակման գործընթացն իրականացվեց սահմանադրական կարգի կոպտագույն խախտումներով:

Աննա Դանիբեկյանը կկարողանա՞ նայել հպարտ մարդկանց աչքերին և ասել, որ կիրառել է իրավունքն այնպես, ինչպես պետք է կիրառեր, թե՞ ասելու է, որ կամակատար է։

Այսօր իշխանությունը արդարադատության անվան տակ հասարակությանը հրամցնում է ընտրովի հաշվեհարդարներ։

Ի՞նչ ուշադրության կարժանանան մարտի 1-ի դեպքերի վերաբերյալ վերջերս հրապարակված տեսանյութերը։

Այսօրվա իշխանությունը Մարտի 1-ի ցավալի իրողությունները որպես քաղաքական խաղաքարտ է օգտագործում։

«Այո»-ի քարոզարշավը փաստում է, որ 2018-ին եղել է ոչ թե հեղափոխություն, այլ հեղաշրջում։

Իշխանական պատգամավորների կարծիքը, թե «ինչ օրենքի մասին կարող է լինել խոսքը, երբ կա ժողովրդի կարծիքը», տարրական անգրագիտություն է և վիրավորական է բանականության տեսանկյունից։

Այդ ի՞նչ համաձայնություններ են, որ թաքցնում է Փաշինյանը։

Սահմանադրության հոդված 2-ի «Իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին» արտահայտությունը չպետք է մեխանիկորեն հասկանալ: