Քննարկել են երկրում տեղի ունեցող մի շարք գործընթացներ։

Վազգեն Մանուկյանի հայտարարությունների, արցախյան հիմնահարցի, Ռոբերտ Քոչարյանի դատական գործի և այլ հարցերի մասին:

Անդրադարձել է ներքաղաքական խնդիրներին և հնարավոր զարգացումներին։

Այս իրավիճակից դուրս գալու երկու ճանապարհ կա։

Տնտեսագիտությունը քնարերգություն չէ, թվեր է սիրում, եթե ասում են՝ ստվերի դեմ արդյունավետ են պայքարում, ապա ՀՆԱ-ն կիսով չափ պետք է աճեր:

Որքանո՞վ էր արդարաձված նախարարների աշխատավարձերի բարձրացումը։

Նույն տրամաբանությամբ կարող ենք ասել, որ մեզ ո՛չ ոստիկանություն է պետք, ո՛չ ԱԺ, եկեք թողնենք միայն կառավարությունը։

«Մեզ նոր որակի Հայաստան է պետք. այս իշխանությունը դա չի կարող ապահովել»։

Իրականում անիմաստը ներկա Ազգային ժողովն է:

Այն մարդիկ, որոնք անցել են հեղափոխությունների, պատերազմների, քաղաքական պայքարի, բանտերի միջով, ամուր նյարդեր ունեն:

Եթե մենք խոսում ենք ինքնորոշման իրավունքի մասին, իրավունքի մասին ընդհանրապես, այն ենթակա է ճանաչման և հարգման, ոչ թե ընդունելի լինելու:

Աղքատ երկրին սազական չէ այս ամենը. միայն մեքենան չէ, միայն առանձնատունը չէ:

Ժամանակավորների իշխանությունը վաղ թե ուշ կավարտվի:

«Հայելու առաջ» Դավիթ Շահնազարյանը նաև անդրադարձել է Վազգեն Մանուկյանի անվան շուրջ կատարվող իրադարձություններին։

Երևանի փողոցներն անգիր արած Բյորնը հասցրել է Հայաստանն այնքան լավ ճանաչել, որ հիմա արդեն նորվեգացի զբոսաշրջիկներին է ծանոթացնում երկրին։

«Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության համահիմնադիրը փակագծեր է բացում։

Ստվերի դեմ պայքարը լինելու է զրո, մարդկանց բռնելու, գործեր վերաբացելու «կաշան» կշարունակվի։

Այս շղթային նայելիս, չես կարող այլ բան տեսնել, քան ինչ-ինչ ծրագիր։