Երևակայական զենքերից միասին «կրակում» են հարձակվող երևակայական թշնամուն։

Չունեմ ինչ-որ մեկին ընկճելու կամ վախեցնելու նպատակ, երբ գրում եմ, որ պատերազմը կարող է դեռ երկար տևել։

Մեծ Խաղը, կամ Մեծ Որսը դեռ նոր է սկսվում։

Դա կարող ենք անել բացառապես մենք՝ մեր ռազմական դիմացկունությամբ ու դիվանագիտական խոհեմությամբ աշխարհին համոզելով։

Բայց պետք է հասկանալ, թե այս բարդագույն իրավիճակում ինչպիսի հակախաղ պետք է առաջադրել թշնամուն։

Այս անգամ կտոնի հայ ժողովրդի նոր հաղթանակը:

Կովկասյան Սպարտան փրկելու հարցում մենք կարող ենք ականատես լինել աննախադեպ միջազգային կոալիցիայի՝ Ռուսաստան, կոլեկտիվ Արևմուտք՝ ԱՄՆ–ի գլխավորությամբ ու Ֆրանսիայի ակտիվ դիվանագիտական աջակցությամբ, Իրան։

Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Արյունարբուն դրանցից ո՞ր մեկն է։

նույնիսկ իրենց ամենից ամենա արևմտամետ և հակառուս համարող ուժերն ու անձինք են հասկացել և փոխել իրենց հռետորիկան։

Ճշմարտությունն է նախընտրելին, որքան էլ որ այն դառը լինի։

Դեմ են Ռուսաստանի դերին տարածաշրջանում, աշխատում են Հայաստանում քաղաքական միասնության դեմ:

Սոցիալ-տնտեսական բազմաթիվ խնդիրներ ունեցող այս երկրում շռայլության և ստվերային փողերը կուտակելու՝ լվանալու մեխանիզմներ են առկա։

«Սահմանի վրա կանգնած ռուսի մի սապոգը չեմ փոխի հազար վիլսոնների գլխի հետ»:

Ռեալ, հենց հիմա աշխատող տարբերակ, որ զորքով գան կանգնեն, պահեն մեր հետ միասին։

Դրանցից ամենապրիմիտիվը ճիշտ համազգեստն է:

Ճանաչել Արցախի անկախացումը, կնքել ռազմաքաղաքական դաշինք, այդ ժամանակ նոր դիվանագիտական ռեսուսներն ուղղել այլ երկրների կողմ։

Պուտինը փաստացի հայտարարեց, որ Արցախը չի կարող լինել Ադրբեջանի կազմում և հայերը չեն կարող հայտնվել ադրբեջանցիների կառավարման ներքո։

Փաստացի փորձ է արվում հստակ տարբերակում մտցնել Մինսկի խմբի համանախագահող երկրների մեջ։