Ես հուսով եմ՝ բոլորս էդքան խելք ու զգոնություն ունենք, որ դուրս չգանք իրար դեմ։

Արցախի հարցը լուծվելու էր հրապարակում՝ ժողովրդի կամքով։ Մինչդեռ լուծվեց գիշերը՝ Ալիևի հետ։

Անգամ հիմա, այս պայմաններում ռազմամարտավարական տեսանկյունից մեր արժանապատվությունը փրկելու հույս դեռ կա։

Մարմինս դողում է այն մտքից, թե ինչ է կատարվում։

Խուճապի մի մատնվեք, ինչպես մեր բոլոր զինվորները, մենք էլ մեր դիրքերում ենք։

Ոչ մի բառ Արցախի Հանրապետության ապագայի մասին։

Հիմա էլ ուշ չէ՝ Սորոսի անվան կամավորական ջոկատ ստեղծելու համար:

Իրավիճակը սթափ չենք գնահատում։

Արծրուն Հովհաննիսյանը հայտարարեց․ «Ռազմի գործում իմ համար հրամանատար ու ուսուցիչ Սեյրան Օհանյանն այս օրերին դարձել է Շուշին պաշտպանող լեգենդ»:

Մեզ պետք են համապատասխան որակավորում ունեցող զինվորականներ, հատուկ ջոկատայիններ, դիպուկահարներ։

Անհրաժեշտ է բեկում, և բեկումը հնարավոր է:

Միշտ մեղավորներ ես փնտրում, ստացվում է՝ «ես ամեն ինչ արեցի, իսկ դուք չգնահատեցիք»:

Ինչ-որ կերպ ուրվագծված կա՞՝ փոխզիջում ասելով պատերազմից մեկուկես ամիս անց մենք ինչ ենք հասկանում:

Ու գիլյոտինի մոտ կանգնած ոչ մեկին չէր հետաքրքրում, որ այդ կինը ժամանակին եղել է ամբոխի սիրելին։

Գործողություններ են պետք: Հստակ, կազմակերպված, գիտակցված, արդարացված:

Երբ դուք թշնամուն հրավիրում էիք Սուրբ Շուշիում թեյ խմելու և մուղամ լսելու, մենք չէինք ընդունում։

Այսօր հայ կանանցով կարելի է միայն հպարտանալ ու խոնարհվել նրանց առաջ։

Մենք կարող էինք միայն Հայոց թագուհիներից մեկի անունն ընտրել և ընտրեցինք Էրատո թագուհուն։