Արտասահմանյան գրականության անհասկանալի ընտրությունն ու մասնավորապես ռուս գրականության բացակայությունը երևի նույնպես անմեղ մոռացումի շարքում է:

էն, որ հանրապետության մեխի գլուխ նախագահը հպարտությամբ «չորրորդ հանրապետություն» էր անվանում։

Դասագրքերում մեր պատմությունը սկսելու է Ուրարտու պետությունից և մինչ ուրարտական ժամանակաշրջանի մասին խոսք չկա:

Ապրիլից գովազդում են, մայիսից ասում են՝ «էսա շուտով, օրերի հարց է»։

Խոսք ես տվել, ինչի՞ չես անում, հո՞ դու ստախոս չես։

Արհամարհանքը նկատվում էր, նույնիսկ նախարարի նստելաոճից և հայացքից։

Գիտության նախարար, ով տարրական գիտելիք չունի սեփական երկրի պատմության վերաբերյալ:

Պետական շահը «հասկացող» Արայիկ Հարությունյանը խփում է ուղիղ պետության հիմքերին։

Չենք նկատում կամ չենք ուզում նկատել, հասկանալ դա։

Ստախոս բանսարկու, որը փայլատակում է իր պրիմիտիվ դատողություններով։

Հանկարծ համակարգչի մոտ նստած հերոսները չփորձեն հայրենասիրության դասեր տալ:

Սա կանաչ միջավայրի ոչնչացում է, ուրիշ ոչինչ։

Այնպիսի շեշտակի վեթինգի ենթարկվեց, որ դարձավ նոր, թավշյա, ժողովրդական, ոչ բռնի ռեժիմի ՍԴ դատավորի թեկնածու։

Այն, որ տնտեսության առյուծի բաժինը կենտրոնացած է Երևանում, ժողովրդագրական բացասական տենդենցներ է ծնում մարզերում: Բայց այդ գործընթացները բավարար ուշադրության չեն արժանանում: Իշխանությունը միշտ էլ ձևացրել է, որ դրանք չի նկատում:

Կա՛մ չափից դուրս մեծամիտ են, կա՛մ, որ ավելի հավանական է, ասելիք չունեն։

Որևէ բացատրություն-պարզաբանում գտնել չհաջողվեց:

Երևի ներգաղթն է կազմակերպում 2050 թվականի համար:

«Առաջին պլան բերված» Արամ Սարգսյանը խոսում է խաչից։