Լավ է՝ չեն ասում՝ թշնամին դիմել է «դագդիգագան նահանջի»։

Միակ նախկինը, որին վերադարձ չի լինելու և չի կարող լինել, դավաճան ներկաներն են։

Արմեն Սարգսյանի դավաճանությունը տասնամյակների պատմություն ունի:

Սրա համար ամենաշատը ցավում են ռուսների հետ դաշնակցային հարաբերությունների կողմնակիցները։

Մեր վերջին օրերին հետևողն ապշում է՝ լա’վ, մտածելու ունակությունը կորցրել եք, մարդի’կ, ինքնապահպանման բնա՞զդն էլ եք կորցրել։

Մանե Գևորգյանը կարող ա տեսներ ու հին սովորության համաձայն՝ վառեր։

Երեկվանից հետո, երբ ՌԴ նախագահը քննարկում է Արցախի ջեռուցման ու այլ ենթակառուցվածքների հարցեր, դուք դեռ ձեզ հպարտ ու ինքնիշխա՞ն եք համարում։

Ողբերգություն է, երբ սեփական առաջնորդի դավաճան չլինելու մասին այլ պետության ղեկավարի խոսքով ուրախանում են։

Ինչո՞ւ անգամ հիմա չի բացահայտվում «զրոյական կետից» սկսված բանակցությունների ընթացքը։

Ո՞վ ենք մենք այսքանից հետո՝ որպես ազգ և ժողովուրդ, և արդյո՞ք ապագայի այդ երիտասարդն ունենալու է որևէ ցանկություն։

ՀՀ վարչապետը և նրա բոսյակ կառավարությունն ամեն ինչ արել են, որպեսզի հնարավորություն տան ալիևին՝ հասնել Շուշի։

Վերադարձ պիտի լինի պրոֆեսիոնալներին, տեխնոկրատներին, նվիրյալներին, ազնիվներին։

Եթե չպայքարենք, ապա կկորցնենք այն ամենը, ինչը դեռ մնացել է՝ Հայաստանը, Արցախի մնացած հատվածը, հայի տեսակը։

Պարտված իշխանությունը պետք է հեռանա:

Այս խելապակասների ընտանիքը մեզ դարերի մեջ խայտառակ արեց։

Շուրջ 200-ը բերման է ենթարկվել ու ժամեր անց ազատ է արձակվել։

ՀՀ իրավապահ մարմինները վաղուց արդեն դարձել են դավաճան Նիլոլի գերին։

Այսօր ամենամեծ հանցանքն անտարբերությունն է։