Արցախը չի լինի ադրբեջանի կազմում, իսկ այ դուք բոլորով հաստատ կլինեք բանտախցում։

Այս բառերի, իրականում՝ շարունակվող դավաճանության և պետության կործանումի հետևում, պատսպարվել է ու արդարանում է ձեր տված ձայնով։

Այսպիսի լկտի հակապետական պահվածքը աննախադեպ է իր տեսակով և բովանդակությամբ:

Այս խորհրդարանը ձրիակերների հավաքատեղի է, դարմոեդներ, որոնք նստած են մեր վզին, տզրուկի պես կպել են մեր ժողովրդի ջանին ու ծծում են արյունը, էլ չասեմ՝ լավատեսությունը։

ԵՊՀ-ի շատ դասախոսներ չեն գնացել երեկվա միջոցառմանը, գնացածների մի մասը լքել է դահլիճը մինչև Նիկոլ Փաշինյանի ելույթը։

Ուրեմն նա չգիտի թե ում հետ է հանդիպել Իրանում։

Պայքարը շարունակվում է և ունենալու է միայն մեկ «մարում»՝ նիկոլական ռեժիմի ու դրա սպասարկուների մարումն ու խավարումը:

Իհարկե, կարելի է անվերջ բանավիճել, թե ավելի վաղ փուլում անկախության ճանաչումն առավել շահեկան կլիներ, բայց դա արդեն սույն գրառման բուն էության հետ որևէ կապ չունի։

Իշխանության առաջադրած «խաղաղության դարաշրջանը» իրականում Հայաստանն ու Արցախը խաղաղ հանձնելու օրակարգն է, ինչի դեմը պետք է առնել։

Հակառակ դեպքում, ու՞ր են Համալսարանի, այլ ԲՈՒՀ-երի ուսանողներն ու դասախոսները, երբ վտանգի տակ են և Արցախը և Հայաստանը

Արդեն որերորդ անգամ այդ երևույթը ստում և, ըստ էության, բացահայտ ճղճղում է, որ իր «առաքելությունը» եղել է Արցախի հանձնումը։

Մենք մեզ նման ճոխություն չենք կարող թույլ տալ:

Հաղթանակը մերն է լինելու, չկասկածեք։

Մեր ճիշտն ա մեզ ուժ տալիս համարյա ամենօրյա ռեժիմով պահել Փողոցը։

Շարունակել պայքարը հանուն անվտանգ, բարեկեցիկ Հայաստանի և Արցախի:

Ֆրանսիայի հրապարակից վրանները հանելու փաստից ռեժիմի ներկայացուցիչներն և նրանց սպասարկուները պետք է ավելի անհանգստանան։

Պայքարը շարունակվում է նոր ոգով, նոր թափով և, անխուսափելիորեն, հասնելու է նպատակին:

Ընկեր Իշխան, քու և անմիջական գործակիցներուդ կողքին ամուր ու պինդ կանգնած ենք։