Արա Պապյան. «Մուստաֆա Քեմալի կյանքի որոշ դրվագների բացահայտումը կարող է քրեական պատասխանատվու- թյան հանգեցնել Թուրքիայում: Այդպիսի դրվագներից է Մուստաֆա Քեմալի խայտառակ գերեվարումը բրիտանացիների կողմից և նրա ինքնասպանության փորձը»։

Յաիր Օրոն. «Իսրայելը, մի կողմից պայքարում է Հոլոքոստի ժխտման դեմ, իսկ մյուս կողմից՝ մասնակցում մեկ այլ ցեղասպանության ժխտմանը: Նման մոտեցումը կարող է դիտվել որպես բարոյական անկում»։

Վիգեն Բաղումյան. «...Հայաստանում դեռ այդ լավատեսների շարքը նահանջ չի ուզում արձանագրել և պահում է միամիտ լավատեսությունը, այսինքն՝ այդ մեռած փաստաթուղթը պահվում է կիսակենդանի պայմաններում: Սա ամենավտանգավորն է...»։

Արտակ Սարգսյան. ««Ողջամիտ ժամկատները» պետք է փոխարինվեն «հստակ ժամկետով», որը Հայաստանը պետք է, որպես վերջնագիր, ներկայացնի Թուրքիային»։

Արա Պապյան. «Մենք՝ հայերս, մի լավ խոսք ունենք. «մեռած ա, թաղած չի»: Հենց այս բառերով էլ կարելի է բնութագրել չարաբաստիկ արձանագրությունների վիճակը»։

Հարութ Սասունյան . «Արձանագրությունների վավերացման գործընթացում մատնվելով փակուղային վիճակի, մեծ պետություններն իրենց հեղինակությունը փրկելու համար հուսահատորեն ուղիներ են փնտրում այս երկընտրանքից դուրս գալու համար»:

Ռուբեն Հակոբյան. «Հասարակությունն այսօր ապրում է պարտադրված կիսաճշմարտությունների տիրույթում, որը ձեռնտու է թե՛ իշխանությանը եւ թե ընդդիմությանը: Մինչեւ այժմ ՀԱԿ-ի առաջնորդը չի անդրադարձել 96-ի ընտրություններին, որի ժամանակ ձեւավորված «եթե ընդդիմությունը 100 տոկոսանոց ձայն հավաքեր, միեւնույն է նրան իշխանություն տվող չկար» կարգախոսն աչքի լույսի պես պահպանվում և դիպուկահարների միջոցով պաշտպանվում է այսօրվա իշխանությունների կողմից»:

Նարինե Դիլբարյան. «Ներկա պահին Սերժ Սարգսյանի համար առավել լուրջ և անմիջական վտանգ են ներկայացնում, ոչ թե ավանդական ընդդիմադիր ուժերը ՀԱԿ-ը, կամ այլք, այլ խոշոր բիզնեսը և նրանց ստվերում մշտապես գտնվող Քոչարյանի ուրվականը»։

Վարդան Վարդանյան. «Այս իրավիճակում պետք է փորձել ՀՀ քաղաքական-հասարակական բոլոր տեսակի հարաբերությունները ենթարկել համապարփակ ստանդարտիզացիայի այնտեղ, որտեղ հնարավոր է և այնքան, որքան հնարավոր է»:

Մեսրոպ Հարությունյան. «…այս օրինագիծը ուղղված է միայն ու միայն լրատվամիջոցների դեմ, որովհետեւ հազիվ թե որեւէ մեկը մյուսին դատի տա միայն փողոցում, թեկուզ հազար մարդու ներկայությամբ, իրեն «իդիոտ» անվանելու համար»:

Պետրոս Կարապետյան. «Հեռու ենք այն մտքից, որպեսզի համաձայնվենք նույն Ներսես Երիցյանի և իր անմիջական շեֆի' Տիգրան Սարգսյանի պնդումների հետ, որ Հայաստանն արդեն իսկ հաղթահարել է համաշխարհային ճգնաժամի ազդեցությունները և դուրս է եկել տնտեսական աճի ուղու վրա»։

Արտակ Սարգսյան. «Թուրքիայի կողմից հայության փոխհատուցման խնդիրը առավել աղոտ է և ամփոփ ու հստակ ձեևակերպում դեռևս չունի, ինչի հետևանքով այդ ուղղությամբ չեն արվում նաև նպատակաուղղված շոշափելի քայլեր»:

Հեղինե Մանուկյան. «Էրդողանի նամակին պատասխանել-չպատասխանելու հարցն այլևս ժամանակավրեպ խնդիր է, քանի որ Թուրքիան ՀՀ գործող նախագահից ստացել է այն, ինչին մերժում է տրվել նրա նախորդի նամակում»։

Հարութ Սասունյան. «Արցախի ղեկավարների և ժողովրդի հետ ունեցած զրույցներից բացահայտ էր, որ նրանք երբեք չեն համաձայնի ապրել Ադրբեջանի լծի տակ: Նոր սերունդը, որը ծնվել ու մեծացել է Ազատ Արցախում, ընդհանրապես բացառում է ադրբեջանցիների լծի տակ ապրելը»։

Արծվիկ Մինասյան. «...պարտադիր վերապահում անելու հիմքերից մեկն էլ վերաբերում է ՀՀ սահմանդրական դատարանի իրավական մեկնաբանություններով ու դիրքորոշումներով ներակայցված պահանջի կատարմանը»։

Լիլիթ Գալստյան. «Ցավալի է, որ անկախ Հայաստանում լեզվի կարևորության ընկալման և իմաստավորման խնդիր ունենք թե հանրային, թե պետական մակարդակներում, որովհետև լեզվագործածությունը պետության մենաշնորն է ու խնդիրը...»։

Րաֆֆի Կ. Հովհաննիսյան. «Ժամանակակից անկախ պետականությունն անգնահատելի պարգև է, որը չպետք է մսխել կամ զիջել ուրիշի' լինի բարեկամ, թե թշնամի»։

Հեղինե Մանուկյան. «Գրեթե անհնար է ժողովրդավարական մեթոդով՝ ընտրությունների միջոցով նոր իշխանություն ձևավորելու հեռանկարը, քանի որ ստացվել է այնպես, որ իշխանությունը, որն, ըստ մայր օրենքի, պատկանում է ժողովրդին, մեկ անգամ խլվել է ժողովրդից, և այն վերադարձնելն այլևս անհնար է դարձել»: