Սերժ Սարգսյանի դրությունն իրոք ծանր է: Լուսանցքային գործիչները դարձել են նրա վերջին հույսը:

Յուրաքանչյուր խոհարարուհի կարող է ղեկավարել երկիրը, եթե «գազօջախի» մոտ աչքը չկպնի։

«Եվ միայն սա է սահմանադրական փոփոխությունների նախաձեռնման պատճառը»։

Ամենևին չեմ զարմանա, որ Միկոյանի արձանի հարևանությամբ կամ Երևանի մի այլ վայրում տնկեն Բերիայի կամ Մուղդուսու արձանները…

«Սարսափելին այն է, որ ակնհայտ խախտումներով ընթացող ԺՈՂՈՎԻ վարման նկատմամբ Հայաստանից ներկա գտնվողները պահպանեցին ՔԱՐ ԼՌՈՒԹՅՈՒՆ»։

Չեմ անդրադառնա երեկ Աստանայում տեղի ունեցածին։ Նման խայտառակ վիճակում, երևի, երկիրը հայտնվել է մեկ էլ 428 թվականին...

Նա ուներ գրոհելու, նվազագույնը, երեք ուղղություն:

Քաղաքական ուժերն էլ արդեն արժե, որ մի կողմ դնեն բոլոր ձևականությունները և լուրջ գործընթաց ձեռնարկեն երկրում իշխանությունը փոխելու համար: Այլ պարագայում ուղղակի կարող է ուշ լինել, և մենք մինչև 2017թ. ուղղակի չենք ձգի:

Որտե՞ղ են հիմա այն «հայրենասերները», որոնք մեզ համոզում էին, որ «ինչ անում ենք, Ղարաբաղի համար ենք անում»:

Մեր երկիրը ղեկավարում է մի մարդ, ով շրջապատող աշխարհն ընկալում է տակի աթոռի միջոցով։

Հիմա Նազարբաևի ասածից հետո էլի՞ շարունակելու եք։ Կամ Լուկաշենկոյի հաթաթաները, որ եթե մեր ասածով անեն նոր կմտնեն:

Դա նվաստացուցիչ պահ է:

Սրանցից ամեն մի վատ բան սպասելի է:

Իշխանափոխությունն անհրաժեշտ է պատերազմից խուսափելու, իսկ պատերազմի սկսվելու դեպքում՝ հաղթելու համար։

Սերժ Սարգսյանն արտաքին քաղաքականության մեջ տանուլ է տվել ամեն ինչ և ամեն բան։ Նա նաև տանուլ է տվել ներքաղաքական ոլորտում...

Սրանց համար բանակը բանտ է: Եվ ով իրեն լավ է պահում, ներում են շնորհում ու ազատում այդ «բանտից»:

«Սերժ Սարգսյանն այս քայլով փորձելու է ներկայիս ողբերգական իրավիճակի պատասխնատվությունը իր հանցախմբի վրայից տեղափոխել գոյություն չունեցող իրավական հարթություն»:

«Նման դեպքերը պատժելու դեպքում ռեժիմը մնալու է առանց «քաղաքական» հենարանի»։