Եթե իրադարձությունների կիզակետում այս պահին Արցախն է, ապա դա դեռ չի նշանակում, որ ուժային լուծումները հենց Արցախում են հավանական։

Հայ-թուրքական իբր ընթացող բանակցությունները շարունակում են մնալ նախապայմաններով լեցուն, դրանցից մեկի ականատեսը եղանք նախօրեին։

Բոլոր հերթում սպասող մարդիկ ուրախությունից տղայիս հետ լացում էին։

Հայաստանի միակ ուղին արագորեն և որակյալ կերպով պետություն-ամրոց կառուցելն է և բազմաբաղադրիչ ռազմաքաղաքական դաշինքների ստեղծումը։

Այդ տարածքները, ներառյալ նաև Բաքուն, դեռևս մոտ հարյուր տարի առաջ գրեթե ամբողջությամբ բնակեցված էին կովկասյան պարսիկներով (թաթերով)։

Շուրջ 105 տարի առաջ՝ 1918 թվականին, ինչպես այս օրերին, հայ ժողովուրդը կանգնած էր գոյաբանական խնդրի առաջ։

ԱՄՆ Հայ Դատի հանձնախումբը՝ ANCA դիմել էր ՄԱԿ-ին՝ կոչ անելով օդային ճանապարհով հումանիտար բեռներ հասցնել Արցախ։

Շուրջ 1 ամիս է Արցախը գտնվում է շրջափակման մեջ, և այսօր արդեն 120.000 մեր հայրենակիցներ կանգնած է սովի առջև։

Ադրբեջանը ոչ մի կերպ չէր կարող խոչնդոտել հումանիտար ճեղքման ծրագրին:

Ո՞ւմ եմ ասում, անհայրենիք, դավաճան վարչապետ-բռնապետիկի՞ն, գործակալ արտգործնախարարի՞ն, թե՞ հողեր հանձնած, հարյուրավոր զոհեր տված ժպտերես, քեֆչի պաշտպանության նախարարին։

Ո՞վ կարող է սկսել «Ղարաբաղի ընկերներ» միջազգային նոր բազմազգ շարժումը։

Արցախը պետք է անցնի ոչ ստանդարտ քայլերի, որի դեպքում կխառնվի միջազգային դերակատարների և Ադրբեջանի սցենարները:

Ժողովուրդը պետք է պատժեր այս նեղ վիճակում պարգևավճար բաժանող ու ստացող իշխանավորին։

Արցախում այսօր պայքարում են յուրաքանչյուրիս համար:

2-րդ աշխարհամարտի ավարտից համարյա 80 տարի անց Լեհաստանը Գերմանիայից 1.3 ՏՐԻԼԻՈՆ ԴՈԼԱՐԻ ռեպարացիա է պահանջում:

Շատերը կասեն, որ ամեն ազգ նման դավաճաններ ունի և մենք բացառություն չենք։ Կտրականապես համաձայն չեմ։

Խնդիրը Հայաստանի իշխանության կազմակերպված անկազմակերպվածության մեջ է։

Այո՛, հազարամյակներ արցախցին ապրել, արարել է իր հայրենիքում և այսօր էլ ապացուցում է իր համառությունն ու հայրենիքին նվիրվածությունը։