«7օր»-ը հյուրընկալել է գրող, հրապարակախոս Տիգրան Պասկևիչյանին և ազգագրագետ Աղասի Թադևոսյանին

 -Ինչպե՞ս կգնահատեք ներկայիս քաղաքական դաշտը։

Տիգրան Պասկևիչյան-Քաղաքական դաշտում այսօր խաղացողները, իմ կարծիքով, իշխանությունը, ՀԱԿ-ը և ՀՅԴ-ն են։ Սրանք բոլորը որոշակի արբանյակներով են, և պոտենցյալ ուժերի մեջ նկատելի է Քոչարյան-Օսկանյան խումբը։

-Ընդունո՞ւմ եք, որ 2008-ից հետո քաղաքական դաշտն, ըստ էության, հստակ էր՝ կար իշխանություն, կար ընդդիմություն։ Հիմա այն լղոզված է՝ կապված հայ-թուրքական արձանագրությունների վերաբերյալ քաղաքական ուժերի արտահայտած դիրքորոշման հետ։

Տ. Պ.-Ես կասեի, որ ինչ-որ առումով ավելի բազմազան է, որովհետև մինչև հայ-թուրքական հարաբերությունների հարց բարձրացնելը Դաշնակցությունը ևս գործող իշխանություն էր, ինչպես ժամանակին, երբ Ռոբերտ Քոչարյանն էր իշխանություն, նրանց մոտեցումը նույնական էր։ Այս հարցն իրենց մեջ մի տեսակ ջրբաժան առաջացրեց և Դաշնակցությանը բերեց քաղաքական դաշտ։ Ես չեմ ասում՝ ընդդիմադիր դաշտ, ասում եմ՝ քաղաքական դաշտ։

-Չե՞ք կարծում, որ քաղաքական դաշտում մի տեսակ վակուում է առաջացել։

Տ. Պ.-Չեմ կարծում, որ վակուում է առաջացել։

Աղասի Թադևոսյան -Իմ կարծիքով վակուում կամ լճացում բառերը մեր քաղաքական դաշտի համար մի քիչ ընդհանրական ձևակերպումներ են։ Եթե մենք քաղաքական դաշտն արմատական թևերի բաժանենք՝ իշխանություն և ընդդիմություն, առայժմ միջանկյալ դիրքորոշում ունեցող խաղացողներին տարանջատենք իրարից, ապա իշխանության թևում շատ աշխույժ գործընթացներ են տեղի ունենում։ Մեր իշխանությունը գործում է ֆինանսական ու նյութական արժեքների փոխանակության հարթությամբ։ Դրա վրա է խարսխված իշխանությունը։ Իսկ ասել, թե ոլորտում փոխանակության գործընթացները պասիվացել են, այդպես չէ, որովհետև այսօր էլ նյութական արժեքների փոխանակություն է նրանց կառավարման համար ընթացող պայքարը, և իշխանության ներսում շարժումները նույն աշխուժությունն ունեն, ինչքան որ 2008թ. նախագահական ընտրություններից առաջ։ Այդ առումով իշխանության դաշտում պասիվություն կամ լճացում չեմ նկատում։ Այլ բան է՝ իշխանության թևը կարելի՞ է համարել քաղաքական, թե՞ ոչ։ Սա քննարկելու այլ խնդիր է։ Ինչ վերաբերում է ընդդիմության ոլորտին, ինձ թվում է՝ լճացումն ավելի սազական է, քան իշխանության ոլորտում, որովհետև ընդդիմությունն այսօր պետք է մտածեր իշխանության այլընտրանքային ձևաչափ կառուցելու մասին, ինչը չի անում։ Այլընտրանքային այդ ձևաչափերի կառուցումը միգուցե իրեն կարող է դարձնել ռեալ գործող, աշխույժ քաղաքական ուժ, որն այլընտրանքային իշխանության մոդելներ առաջարկեր հասարակությանը, և դա կլիներ մարտահրավեր գործող իշխանությանը։ Այն, ինչ որպես իշխանության մոդել գործում է իշխանական ուժերի հատվածում, համարյա նման մոդել է այսօր գործում նաև ընդդիմության դաշտում։ Այսինքն, ուղղահայաց մոդել է, որտեղ ամեն ինչ կախված է մի անձից։

-Ընդդիմություն ասելով՝ ո՞ւմ ի նկատի ունեք։

Ա. Թ.-ՀԱԿ-ին նկատի ունեմ, որովհետև Դաշնակցությանը դեռևս դժվար է ընդդիմություն անվանել։

-Հիմա ՀԱԿ–ում ամեն ինչ կախված է Լևոն Տեր-Պետրոսյանի՞ց, ինչպես որ իշխանության մեջ Սերժ Սարգսյանի՞ց։

Ա. Թ.-Իմ կարծիքով այո։ Ընդդիմությունը պետք է մարտահրավեր նետող ուժ լինի, իսկ մարտահրավեր նետելու համար ինքը նոր բան պետք է ստեղծի։ Իշխանության եղած մոդելից տարբեր մոդել պետք է ստեղծի, որ կարողանա իշխանությունը վերցնել, որովհետև ժողովուրդն այսօր չի համադրում իշխանական ուժերի իշխանական մոդելը։ Քրեաօլիգարխիկ համակարգի մոդելը ժողովուրդը չի ընդունում։

-Իսկ միգուցե ժողովուրդը չի ընդունում նաև ընդդիմությա՞ն մոդելը։

Ա. Թ.-Դա հստակ նկատվեց 2008թ. նախագահական ընտրությունների ժամանակ։ Եվ ամբողջ հարցն այն է, որ հասարակական շարժման աջակցության տեսանկյունից Լևոն Տեր-Պետրոսյանն իր հզորությունը կառուցեց հենց դրա վրա, այսինքն՝ գործող իշխանական մոդելից դժգոհության վրա։ Ամբողջ խնդիրն այն է, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ինքն անհաջողության մատնվեց, որովհետև իշխանական նոր մոդել հստակ ձևով չառաջադրեց, երկրորդ՝ չկիրառեց իր իսկ կառույցի ներսում։

Տ. Պ.-Անհաջողության մատնվել ասելով՝ ի՞նչ նկատի ունեք։

Ա. Թ. -Նկատի ունեմ այն, որ չկարողացավ իշխանություն վերցնել։

Տ. Պ.-Իշխանություն չկարողացավ վերցնել ոչ թե ինչ-որ մոդելի պատճառով, այլ որովհետև Հայաստանում այդ հարցը լուծվում է ուժով։ Մոդելներ ստեղծելու հարցում մի քիչ համաձայն եմ Ձեզ հետ, ու մի փոքր հետ գնալով՝ կարող եմ ասել, որ 2008թ. մայիսից (երբ ՀԱԿ-ը նիստերի դահլիճում կոնգրես էր հրավիրել) անմիջապես հետո՝ հունիս-հուլիս ամիսներին, ստեղծվել էին աշխատանքային խմբեր, որոնք հենց Ձեր ասած մոդելներն ստեղծելու նպատակ ունեին։ Այսինքն, այդ խնդիրը գիտակցվում է և կա։ Դրանից հետո հայ-թուրքական, ղարաբաղյան այս հարցն, ինձ թվում է, հենց նույն ժողովրդի մոտ պահանջարկն ուղղել է դեպի այդ հարցերի կողմը։ Եթե այսօր սա չլիներ կարևորը ՀԱԿ–ի համար՝ չէր ընկալվելու։ Ասելու էին՝ թուրքական հարց է լուծվում, դու նստել ես, մոդել ես մշակում։

Ա. Թ.-Կառուցվածքային առումով իշխանությունում ամեն ինչ Սերժ Սարգսյանից է կախված, Կոնգրեսում՝ միայն Լևոն Տեր-Պետրոսյանից։

Տ. Պ.-Լա՛վ, բայց Դուք ո՞նց եք պատկերացնում։ Կոնգրեսում ո՞նց կարող է Լևոն Տեր-Պետրոսյանից կախված չլինել։ Իշխանության մեջ դա աննորմալություն է։ Կոնգրեսի մեջ բացատրեմ՝ ինչու աննորմալություն չի։

-Այդ մարդն ասում է՝ օգտագործեք ինձ որպես գործիք, բայց հակառակ տպավորությունն է ստեղծվում։

Տ. Պ.-Այո՛, նրան օգտագործում են որպես գործիք։

-Ո՞վ ասաց։ Ինքն է որոշում՝ երբ պետք է հավաքվեն, երբ չպետք է հավաքվեն։

Տ. Պ.-Դուք որտեղի՞ց գիտեք այդ խոհանոցի հարցերը։ Ես, որ շաբաթը գոնե երկու-երեք անգամ մտնում եմ Կոնգրեսի շենք, ինքս չգիտեմ այդ հարցերը, դուք որտեղի՞ց գիտեք։

-Ես՝ որպես քաղաքացի,  ասեմ, թե որտեղից է գալիս այդ տպավորությունը։ Կոնգրեսն ինքն ամբողջությամբ սպասում է, թե Սերժ Սարգսյանը երբ պետք է Ղարաբաղը տա, որ իրենք հետո գան։ Միգուցե դա այդպես չէ, բայց ես ՀԱԿ–ից այդ մեսիջներն եմ ստանում, բայց ....

Տ. Պ.-Ես ուրիշ բան էի ուզում ասել, Դուք մանրամասների մեջ մտաք։ Ես ուզում էի խոսել այն մասին, որ դա բնական է, որովհետև այդ քաղաքական ուժերը, ի վերջո, 2007-ին գնացին Լևոն Տեր-Պետրոսյանին ասացին՝ քո վերադարձն անհրաժեշտություն է։ Այսօր այդ  դրվածքը նորմալ է, ու դա իշխանությունների հետ համեմատելը սխալ է։ Իշխանությունները հազար ու մի կառույցներ ունեն։ Ասել, որ իշխանության մեջ Սերժն է,  ընդդիմության մեջ՝ Լևոնը,  սխալ է։

Ա. Թ.-Իհարկե բնական է, որ այդպես է, բայց ամբողջ խնդիրն այն է, որ ստեղծված վիճակից առաջ գնալու համար, իմ կարծիքով, ընդդիմությունը պետք է փոխակերպվի, տրանսֆորմացնի ինքն իրեն, որովհետև հակառակ դեպքում Հայաստանում բան չի փոխվելու։ Առաջանալու է ընդդիմության պահանջ, ով ընդունակ է ինքն իր միջից իրեն տրանսֆորմացնել։

- Համաձա՞յն եք Լևոն Տեր-Պետրոսյանի՝ քաղաքական դաշտերի այն բաժանման հետ՝ ըստ որի մի կողմից  պահանջատիրական ուժն է, մյուս կողմից՝ ՀԱԿ-ը՝ ի դեմս իրեն և գործող իշխանությունը։ Եվ ո՞ր դաշտում եք Ձեզ տեսնում։

 Ա. Թ.-Ես, անկեղծ ասած, երեք բաժանում եմ տեսնում՝  Քոչարյանին տեսնում եմ պահանջատիրական ուժերի հետ։

-Ի՞նչ իմաստ ունի Քոչարյանի մասին խոսել, եթե նա դաշտում ընդհանրապես չկա։

Ա. Թ.-Ամբողջ խնդիրն այն է, որ Քոչարյանը բացահայտ չկա, բայց իր ներկայությունը զգացվում է։ Դա հստակ զգացվում է և նույն Դաշնակցության գործունեության մեջ։ Տպավորությունը ոչ միայն արտաքին գործունեությունից է, այլ նաև  անհատական շփումներից։ Դաշնակցությունը  Սերժ Սարգսյանի հետ իշխանության վերադարձի հույս չի կապում, իսկ շատերը դեմ չեն լինի օգտվել իշխանության կերակրատաշտից։ Դաշնակցությունն իր միակ հնարավորությունը (և ինքը չի սխալվում)՝ հետ վերադարձը, տեսնում է Քոչարյանի միջոցով, որովհետև Սերժ Սարգսյանը չի բերի Դաշնակցությանը։ Սերժ Սարգսյանը չունի ազգայնական այն հստակ դիրքորոշումը, որն ուներ Ռոբերտ Քոչարյանը։ Այս առումով ես գտնում եմ, որ ամենակարող վիճակում իրենք են՝ պահանջատիրական ուժերը՝ Դաշնակցության գլխավորությամբ։

-Ձեզ ո՞ր դաշտում եք տեսնում։

Ա.Թ.- Ինձ թվում է, որ ճիշտ չէ դաշտերի բաժանելը։ Ինքս ինձ այսօր չեմ տեսնում ՀԱԿ-ի դաշտում, բայց որոշ առումներով իմ դիրքորոշումները համապատասխանում են ընդդիմությանը։ Այդ որոշ առումները որո՞նք են։ Ինքս գործող իշխանության համակարգին դեմ մարդ եմ, և իմ մտքի գործունեությունը միշտ տեղավորում եմ այն հարթակներում և այն շարժումների մեջ, որտեղ այդ տիպի ընդդիմադիր գործունեություն, շարժումներ կամ գործընթացներ են։ ՀԱԿ-ը դրանցից մեկն է։ Ինչո՞ւ ես ինձ չեմ տեղավորում ՀԱԿ-ի մեջ, որովհետև այն, ինչը ես գտնում եմ՝ պետք է արվի և լինի, ՀԱԿ-ում դեռևս չեմ տեսնում։ Չեմ տեսնում պատրաստակամությունը կամ այդ պրոցեսի սաղմնավորվելը։ Իմ կարծիքով այսօր Հայաստանում ընդդիմության դաշտն ազատականացնելու անհրաժեշտություն կա։ ՀԱԿ-ը եկավ և դաշտը միատարր   սարքեց, ինչը, կարծում եմ, սխալ է, որովհետև այդպես կրկնվում է 1988-ի սխալը՝ ամեն ինչ «Հայոց համազգային շարժում»։ Բոլոր ընդդիմադիր, ազգային, այն ժամանակ հակախորհրդային սահմանները մի ափսեի, տարայի մեջ տեղավորելը սխալ էր։

Տ.Պ.- Բայց դա այդպես չէր։ Կար «Հայոց համազգային շարժում», կար «Ազգային ինքնորոշում միավորում», կար Հանրապետական կուսակցություն, կոմունիստներ ...

Ա.Թ.- Համաձայն եմ, որ կային, բայց «Հայոց համազգային շարժումն» ստեղծվեց դրանք չեզոքացնելու նպատակով։ Ես այն ժամանակ ազգագրական նյութեր էի հավաքում և հետազոտում էի միտինգները։ Շփոթված վիճակ էր բոլոր միտինգավորների, ժողովրդի մեջ։ Ասում էին՝ բա որ կա «Հայոց համազգային շարժում», Դաշնակցությունն ինչո՞ւ չի մտնում դրա մեջ։ Չէին հասկանում, թե ինչու մյուսները պետք է առանձին գոյություն ունենան։ Ինձ թվում է՝ այսօր ընդդիմությունը պետք է ավելի հանդուրժողական մոտենա այլ ընդդիմադիր կեցվածքներ ունեցող ուժերին և չմեղադրի նրանց ՀԱԿ-ի մեջ չմտնելու համար։

Տ.Պ.-Բայց ո՞վ է մեղադրում։ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը մի ձևաչափ առաջարկեց, ասաց՝ եկեք միանանք այս հարցերի շուրջ, ոչ թե ասաց՝ եկեք մտեք իմ մեջ, կամ ես գամ մտնեմ ձեր մեջ։ Մի օր ես Լևոն Տեր-Պետրոսյանի մոտ մի նախադասություն կարդացի ու մտածեցի՝ այս մարդը տեքստի հետ աշխատող մարդ է, ինչո՞ւ է ավելորդ նախադասություն գրել։ Հետո հասկացա, որ ինքն անընդհատ վախենում է սխալ հասկացվելուց։ Եկեք չասենք, որ մեղադրում է և այլն։ Հենց ասում ենք, որ նա մեղադրում է, մեղադրել բառը դառնում է դրոշ, խարան և մտնում քաղաքական խոսքի շրջանակ։ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն առաջարկում է միավորվել մի կոնկրետ հարցի՝ իշխանափոխության շուրջ։

-Սակայն նոյեմբերի 11-ի ելույթում Լևոն Տեր-Պետրոսյանը խոսքի վերջում օրինակ բերեց Այնթապցուն, և, փաստորեն, ասաց, որ 10 տարի պատրաստ է հանդուրժել Սերժ Սարգսյանին։

Տ.Պ.- Վերջին ելույթում, ի վերջո, ամփոփվեց, որ այդ միավորման առաջարկը չի աշխատելու, վերջացավ, իսկ եթե այս իրավիճակը ձեռնտու է Դաշնակցությանը, հետևաբար մեզ էլ է ստիպված ձեռք տալիս, եկեք հիշենք Այնթապցու օրինակը, և մարդուն ասենք՝ լեգիտիմ դարձիր։

-Համաձա՞յն եք, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն, ըստ էության, անկեղծ ասում է իշխանությանը, որ պատրաստ է ընդունել Սերժ Սարգսյանին՝ ի շահ պետության։

Տ.Պ.- Այո՛, ի շահ պետության պատրաստ է։

-Այսինքն, վերջացա՞վ իշխանափոխության պահանջը։ Այդ դրոշի տակ միավորվելու սցենարը չի՞ աշխատելու։

Ա.Թ.- Արտահերթ իշխանափոխության պահանջը, ըստ էության, վաղուց է վերջացել։

Տ. Պ.- Այդպես կատեգորիկ չի կարելի ասել։ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի տարբերությունը մյուսներից այն է, որ ինքն ամենը կառուցում է ժամանակի մեջ, ու ոչ թե 1 կամ 2 տարվա, այլ շատ ավելի մեծ ժամանակի մեջ է կառուցում։ Իսկ մենք մի ելույթ կարդալուց հետո կատեգորիկ ասում ենք՝ վե՛րջ, իշխանափոխություն չի լինելու։ Իսկ ի՞նչն է արգելելու, որ նա վաղն ասի. «Ես Եղիազար Այնթապցու օրինակը բերեցի, չօգտվեցի՛ր, հիմա ես նորից իշխանափոխության խնդիր եմ դնում։ Քեզ այդ շանսն էլ տվեցի, չարեցի՛ր»։ Երեխայի հետ ինչպե՞ս եք խոսում։ Ասում ես՝ այս բանն արա, ասում է՝ չեմ անի, մեկ, երկրորդ, երրորդ, չորրորդ անգամ էլ ես ասում, իսկ հինգերորդ անգամ սկսում ես պատժամիջոցներ կիրառել, ասում ես՝ բակ չե՛ս գնա, համակարգիչ չե՛ս խաղա և այլն։

-Իսկ ի՞նչ կարող է անել ՀԱԿ-ն այս պահին, որ չի անում։ Ինչպե՞ս պետք է «պատժի» իշխանությանը և ինչու՞ դա հիմա չի անում։

Տ.Պ.- Նոր օրակարգ կձևավորի, ու դա կարող է լինել ոչ թե դեկտեմբերի 8-ին կամ հունվարի 10-ին, այլ հաջորդ տարվա մայիսին։ Դուք բացառո՞ւմ եք, որ այս ամենի շնորհիվ հասարակության մեջ էլ են խմորումներ գնում։

 Ա.Թ.- Ոչ թե բացառում եմ, այլ դա ամենամեծ արդյունքն է, որ 2008-ի փետրվարից հետո եղավ։ Ինձ թվում է, որ այնքան էական չէր իշխանափոխությունը (և գուցե լավ էր, որ այն ժամանակ իշխանափոխություն չեղավ), քան, օրինակ, այն շարժումը, պրոցեսները, որ հիմա սկսվել են։

Տ. Պ.– Ճիշտ է, լավ է, որ իշխանափոխությունն այդ պահին չեղավ։

-Իսկ ինչո՞ւ իշխանափոխություն չեղավ։

Տ. Պ.- Շատ պարզ պատճառով, որովհետև արագ իշխանափոխությունը մեր քիչ առաջվա մտահոգությանն էր բերելու՝ նույն մոդելը նույն մոդելով էր փոխարինվելու։ Այսօր այն փաստը, որ մենք ասում ենք, որ մոդելներ պետք է ստեղծվեն, արդեն դրա նման բան է։  Պետք չի, որ Սամվել Ֆարմանյանի տեղը նստած լինի մի ուրիշ մարդ, որը նորից զանգի հեռուստատեսություն ու ասի՝ էս ի՞նչ եք ցույց տալիս։ Ինձ պետք է, որ պատկերացումը փոխվի։

-Քաղաքական գործընթացների  զարգացումներն ինչպե՞ս եք կանխատեսում։

Տ. Պ.- Կարծում եմ, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի առաջարկը, բնականաբար, չի ընդունվի իշխանությունների կողմից։ Նրանք շարունակելու են իրենց «կոշտ» քաղաքականությունը, ամեն ինչ արվելու է նույնը՝ եթե հնարավոր է, թուղթ չտալ Նիկոլ Փաշինյանին, որ մասնակցի ընտրություններին, եթե անգամ մասնակցի էլ, թույլ չտալ, որ անցնի և այլն։ Այդ կոշտ քաղաքականության տրադիցիան շարունակվելու է այնքան ժամանակ, մինչև նորից ավելի ակտուալ դառնա Ղարաբաղի հարցը։ Հայ-թուրքական հարցի էլ ավելի ակտուալացում ես չեմ կանխատեսում, որովհետև դա արդեն անվերջ կապված է Ղարաբաղի հարցի հետ։ Այդ հարցը նորից վեր կբարձրացվի, եթե ինչ-որ առաջխաղացում լինի ղարաբաղյան խնդրում։ Իսկ ներքաղաքական կյանքում, ի վերջո, դա կարող է բերել գործող ուժերի որոշակի կոնսոլիդացիայի։ Սակայն թե դա ի՞նչ արդյունք կտա, չեմ կարող ասել։

Ա.Թ.- Եթե մենք այսօրվա վիճակը ռեալ գնահատենք, ապա իշխանության փոփոխություն տեղի չի ունենա, որովհետև Հայաստանում ընդհանրապես իշխանության ընկալումը չի փոխվում և չի փոխվի։ Հայաստանում իշխանությունը կառուցվում է ուժի վրա, այդ պատճառով գործող համակարգը դեռևս ամենամեծ ուժային ռեսուրսներ ունեցող իշխանությունն է, և որևէ մեկն այսօր նրանից չի կարող վերցնել իշխանությունը։ Ինչո՞ւ է ընդդիմությունն ասում՝ մենք չունենք այդքան ռեսուրս, որովհետև չի կարողանում իր մեջ գտնել կոնսոլիդացնելու և ավելի մեծ ուժային բևեռ ստեղծելու ռեսուրս, քան, օրինակ, իշխանական համակարգն է տիրապետում։

-Ձեր խոսքերից ստացվում է, որ իշխանությունը հավերժ կմնա։

Ա.Թ.- Այս որակի իշխանությունը Հայաստանում իրեն հավերժ կվերարտադրի, եթե մտքի ոլորտում տեղի ունեցող այսօր սկսված շարժումներն իշխանության նոր ընկալում չձևավորեն նախ՝ իրենք իրենց մեջ, և երկրորդ՝ նման մարտահրավեր չնետվի այս գործող իշխանությանը։ Եթե իշխանության նոր ընկալում լինի, որը բացի նյութական արժեքների փոխանակությունից՝ հենված կլինի նաև խոսքի, հոգևոր, մտավոր արժեքների փոխանակության վրա, այդ ժամանակ հասարակության մեջ միգուցե ստեղծվի այնպիսի հզոր ուժային բևեռ, որը մյուս ուժային բևեռին կկարողանա տապալել։ Ես Հայաստանում իշխանության փոփոխությունը հնարավոր եմ համարում միայն իշխանության ընկալման որակների փոփոխության դեպքում, եթե այն կրող ուժը հանկարծ ձևավորվի և հայտնվի Հայաստանում։ Ես նախադրյալներ տեսնում եմ. եթե մի մարդ կա, ով առողջ է, ուրեմն արժե նրա համար ջանքեր գործադրել։ Ես դա տենում եմ և՛ անձնական շփումների, և՛ փոքր խմբային քննարկումների, և՛ նաև էլեկտրոնային մամուլի էջերում։ Ե՞րբ են Հայաստանում այսքան ակտիվացել այս տիպի քննարկումները։ Երբե՛ք։ Հիմա քննարկումն ընթանում է, հասարակության մեջ խոսվում է, և ելքեր փնտրելու խնդիրներ են դրվում։ Իսկ եթե խնդիրներ դրվում են, ապա վաղ թե ուշ այդ ելքերը գտնվում են։ Չգիտեմ՝ դա ե՞րբ տեղի կունենա, բայց այդ պրոցեսը կկարողանա թափ հավաքել, և իշխանությունը կփոխվի Հայաստանում։

Զրույցը վարեց Վախթանգ Մարգարյանը