Հայաստանի եւ Եվրամիության բարձրաստիճան պաշտոնյաների հայտարարությունները, որ արդեն նմանվում են հեռակա «ռազբիրատի», հիշեցնում են հայտնի ֆիլմում Նաջարյանի եւ նրա կնոջ թունդ կռիվը: «Աղասի, կտա՛ս…Չե՛մ տա»:

Հավանաբար, մինչեւ նոյեմբերի վերջ, երբ Վիլնյուսում տեղի է ունենալու Արեւելյան գործընկերության համաժողովը՝ կողմերը նույն համառությամբ պնդելու են իրենցը:

Ի թիվս այլ բարձրաստիճան պաշտոնյաների, փոխարտգործնախարար Մնացական Զոհրաբյանը հայտարարեց, թե Ասոցացման համաձայնագիրը շարունակում է մնալ ԵՄ-Հայաստան բանակցությունների օրակարգում եւ ՀՀ-ն ձգտում է նախաստորագրել այդ համաձայնագիրը:

Նրան անմիջապես հակադարձեց ԵՄ ընդլայնման և հարևանության հարցերով հանձնակատար Շտեֆան Ֆյուլեի խոսնակ Փիթեր Ստանոն` հերթական անգամ սառը ջուր լցնելով հայկական կողմի վեհ ձգտումների եւ անհագ ցանկությունների վրա: Փիթեր Ստանոն հայտարարեց, որ Վիլնյուսում Հայաստանը ոչ մի փաստաթուղթ էլ չի նախաստորագրի. «Այս միասնական փաթեթը հնարավոր չէ նախաստորագրել կապված այն նորության հետ, որ Հայաստանը պատրաստվում է անդամակցել Մաքսային միությանը»:

Մի խոսքով, ըստ պարոն Ստանոնի՝ ՀՀ-ն նախաստորագրելու ոչ մի շանս չունի, քանի որ քաղաքական եւ առեւտրային մասերից բաղկացած փաթեթը Հայաստանի խաթեր չեն տրոհելու՝ թույլ տալով, որ մեր երկիրը գոնե նախաստորագրի քաղաքական մասը: Ոչ մի դեպքում: Այնպես, որ՝ փաստաթուղթը նախաստորագրելու տենչով համակված Հայաստանի իշխանությունները հիմա կարող են մտածել միայն այն մասին, թե ինչպես են ԵՄ-ի հետ հարաբերությունների «նոր հիմք ստեղծելու»:

Այսինքն՝ ամեն ինչ սկսվելու է զրոյից:

Իսկ այս ընթացքում Վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը Մատենադարանում հանդիպելով մեդիաֆորումի մասնակիցների հետ, վերջիններիս ներկայացնում էր Սերժ Սարգսյանի ընդունած «իմաստուն» որոշման առավելությունները. «Կարծում եմ` հասկանալի է, թե ինչու ենք մենք որոշել անդամակցել Մաքսային միությանը և ինտեգրվել Եվրասիական տնտեսական տարածքին: Դա հնարավորություն է տալիս մեր ռազմավարական գործընկերոջ և հիմնական ներդրողի՝ Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները կառուցել ավելի հիմնարար պլատֆորմի վրա, թույլ է տալիս հանել բազմաթիվ սահմանափակող գործոններ, որոնք կարող են ի հայտ գալ, եթե Հայաստանը հայտնվի Մաքսային միությունից դուրս»:

Հարց է առաջանում՝ դե, եթե Հայաստանը Մաքսային միությունից դուրս չեք պատկերացնում, ի՞նչ եք կախ ընկել Եվրամիության վզից ու շարունակում եք աղաչանք-պաղատանքը, թե ինչ կլինի գոնե մի ոտի տեղ էլ մեզ տվեք: Այն դեպքում, երբ ԵՄ-ն հազար անգամ զգուշացնում էր՝ ընտրեք՝ «կամ-կամ»:

Բայց Սերժ Սարգսյանը մի քանի «կռուգ» տալով «Կամ-կամ»-ի ու «և, և»-ի կողքով՝ գնաց ու կամովին գերի ընկավ Ռուսաստանի ձեռքը:

Այսքանից հետո դարձյալ փորձել «խաղեր տալ» Բրյուսելի ու Մոսկվայի միջեւ, թերեւս, նման քայլի կարող է դիմել միայն շատ «ճկուն» Սերժ Սարգսյանը: Ըստ ամենայնի՝ հայաստանյան իշխանությունների ձևական մի թուղթ է պետք ստորագրել, որպեսզի ցույց տան, որ «և,և»–ը ստացվեց։

Ի դեպ, այս համատեքստում բավական մազալու է Զորի Բալայանի մտադրությունը, ով պատրաստվում է հրապարակել իր հայտնի նամակի երկրորդ եւ երրորդ «հատորները»՝ անգլերենով եւ ֆրանսերենով:

Պարզվում է նա նամակներ է գրելու նաեւ ԵԱՀԿ համանախագահող երկրների մյուս երկու ղեկավարներին նույնպես: Խոսքը Օբամայի եւ Օլանդի մասին է:

Դեռ չի բացահայտել՝ նոր նամակների բովանդակությունը նո՞ւյնն է լինելու, ինչ բնօրինակինը: Թե՞, այնուամենայնիվ, Օբամային գրելու է, որ Ղարաբաղի հարցն այլեւս ԱՄՆ-ի խնդիրն է, իսկ Օլանդին էլ ասելու է, որ Ղարաբաղի հարցն այլեւս Ֆրանսիայի խնդիրն է:

Դատելով ամենից, ոնց որ թե Զորի Բալայանն էլ է գնում Սերժ Սարգսյանի ճանապարհով՝ նամակագրական գործընթացում խճճվելով «Կամ-կամ»-ի ու «և, և»-ի քաղաքականության մեջ:

Դե, ինչ տեսել է, այն էլ սովորել է:

Կիմա Եղիազարյան